Climax

Τρία χρόνια αφότου η τρισδιάστατη ερωτική οδύσσεια του «Love» προβλήθηκε εκτός συναγωνισμού στις Κάννες, εμφανίζεται σχεδόν από το πουθενά το «Climax». O Γκασπάρ Νοέ το γύρισε με σχετική μυστικοπάθεια μέσα σε 17 ημέρες, χωρίς σαφές σενάριο, ενώ μέχρι την πρεμιέρα του στις Κάννες, στα πλαίσια του Δεκαπενθήμερου Σκηνοθετών, δεν είχε επιτρέψει να διαρρεύσουν στον Τύπο ούτε φωτογραφίες, ούτε τρέιλερ, ούτε ιδιαίτερες λεπτομέρειες για την ταινία. 

Μιούζικαλ βγαλμένο από την κόλαση, με τη δράση τοποθετημένη εξ ολοκλήρου στο εσωτερικό μιας απομονωμένης σχολής χορού, το «Climax» απεικονίζει τι συμβαίνει σε ένα χαλαρό πάρτι που οργανώνουν μεταξύ τους οι μαθητές από τη στιγμή που ένα άγνωστο χέρι αποφασίζει να αναμείξει αλκοόλ και πανίσχυρες ψυχοτρόπες ουσίες σε ένα μπολ με σανγκρία, οδηγώντας σε ομαδικό freak out υπό τους ήχους του Giorgio Moroder, του Aphex Twin και των Daft Punk. Όσοι προσπαθούν να φανταστούν τι θα ακολουθήσει μετά, ας μην βιαστούν: αυτή είναι κυριολεκτικά όλη κι όλη η πλοκή!

Ένας clubbed to death εφιάλτης εκτελεσμένος με καμμένα τα εγκεφαλικά κύτταρα, κωλοπαιδίστικη διάθεση αλλά και φανερή δεξιοτεχνία

Μετά από ένα γοργοκίνητο και σχετικά ξένοιαστο πρώτο 45λεπτο, αδιαφιλονίκητο highlight του οποίου είναι μια από τις πιο αποστομωτικές σκηνές χορού που έχουμε δει, το «Climax» μετακομίζει στις γνώριμες θεματικές και αισθητικές περιοχές του Νοέ και παίρνει τη μορφή ενός ανελέητου bad trip. Η κάμερα στριφογυρίζει σαν ζαλισμένο έντομο, η ηχητική μπάντα βομβαρδίζει αλλεπάλληλα με dance και techno, ωραία κορίτσια υποφέρουν σε απαράμιλλα φωτογραφημένα πλάνα, χρώματα και φωτισμοί αποκτούν ρόλο παραισθησιογόνου, οι τίτλοι τέλους πέφτουν στα πρώτα λεπτά της ταινίας (γιατί έτσι του αρέσει του σκηνοθέτη), όλα είναι ενορχηστρωμένα στη διαπασών, όλα είναι απενοχοποιημένα ρηχά και γρήγορα.  

Δημιουργία 100% Γκασπάρ Νοέ, φτιαγμένη με τη λογική μιας σφοδρής οπτικοακουστικής εμπειρίας, το «Climax» δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια ακόμη εκστατική κατάδυση του επιδειξιομανούς σκηνοθέτη στο βασίλειο των κατώτερων ενστίκτων. Εκτελεσμένος με καμμένα τα εγκεφαλικά κύτταρα, κωλοπαιδίστικη διάθεση αλλά και φανερή δεξιοτεχνία, αυτός ο clubbed to death εφιάλτης ίσως να αποτελεί, παρ' όλα αυτά, και την πιο ευπρόσδεκτη ταινία για τον δημιουργό του «Μη Αναστρέψιμος». Ίσως γιατί είναι η πιο συγκροτημένη του. Ίσως, πάλι, επειδή διαρκεί μόλις μιάμιση ώρα.