Μητρικό Ένστικτο

Από τις πρώτες σκηνές της ταινίας, την «ύποπτη» κίνηση μιας γυναίκας στο σπίτι της γειτόνισσάς της που τελικά οδηγεί σε ένα πάρτι-έκπληξη, ο Βέλγος σκηνοθέτης του «Μητρικό Ένστικτο» Ολιβιέ Μασέ-Ντεπάς, παίζει το σχέδιο της εξαπάτησης του θεατή. Αυτό ακολουθεί και στη μεγαλύτερη διάρκειά της, προσπαθώντας στις περισσότερες στιγμές να δημιουργήσει μια απευθείας αφιερωματική σύνδεση με το σινεμά του Χίτσκοκ αν και τελικά αυτό που δημιουργεί μοιάζει να έχει πολύ διαφορετικές προεκτάσεις. 

Η ταινία διαδραματίζεται σε Βελγικό προάστιο μέσα στη δεκαετία του ‘60, όπου όμοια σπίτια μοιάζουν να κρύβουν μέσα τους όμοιες ζωές, αυτό δηλαδή που εκ πρώτης όψεως ενώνει τις δύο πρωταγωνίστριες. Έχουν δύο συζύγους που φέρνουν τα λεφτά και και δύο γιους που γεμίζουν τις ζωές τους, με τους 2 τελευταίους να περνούν συχνά κάτω από τον φράχτη που όχι μόνο χωρίζει τα 2 σπίτια αλλά λειτουργεί και ως καθρέφτης - το πλάνο πάνω σε αυτόν δίνει στα σπίτια μια συμμετρική σχέση. Και μετά συμβαίνει το ατύχημα. Η Αλίς προσέχει θεωρητικά τον γιο της Σελίν, ο τελευταίος σκοτώνεται από μια απροσεξία και οι ενοχές διαλύουν την όμορφη ως τότε ατμόσφαιρα. Η Αλίς θεωρεί πως η Σελίν την κατηγορεί, οι δυο τους φαίνεται να τα βρίσκουν και να επιστρέφουν στην πολύτιμη φιλία τους, όπως το φάντασμα του ατυχήματος παραμένει και με κάθε αφορμή οι υποψίες επανέρχονται. 

Η ξανθιά Αλίς (Βέρλε Μπέτενς) παίρνει το ρόλο του οδηγού στην πλοκή, γίνεται η «χιτσκοκική ξανθιά» κατά την παράδοση και αποτελεί τον χαρακτήρα για τον οποίο υπάρχουν οι περισσότερες αμφιβολίες, για το αν δηλαδή έχει χάσει επαφή με την πραγματικότητα και νομίζει πως θα πέσει θύμα εκδίκησης. Ο Μασέ-Ντεπάς δίνει στοιχεία που μας οδηγούν ανάμεσα στη μία και την άλλη κατεύθυνση, όλα δανεικά από το homage που δεν θέλει να αφήσει, όμως καταφέρνει να παρατηρεί το περιβάλλον του με ψήγματα χιούμορ και μια επικριτική ματιά που φέρνει στο νου το βλέμμα του Σερκ. Ο τελευταίος έκανε κάτι παρόμοιο χρησιμοποιώντας το μελόδραμα, εδώ όμως είναι ο κίνδυνος της απώλειας των κεκτημένων, μιας ψευτικης ονειρικής ζωής που οδηγεί τις ηρωίδες σε ακρότητες. 

Το φινάλε είναι απλοϊκό και δεν κλιμακώνει αυτή τη ματιά που είχε ο σκηνοθέτης ως εκείνη την ώρα, αντιθέτως προσγειώνει τον θεατή σε κάτι πιο εύπεπτο. Στο σύνολό του πάντως το «Duelles», με αυθεντικό τίτλο που παραπέμπει στο κοπιάρισμα της ζωής των μεγαλοαστών, χρησιμοποιεί ένα τραγικό γεγονός έξυπνα χάρη σε έναν σκηνοθέτη που δυσκολεύεται να βρει μια αυθεντικότητα στη δική του φωνή, όμως έχει μελετήσει πολύ καλά τις αντίστοιχες όσων θαυμάζει.