Το Εγχειρίδιο του Κακού

Η ιδέα της ταινίας ανθολογίας κρύβει πάντοτε μέσα της κινδύνους γύρω από τον τρόπο που μπορεί να παρουσιαστεί,καθώς δεν αρκούν πάντα τα ονόματα και η αξία των σκηνοθετών για να δώσουν ένα ολοκληρωμένο συνεκτικό αποτέλεσμα. Πολλοί και καλού σκηνοθέτες δε φτιάχνουν δηλαδή καλύτερη ομάδα, λες και μιλάμε για ποδόσφαιρο, αν δεν κάνουν τη δουλειά τους βασιζόμενοι έναν συγκεκριμένο πυρήνα ιδεών. 

Στο «Εγχειρίδιο του Κακού» το κοινό σημείο της ομάδας είναι η θεματολογία. Ο λαϊκός τρόμος, που πηγάζει από το φολκλόρ διαφορετικών κουλτουρών, μας δίνει μια σειρά από αφηγήματα βασισμένα σε τοπικές δεισιδαιμονίες που χάθηκαν στο πέρασμα του τρόμου και εξέφραζαν κυρίως τον τρόμο του αγνώστου αλλά και μια σειρά από αλήθειες γύρω από την ανάπτυξη αυτών των κουλτουρών. Άλλωστε αυτό τονίζεται και στο ξεκίνημα της ταινίας μέσα από ένα γνωμικό που προειδοποιεί πως οι μύθοι, μέσα από την υπερβολή του ψέματος τους, έκρυβαν αλήθειες. 

Οι οκτώ ιστορίες που αναπτύσσονται σε ένα συνολικό διάστημα μικρότερο των 2 ωρών θα μπορούσαν να είναι ένα πακέτο σχετικής θεματικής φεστιβάλ με τα καλύτερα μιας χρονιάς. Έχουν δηλαδή όλες ως βάση έναν μύθο, αλλά εκεί τελειώνει η κοινή τους βάση και μοιάζουν περισσότερο να διαγωνίζονται μεταξύ τους, αλλά και σε ξεχωριστό επίπεδο να παρουσιάζουν δουλειές ως δείγμα ελπίζοντας στην πορεία να τις ξαναγυρίσουν σε μεγάλου μήκους. Ανάμεσά τους συναντάμε και τον μύθο του «Πανάγα του Παγάνα» από τον Γιάννη Βεσλεμέ («Νορβηγία») που οπτικοποιεί μια ιστορία με καλικάντζαρο κάνοντας περισσότερο θόρυβο παρά προσφέροντας ουσία, δίπλα σε ιστορίες από την Τουρκία, την Αυστρία, μέχρι και τις ΗΠΑ που συνθέτουν ένα ετερόκλητο σύνολο των ταινιών το οποίο δε ξεφεύγει από θεμελιώδη ζητήματα ηθικής, έχει ξεκάθαρες διαφορές στην αισθητική των μελών του και το ενδιαφέρον του είναι αποσπασματικό.