Το Κλαμπ των Χωρισμένων

Ο άρτι χωρισμένος και απατημένος Μπεν (Αρνό Ντικρέ) συναντά μετά από χρόνια τον Πάτρικ (Φρανσουά-Ξαβιέ Ντεμεζόν), παλιό του φίλο που έχει χωρίσει επίσης, και αποφασίζουν από κοινού να πάνε κόντρα στο «οι χωρισμένοι δεν γιορτάζουν ποτέ». Στην πολυτελή βίλα του δεύτερου εγκαινιάζουν μια ιδιότυπη λέσχη χωρισμένων και οργανώνουν γλέντια εργένικης ποιότητας και εφαρμοσμένου φλερτ. Ως αναμένεται, ο Μπεν θα γνωρίσει την γοητευτική Μαριόν (Καρολίν Ανγκλάντ) και το δίλημμα «ελευθερία ή γάμος» επιστρέφει.

Το «Κλαμπ των Χωρισμένων», τρίτη ταινία του ηθοποιού/σκηνοθέτη Μίκαελ Γιουν («Είναι Τρελοί αυτοί οι Γάλλοι»), προσπαθεί να παντρέψει το είδος της γαλλικής κομεντί παρεξηγήσεων που έχει θριαμβεύσει εισπρακτικά στα ελληνικά θερινά τα τελευταία χρόνια με την χοντροκομμένη αμερικανική κωμωδία. Απενοχοποιημένη και ξεδιάντροπα σχηματική, η συγκεκριμένη «λέσχη» πριμοδοτείται μεν από την εξαιρετική χημεία του πρωταγωνιστικού ζευγαριού Ντικρέ και Ντεμεζόν, οι οποίοι απολαμβάνουν το ξέφρενο σενάριο και μπορούν να παρασύρουν με ευκολία το κοινό στην σλάπστικ λογική του, αποτελείται δε από τα πάγια κλισέ που μπορούν είτε να περάσουν αδιάφορα, είτε να εκνευρίσουν.

Προφανώς και το «Κλαμπ» δεν έχει στόχο την πνευματώδη φάρσα, αλλά το χαλαρό χιούμορ της εύκολης κωμωδίας στην οποία μάλιστα έχουν συνδράμει εφτά(!) σεναριογράφοι. Φαίνεται πως δεν λογοκρίθηκε κανένα αστείο. Υπάρχουν σκηνές «μέλιτος» που λειτουργούν με ξεκαρδιστικό αποτέλεσμα - κάτι που στους καιρούς μας λειτουργεί ικανοποιητικά ως αποσυμπίεση - και αρκετές που «παίρνουν διαζύγιο» από την εκλεπτυσμένη αισθητική. Τώρα αν θα έρθετε «εις γάμου κοινωνία» με την συγκεκριμένη ταινία, είναι δική σας υπόθεση.