Γκρέτελ & Χάνσελ

Από τις περιπτώσεις όπου η στρογγυλεμένης λογικής PG-13 καταλληλότητα και ο χαρακτηρισμός «παραμύθι» δε λένε όλη την αλήθεια, το «Γκρέτελ & Χάνσελ» του Οζ Πέρκινς (υιού του Άντονι Πέρκινς) διαθέτει περισσότερη χάρη από αυτή που μπορεί αρχικά να προδιαθέτει. Αφενός η ανανεωτική προσέγγιση απέναντι στο κλασικό φολκλόρ υλικό που προσφέρουν οι αδελφοί Γκριμ, αφετέρου η σαφής κλίση του Πέρκινς προς τον μεταφυσικό τρόμο με γυναικείους πρωταγωνιστικούς χαρακτήρες όποτε αποτολμά πέρασμα πίσω από την κάμερα (για την ιστορία, έχει γυρίσει για το Netflix το «I Am the Pretty Thing That Lives in the House»), μα κυρίως η φροντίδα που έχει πέσει εδώ στο αισθητικό κομμάτι, οδηγούν σε ένα αποτέλεσμα αν μη τι άλλο αξιοπρεπές. Ίσως και κάτι παραπάνω από αυτό.

Από το πρωτότυπο «Χάνσελ & Γκρέτελ» των Γκριμ που έχει γνωρίσει διάφορες διασκευές, ο σεναριογράφος Ρομπ Χέιζ και ο Οζ Πέρκινς τουμπάραν τον τίτλο θέλοντας να δώσουν έμφαση στο κορίτσι της ιστορίας. Η έφηβη Γκρέτελ (η Σοφία Λίλις των «Αυτό») και ο μικρός της αδερφός Χάνσελ (Σάμι Λικι) είναι παιδιά μιας σκοτεινής εποχής όπου διωγμένα από την διαταραγμένη μητέρα τους καταλήγουν νηστικά και περιπλανώμενα στο δάσος. Εκεί θα βρουν ένα απόμερο σπίτι με ένα τραπέζι μόνιμα γεμάτο φαγητό, με ζεστά κρεβάτια και μοναδική ένοικο την Χόλντα (Άλις Κριτζ), μια ηλικιωμένη γυναίκα. Η οποία (προφανώς και) είναι μάγισσα. Και η οποία προφανώς έχει μια σκοτεινή ατζέντα να υπηρετήσει, η οποία συνδέεται κάπως με την εισαγωγική ιστορία με την οποία ανοίγει η ταινία, αναφορικά με ένα καταραμένο κοριτσάκι.

Ανάμεσα στα πρόσκαιρης ανταποδοτικότητας τρομάγματα και το επιμελές χτίσιμο ατμόσφαιρας, η δημιουργική ομάδα επιλέγει ευτυχώς το δεύτερο

Το προσεκτικό κάστινγκ είναι μια πρώτη καλή βάση πάνω στην οποία χτίζονται οι τρεις αρχετυπικοί χαρακτήρες, με τα φώτα να πέφτουν στην Γκρέτελ και την Χόλντα που μαζί συνθέτουν ένα καλό ανταγωνιστικό δίδυμο. Εκπεφρασμένη πρόθεση του Πέρκινς είναι μία ιστορία ενηλικίωσης και όσο δεν εξερευνά πρωτότυπες διαδρομές προς την κατεύθυνση αυτή, άλλο τόσο παρακάμπτει την έλλειψη ευρηματικότητας με ισχυρά visuals, πυκνή και υποβλητική φωτογραφία (ο Γκάλο Ολιβάρες που είχε δουλέψει και στο «Ρόμα» του Κουαρόν) και αρμόζουσα μουσική υπογράμμιση (ο Ρομπέν Κουντέρ έχει στο ενεργητικό του και το αξιοπρόσεκτο «Revenge»). Τα σκηνικά - και ιδίως το σπίτι της μάγισσας - έχουν έναν νεογοτθικό αέρα με έντονους θερμούς φωτισμούς και έναν πληρωθισμό ως προς τη γενικότερη οπτική πληροφορία που δεν απέχει τρομερά από εκείνη του Μπέρτον, την στιγμή που το σκοτεινό στοιχείο κινείται σε πιο Ντελ Τόρο λογικές, ήτοι ανεκτό μεν για το ανήλικο κοινό αλλά όχι παιδικό σε βαθμό που να αποδιώχνει μεγαλύτερες ηλικιακές κατηγορίες.

Ανάμεσα στα πρόσκαιρης ανταποδοτικότητας τρομάγματα και το επιμελές χτίσιμο ατμόσφαιρας, η δημιουργική ομάδα του «Γκρέτελ & Χάνσελ» επιλέγει ευτυχώς το δεύτερο. Πάνω σε αυτή την στρατηγική επιλογή ο Πέρκινς δεν αμπαροδένεται στο είδος του τρόμου, πράγμα ούτως ή άλλως αποτρεπτικό αν θεωρήσουμε εξαρχής κλειδωμένη την πρόθεση δημιουργίας ενός PG-13 φιλμ. Αντίθετα, προτιμά να κινηθεί στην παρυφές του τρόμου με επίκεντρο τη μάχη μιας άγουρης και αγνής ηρωίδας να διατηρήσει την ηθική ακεραιότητα και το αίσθημα ευθύνης μπροστά στα θέλγητρα μιας ανεξάντλητης δύναμης που την καλεί. Ο δε χριστιανοστρεφής πειρασμός της πληθώρας που η μάγισσα ξετυλίγει ενώπιον των φτωχών παιδιών εικονοποιείται μέσα από το σπίτι-καταφύγιο και το ανεξάντλητο φαγητό, λειτουργώντας ταυτόχρονα σαν οικολογική σπόντα αφ’ ης στιγμής τα παιδιά καλούνται να αναρωτηθούν για την προέλευση όλων των αγαθών.