Βερολίνο, Σ' αγαπώ

Πιστό στην αποτυχημένη - ακόμα και από εισπρακτικής άποψης - συνταγή των σπονδυλωτών γραμμάτων αγάπης προς δημοφιλείς πόλεις που ξεκίνησε από το Παρίσι το 2006 και συνεχίστηκε με Νέα Υόρκη (2008) και Ρίο (2014), το «Βερολίνο Σ’Αγαπώ» αστοχεί θεαματικά να συναντηθεί έστω και ξώφαλτσα με τον πολυσυλλεκτικό και σαφώς ερωτεύσιμο χαρακτήρα της γερμανικής πρωτεύουσας.

Το «Βερολίνο, Σ’ Αγαπώ» μιλά λιγότερα γερμανικά και από τους «Μπάσταρδους» του Ταραντίνο

Έντεκα σκηνοθέτες και αρκετοί γνωστοί ηθοποιοί (ανάμεσά τους η Έλεν Μίρεν, η Κίρα Νάιτλι, ο Μίκι Ρουρκ, ο Ντιέγκο Λούνα και ο Λουκ Γουίλσον) συνεργάζονται σε δέκα ιστορίες αγάπης που κυμαίνονται από ενοχλητικά αδιάφορες ως εντελώς άβολες, κατά τις οποίες το Βερολίνο κρατάει ρόλο κομπάρσου. Γιατί πέραν όλων των άλλων, το «Βερολίνο Σ’ Αγαπώ» αδυνατεί να δουλέψει ακόμα και ως τουριστικός οδηγός σε μορφή κινηματογραφικής βόλτας που περιδιαβαίνει αξιοθέατα σαν τον Πύργο της Τηλεόρασης στην Αλεξάντερπλατς, την Πύλη του Βραδεμβούργου ή το Πάρκο του Τείχους.

Ένα animation που χρωματίζει σημαντικούς σταθμούς της ιστορίας της πόλης, μια ευθεία αναφορά στα «Φτερά του Έρωτα» που διατρέχει το φιλμ μέχρις εξαντλήσεως, η προσφυγική κρίση, το τραύμα του Ολοκαυτώματος, το επίμονο φάντασμα του ρατσισμού καθώς επίσης το κίνημα του «Time’s Up» πασχίζουν να στριμωχτούν όπως-όπως σε μία κάκιστη συρραφή ρομαντικών περιπετειών και ιστοριών αγάπης γενικότερα (όπως π.χ. η μάνα Μίρεν με την κόρη Νάιτλι), οι οποίες δεν καταφέρνουν ποτέ να δουλέψουν είτε συνολικά είτε κατά μόνας.

Και μέσα σε όλα, είναι από κάθε άποψη θλιβερό να βλέπουμε μια ταινία που υποτίθεται εμπνέεται από το Βερολίνο να ακυρώνει τόσο άγαρμπα την πολυσυλλεκτική κουλτούρα της πόλης, επιλέγοντας αυθαίρετα τα αγγλικά ως βασική γλώσσα των ιστοριών της και καταλήγοντας να μιλά λιγότερα γερμανικά και από τους «Μπάσταρδους» του Ταραντίνο.