The Gentlemen - ταινιες , παιζονται τωρα || cinemagazine.gr

The Gentlemen

The Gentlemen

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ

2019
    ΠΑΡΑΓΩΓΗ: ΗΠΑ
    ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Γκάι Ρίτσι
    ΣΕΝΑΡΙΟ: Γκάι Ρίτσι
    ΗΘΟΠΟΙΟΙ: Μάθιου ΜακΚόναχι, Χιου Γκραντ, Τσάρλι Χάναμ, Μισέλ Ντόκερι, Κόλιν Φάρελ, Χένρι Γκόλντινγκ
    ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: Άλαν Στιούαρτ
    ΜΟΥΣΙΚΗ: Κρίστοφερ Μπένστεντ
    ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 113'
    ΔΙΑΝΟΜΗ: Odeon
    The Gentlemen

Μία γι' αυτούς, μία για μένα: Από τη μια ο «Αλαντίν», τώρα αυτό και ο Γκάι Ρίτσι επιστρέφει δυναμικά και (επιβαλλόμενα) ναρκισσιστικά στο «ταραντινοειδές» σινεμά που τον έκανε γνωστό, δημοφιλή και ουσιωδώς αδιέξοδο.

Από τον Ηλία Δημόπουλο

Να εξηγηθούμε για να μην παρεξηγηθούμε. Το σινεμά δεν χρειάζεται να ανακαλύπτει τον τροχό σε κάθε έκφανση, κάθε δημιουργού. Υπάρχει, και κάλλιστα κάνει, άφθονο σινεμά ανέφελο και διασκεδαστικό, σοβαρό μέρος του οποίου και εθιστικά παρακολουθούμε και σαν παιδιά ευχαριστιόμαστε. Ως –πρώτιστη- τέχνη βέβαια καλά θα κάνει να πραγματεύεται τον άνθρωπο και την σχέση του με τον…άνθρωπο και τα διαχρονικά και μη φλέγοντα, αλλά ουδόλως βλάπτει να το ρίχνει κι έξω με μικρές, ανεκδοτολογικές ιστορίες που άλλωστε συχνά, άμα είναι καλοφτιαγμένες και μερακλίδικες, όλο και κάτι μεγαλύτερο υποκρύπτουν.

Το πρόβλημα με τον Ρίτσι εδώ (αλλά και σε όλο το σινεμά του) είναι το ότι επιμένει ταγμένος σ’ ένα σινεμά ακραίου στιλ, που οφείλει την ύπαρξή του στην «σφραγίδα Ταραντίνο», αρνούμενος σχεδόν πεισματικά να ασχοληθεί με κάτι άλλο πέρα από τις περιθωριακές μικροκοινωνίες που συστήνει και την ιδιότυπη αντίληψη της μεταξύ τους επικοινωνίας. Βέβαια ούτε για επικοινωνία πρόκειται (συνήθως μιλούν για την πλοκή ή τον τρόπο που θα αλληλοεξοντωθούν), ούτε όμως και για κάτι υπαινικτικά ρεαλιστικό ή «ενδιαφέρον». Ακόμα και να υπάρχουν άνθρωποι που μιλούν, ντύνονται και συναλλάσσονται έτσι, δεν έχει καμμία περαιτέρω σημασία για κάθε έναν από μας πέραν της αναερόβια κινηματογραφικής. Τουτέστιν, η πόζα.

Η πλοκή είναι αναμενόμενη, κάθε στροφή της πολυκινηματογραφημένη, τα αστεία έχουν περισσότερα lines παρά punchlines

Τώρα θα μου πεις και τα James Bond παλιά, και τα Mission Impossible πάντα και κάθε χαλκέντερο franchise δράσης, σ’ αυτή την πόζα στηρίζεται. Ακριβώς γι’ αυτό η πλοκή, ο διάλογος, το αλισβερίσι των star πρωταγωνιστών και, πάνω απ’ όλα, η αύρα ενός έργου σαν αυτά, τα κάνουν διασκεδαστικώς αναντικατάστατα. Και η διασκέδαση έχει φυσικά την τέχνη και την τεχνική της και δεν είναι καθόλου χαρισμένη σε κανέναν. Και σ’ αυτά τα επιμέρους και στην συνολική αύρα, οι Gentlemen δεν είναι όσο αβροί θα ήθελες.

Τα διαλογικά γκαγκς μοντάρονται με άριστη αίσθηση του χρόνου πάνω σε κινηματογραφικούς ηθοποιούς μεγάλης ολκής (το καστ διαπρέπει), οι «αφασιακές» (εντελώς αμοραλιστικές φυσικά – ο θάνατος δεν έχει ουδεμία σημασία στα έργα αυτά) στιγμές υπάρχουν, οι πρόζες πλεονάζουν (ο Χιου Γκραντ τις κλέβει όλες με κάθε του εμφάνιση), η πεζοδρομιακή σοφία σου κλείνει το μάτι (γιατί όμως; πας για γκάνγκστερ;), η λίαν καλοδεχούμενη βλασφήμια επί της πολιτικής ορθότητας καταφέρνει μια ενόχληση απαραίτητη στο σημερινό ποπ οικοσύστημα. Όμως;

Όμως στην πράξη, το «ο Βασιλιάς εκτός από το να φαίνεται πρέπει να ΕΙΝΑΙ βασιλιάς, κάθε αμφιβολία μπορεί να φέρει το χάος», που στηρίζει σαν ιδεολογική σπονδυλική στήλη το έργο, παλαντζάρει μεν έξυπνα ανάμεσα στην μοδάτη brit αυτονομία των ημερών και την αυταρέσκεια του ίδιου του Ρίτσι, που (αναμφισβήτητα) αισθάνεται αυτοκράτορας του κωμικού γκανγκστερικού, στην πράξη όμως είναι μια ομφαλοσκοπούσα μπουρδίτσα που δεν χαρίζει τίποτα στο έργο. Απλώς επιβεβαιώνει με στόμφο αυτό που ξέρεις από την αρχή. Η πλοκή είναι αναμενόμενη, κάθε στροφή της πολυκινηματογραφημένη (και παρόμοια μάλιστα), τα αστεία έχουν περισσότερα lines παρά punchlines.

Μένει η παροδική ευεξία του να βλέπεις ταλαντούχους ανθρώπους να κάνουν καλά τη (μάγκικη) δουλειά τους, η μόλις νοσταλγική αίσθηση ενός, κάποτε, ευαγούς κωλοπαιδισμού και η ζοφερή όμως υπενθύμιση πως δεν γονιμοποίησε το σινεμά του είδους αυτού, πως ο συντηρητισμός της ορθότητας κέρδισε και οι ταινίες μιας άλλης εποχής θα μείνουν, μέχρι νεωτέρας δηλαδή, κλειδωμένες στο δικό τους χρονοντούλαπο. Το ανδρικό macho ξεπούλησε, τώρα είναι η σειρά του γυναικείου, σε 5-10-15 χρόνια, καλά να είμαστε, το σινεμά του κυρίως ρεύματος θα έχει μάθει να ξαναπερπατά.

ΟΛΕΣ ΟΙ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
  • The Gentlemen
  • The Gentlemen