Η Ελπίδα του Κόσμου

Ο χαρμόσυνος ερχομός της νεογέννητης Γκλόρια αδυνατεί να αναχαιτίσει τη δύσκολη καθημερινότητα της οικογένειάς της που με το ζόρι τα φέρνει βόλτα. Η Ματίλντα, μητέρα της μικρής, φοβάται πως από μέρα σε μέρα θα χάσει τη δουλειά της. Ο σύζυγός της, Νικό, έχει καταχρεωθεί για να δουλέψει στην Uber με δικό του αμάξι. Η Σιλβί, μητέρα της Ματίλντα με τον πατριό της, Ρισάρ, βοηθούν όπως μπορούν, η μία ως καθαρίστρια που φοβάται να απεργήσει για να μη χάσει μεροκάματα και ο άλλος ως οδηγός λεωφορείου, αλλά επίσης βρίσκονται σε οικονομική στενότητα. Οι μόνοι που τα πάνε κάπως καλύτερα είναι η ετεροθαλής αδελφή της Ματίλντα, Ορόρ, με τον φίλο της Μπρούνο, που διατηρούν ένα μαγαζί buy and sell. Τις όποιες ισορροπίες ταράζει αρχικά η αποφυλάκιση του Ντανιέλ, παλιού αγαπημένου της Σιλβί και πατέρα της Ματίλντα, προτού μία σειρά από κακές αποφάσεις και αναποδιές ωθήσουν την οικογένεια στα όριά της.

Στην αντίστιξη μεταξύ προηγούμενης και νέας γενιάς διακρίνεται επίσης μία ποιοτική διαφορά στο βαθμό εμβάθυνσης των χαρακτήρων

Σταθερά προσηλωμένος στο ταξικό πρόσημο των ιστοριών του καθώς και το γνώριμο σκηνικό της Μασσαλίας, ο Ρομπέρ Γκεντιγκιάν μοιάζει να αναρωτιέται εδώ αν η «Ελπίδα του Κόσμου» (για να χρησιμοποιήσουμε την ελληνική απόδοση του τίτλου «Gloria Mundi») βρίσκεται χαμένη στις χαραμάδες ανάμεσα στην παλιά και τη νέα γενιά. Αυτό είναι ένα πρώτο συμπέρασμα που μπορεί να εξάγει κανείς από την καινούρια ταινία του Γάλλου δημιουργού, η σημαντικότερη δουλειά του οποίου παραμένει πιθανότατα το «Τα Χιόνια του Κιλιμάντζαρο». Με καστ στελεχωμένο από σταθερούς συνεργάτες μεταξύ των οποίων ο Ζαν-Πιερ Νταρουσέν (παίζει τον Ρισάρ), ο Ζεράρ Μεϊλάν (στο ρόλο του Ντανιέλ) και βέβαια η σύζυγος του σκηνοθέτη Αριάν Ασκαρίντ, βραβευμένη στο περσινό Φεστιβάλ Βενετίας για την ερμηνεία της εδώ ως Σιλβί, ο Γκεντιγκιάν κοιτάζει με μια κάποια καχυποψία τον ρηχό ηθικό κώδικα και τον κυνισμό των νεαρών ηρώων του, σε αντίθεση με την παλιά φρουρά που παρά τα όποια λάθη της παραμένει εν πολλοίς δικαιότερη, πιο συμπονετική και ενίοτε αυτοθυσιαστική.

Στην αντίστιξη μεταξύ προηγούμενης και νέας γενιάς διακρίνεται επίσης μία ποιοτική διαφορά στο βαθμό εμβάθυνσης των χαρακτήρων. Δεν είναι απλώς που οι νεότεροι προκύπτουν να είναι πιο εγωιστές και αντιπαθείς στα μάτια του κοινού, με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα τον Γκρεγκουάρ Λεπράνς-Ρανγκέ στο ρόλο του Μπούνο καθώς επίσης τις Αναΐς Ντεμουστιέ και Λολά Νεμάρκ σε αυτούς της Ματίλντα και της Ορόρ αντίστοιχα, δύο γυναικών που βρίσκονται σε έναν διαρκή υπόγειο ανταγωνισμό. Η απουσία δευτέρου επιπέδου στους τρεις παραπάνω χαρακτήρες είναι αυτό που στοιχίζει σημαντικά στη σύγκριση με τους πιο δουλεμένους και εν τέλει πιο προσεκτικά αφημένους στη γκρίζα ζώνη χαρακτήρες του Ντανιέλ, της Σιλβί και του Ρισάρ. Με αποτέλεσμα η «Η Ελπίδα του Κόσμου» να μπατάρει εμφανώς ανάμεσα σε αυτά τα δύο κομβικά τρίγωνα χαρακτήρων που μας απασχολούν εδώ. Πολύ πριν έρθει ένα βολικά ηθικοπλαστικό τέλος να δώσει πρόχειρη λύση στη συστάδα των προβλημάτων που ταλανίζουν σε διαγενεακό επίπεδο τους βιοπαλαιστές ήρωες του Γκεντιγκιάν.