X-Men: Ο Μαύρος Φοίνικας - ταινιες , παιζονται τωρα || cinemagazine.gr

X-Men: Ο Μαύρος Φοίνικας

Dark Phoenix

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ

2019
    ΠΑΡΑΓΩΓΗ: ΗΠΑ
    ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Σάιμον Κίνμπεργκ
    ΣΕΝΑΡΙΟ: Σάιμον Κίνμπεργκ
    ΗΘΟΠΟΙΟΙ: Μάικλ Φασμπέντερ, Τζέιμς ΜακΑβοϊ, Τζένιφερ Λόρενς, Τζέσικα Τσάστεϊν, Σόφι Τέρνερ, Νίκολας Χουλτ, Έβαν Πίτερς, Αλεξάντρα Σιπ
    ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: Μάουρο Φιόρε
    ΜΟΥΣΙΚΗ: Χανς Τσίμερ
    ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 113'
    ΔΙΑΝΟΜΗ: ODEON
    X-Men: Ο Μαύρος Φοίνικας

Το καταληκτικό κεφάλαιο των κινηματογραφικών «X-Men» αδυνατεί να αναγεννήσει το franchise από τις στάχτες που άφησε η λαίλαπα του «Απόκαλιψ».

Από τον Νεκτάριο Σάκκα

Όπως φαίνεται δεν ήταν και πολύ καλή ιδέα όχι μόνο να γράψει αλλά και να σκηνοθετήσει το καταληκτικό κεφάλαιο των X-Men ο Σάιμον Κίνμπεργκ, ο σεναριογράφος του αδύναμου κλεισίματος της αρχικής τριλογίας και βέβαια του με διαφορά χειρότερου φιλμ της σειράς, του «Απόκαλιψ». Γιατί το αποτέλεσμα είναι μια απογοητευτικά φλατ σε εξέλιξη περιπέτεια κατά την οποία το exposition πάει σύννεφο, τα διλήμματα των ηρώων είναι εντελώς μηχανικά με σκοπό να οδηγήσουν όπως όπως στις σκηνές δράσης και ο διδακτισμός σερβίρεται αλεσμένος σε συσκευασία χυλού.

Στο επίκεντρο του τελευταίου «X-Men» βρίσκεται - προφανώς - ο Μαύρος Φοίνικας, αυτή η ανεξέλεγκτη πλευρά της Τζιν Γκρέι (την υποδύεται ξανά η «Σάνσα» Σόφι Τέρνερ) που απειλεί όχι μόνο την οικογένεια των X-Men αλλά ολόκληρο τον κόσμο. Έπειτα από μία αναγκαία αναδρομή στο τραυματικό παρελθόν της πιτσιρίκας Τζιν από το οποίο έκτοτε προσπαθεί (αρκετά πατερναλιστικά είναι η αλήθεια) να την προστατεύσει ο καθηγητής Τσαρλς Εξέβιερ (Τζέιμς ΜακΑβόι), μεταφερόμαστε στο 1992. Περίοδο κατά την οποία οι δημοφιλείς πλέον στην κοινή γνώμη μεταλλαγμένοι της σχολής του Εξέβιερ αναλαμβάνουν μια αποστολή διάσωσης για χάρη της NASA. Εκεί η Τζιν έρχεται σε επαφή με μία απόκοσμη δύναμη που τη μεταμορφώνει στον ισχυρότερο μεταλλαγμένο που υπήρξε ποτέ. Πρόκειται όμως για την ίδια δύναμη που προσελκύει στη Γη μια εξωγήινη φυλή, η οποία την εποφθαλμιά για τους δικούς της - προφανώς σκοτεινούς - σκοπούς.

