Ντούλιτλ (μεταγλωττισμένο)

Από το ξεπερασμένο φιλμ του 1967 και τις θεοπάλαβες αλλαγές που έφερε ο Έντι Μέρφι και η παρέα του, τα βιβλία του Χιου Λόφτινγκ έδιναν την αίσθηση πως πάντα είχαν να δώσουν κάτι παραπάνω από τις ταινίες τους. Στο πλαίσιο της απομαρβελοποίησης, ο Ρόμπερτ Ντάουνι Τζούνιορ θεώρησε καλή ιδέα να δοκιμάσει την δική του τύχη ως Ντούλιτλ, τον γιατρό που μπορεί και συνομιλεί με όλα τα ζώα κρύβοντας μέσα στην επαφή αυτή μια πικρία για το ανθρώπινο είδος. Ο ίδιος άλλωστε είχε τη σκηνική παρουσία για να στηρίξει το ρόλο και να του δώσει νέες προεκτάσεις, από το ξεκίνημα της ταινίας όμως μοιάζει να προσπαθεί για να πείσει το κοινό πως έμπλεξε σε λάθος ιδέα και θα προτιμούσε να βρίσκονταν αλλού. 

Ο πρώην Iron Man μπορεί να γίνεται κατανοητός από τα ζώα όμως είναι δύσκολο να γίνει κατανοητός από το κοινό, με μια περίεργη προφορά, ένα μείγμα βορειοαγγλικής και τζαμαϊκανής που έχει κακομιξαριστεί πάνω στις πολλές φωνές των ζώων δημιουργώντας ένα φοβερά κουραστικό αποτέλεσμα. Η ιστορία επιστρέφει στην εποχή του βιβλίου, τη βικτωριανή Αγγλία, λειτουργώντας ως ένα κλασικό παραμύθι βαρυφορτωμένο με πανάκριβα μεν αλλά τσαπατσούλικα στο στήσιμό τους CGI που δημιουργούν ένα μόνιμο χάος στην οθόνη. Τα ζώα πετούν κατά διαστήματα ευφυολογήματα, βασισμένα ακόμη και στην κλασική λογοτεχνία, που δίνουν το κωμικό feeling που απαιτείται όμως η παντελής απουσία ρυθμού στην αφήγηση και η παρέλαση ανούσιων χαρακτήρων (ανθρώπων και ζώων) συντελούν σε ένα αποδιοργανωμένο παραμύθι που ήλπιζε κι αυτό στη δημιουργία ενός νέου franchise για μικρά παιδιά, αλλά μάλλον τα σχέδια θα ολοκληρωθούν γρήγορα.