Κάνε Παιδιά να Δεις Καλό

«Ένα συν ένα παιδί μας κάνουν έντεκα» λέει στην αρχή το πρωταγωνιστικό ζευγάρι συνοψίζοντας σε μια λαϊκή παροιμία της περιοχής τους φόβους του για τον ερχομό του τέταρτου μέλους της οικογένειας. Όντως, λίγους μήνες μετά η χαλαρή τριάδα που αποτελούσε ένα ήρεμο σπιτικό μετατρέπεται σε ηφαίστειο από τις αϋπνίες, το μόνιμο κλάμα του βρέφους, οι διπλές υποχρεώσεις στο πρόγραμμα της ημέρας και οι αλληλοκατηγορίες των δύο γονιών για το ποιος προσπαθεί περισσότερο και λιγότερο. 

Ο Τζουζέπε Μπονίτο κάνει μια απλή (και συχνά απλοϊκή) καταγραφή των δυσκολιών που έχει μια σύγχρονη οικογένεια, ποντάροντας στην καλή καρδιά των ηρώων του και τις σουρεαλιστικές πινελιές με τις οποίες εμπλουτίζει το σενάριό του. Η πρώτη εξασφαλίζει την επιστροφή στο πολεμικό πεδίο του σπιτιού παρά τις συνεχείς τάσεις φυγής που έχουν και οι δυο, ενώ το χιούμορ γίνεται απαραίτητο καθώς από ένα σημείο και έπειτα η αφήγηση καταλήγει σε κύκλους που μπορούν να ανοίξουν μόνο με αστειάκια. Αυτά πηγάζουν από μια χοάνη σύγχρονης σάτιρας, όχι μόνο της οικογένειας αλλά και του ιταλικού δημόσιου συστήματος, των επαγγελματικών επιλογών και τη σύγκρουση παλιάς και νέας γενιάς, σε στιγμές είναι διασκεδαστικά αλλά στο σύνολό τους σερβίρουν μια ταινία που ξεχνιέται σχετικά άμεσα.