Ένα νερωμένο τσιτάτο που ανακυκλώνει μέτριες κινηματογραφικές μεταφορές όμορων κόμικ μυθολογιών

Το «X-Men: Ο Μαύρος Φοίνικας» τρέχει σε δύο διαδοχικούς άξονες δράσης. Αφενός τη μεγαλύτερη απειλή που έχουν αντιμετωπίσει μέχρι τώρα οι μεταλλαγμένοι και αφορά στην αναμέτρηση με έναν εσωτερικό εχθρό που τους διχάζει, αφετέρου στο συνασπισμό τους (συμπεριλαμβανομένου του «Μαγκνίτο» Μάικλ Φασμπέντερ) ενάντια στην εξωγήινη απειλή που κινείται για αρκετή ώρα στο παρασκήνιο και στην κορυφή της οποίας βρίσκουμε την Τζέσικα Τσαστέιν.

Ο πρώτος άξονας έχει ένα κάποιο ενδιαφέρον κυρίως επειδή επιχειρεί να παίξει (πάντα σε πρώτο επίπεδο και ποτέ πέραν αυτού) με την αποδόμηση της πατριαρχικής αυθεντίας του Εξέβιερ, ενάντια της οποίας πρωτοστατούν εκτός της Τζιν και η Ρέιβεν (Τζένιφερ Λόρενς). Στην τελευταία μάλιστα ανήκει και η εφετζίδικη σπόντα προς τη χολιγουντιανή βιομηχανία με τα περί X-Women που του πετάει. Και ναι, μπορεί όλο αυτό να αφορά σε ακόμα μία εμφύλια σύρραξη μεταξύ υπερηρώων στη μεγάλη οθόνη, αλλά τουλάχιστον στέκει υποτυπωδώς σε σεναριακό επίπεδο, συγκρινόμενο με τον δεύτερο άξονα που ακολουθεί.

Εκείνον δηλαδή που οδηγεί στο φινάλε και ο οποίος δεν έχει τίποτα περισσότερο να προσφέρει παρά τη συνήθη κλιμάκωση αλά «Εκδικητές», με μάχες σώμα με σώμα, εκρήξεις και ψηφιακά εφέ, καθώς το κίνητρο των ανθρωπόμορφων εισβολέων είναι αποκαρδιωτικά τετριμμένο από τη στιγμή που δεν τους αρκεί μόνο να πάρουν (εν προκειμένω τη δύναμη της Τζιν) αλλά και να καταστρέψουν τα πάντα γύρω τους «γιατί έτσι».

Επιπλέον, οι πρωταγωνιστές δε σταματούν στιγμή να μας εξηγούν την πλοκή (το exposition που λέγαμε πιο πάνω) μέσα από ούτως ή άλλως αδύναμους διαλόγους, μην αφήνοντας τίποτα για την εικόνα πέρα από προσεκτικά επιμερισμένο χρόνο στους ήρωες (και άρα τους σταρ που τους υποδύονται), μια δράση μονίμως χορηγούμενη από την τεχνολογία του green screen και ένα διδακτικό επιμύθιο υπέρ της δράσης και κατά της απόσυρσης που συνοψίζεται στο «τυχόν παραίτηση από τη δύναμή σου ισοδυναμεί με ενίσχυση των δυνάμεων του κακού».

Όπως ήρθαν τα πράγματα, η σειρά που ξεκίνησε ως ένα επίκαιρο σχόλιο πάνω στη διαφορετικότητα σε συσκευασία μπλοκμπάστερ εξελίχθηκε σε ένα νερωμένο τσιτάτο που ανακυκλώνει μέτριες κινηματογραφικές μεταφορές όμορων κόμικ μυθολογιών, με μόνη φωτεινή εξαίρεση το πολύ καλό «First Class». Τελικά, αν κάτι μένει από ακόμα μία συνέχεια των «X-Men» που αδυνατεί να αναγεννήσει το franchise μέσα από τις στάχτες του, είναι το κυρίως μουσικό θέμα του Χανς Ζίμερ, το μόνο που ίσως καταλήξει να κρατήσει κανείς μετά την προβολή.

ΟΛΕΣ ΟΙ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
  • X-Men: Ο Μαύρος Φοίνικας
  • X-Men: Ο Μαύρος Φοίνικας