Ο Ένοχος

Ο Άσγκερ Χολμ (Γιάκομπ Σέντεργκρεν) είναι αστυνομικός που απαντά στις κλήσεις της Άμεσης Δράσης. Ένα βράδυ, τη ρουτίνα της βάρδιας ανατρέπει το τηλεφώνημα μιας γυναίκας που φέρεται να έχει απαχθεί. Ενώ κάνει τα πάντα για να την βοηθήσει ωστόσο, θα διαπιστώσει πως πίσω από την υπόθεση κρύβεται ένα πολύ χειρότερο έγκλημα από αυτό που είχε αρχικά υποθέσει.

Το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Γκούσταβ Μέλερ από τη Δανία είναι μια κινηματογραφική κατασκευή φτιαγμένη για να αρέσει στον κόσμο. Κάτι που φαίνεται από τα ουκ ολίγα βραβεία κοινού που έχει συλλέξει κατά τη φεστιβαλική του διαδρομή (Σάντανς, Ρότερνταμ, Θεσσαλονίκη). Με όπλα το σασπένς, την σφιχτοδεμένη σεναριακή ανάπτυξη και την ηγεμονική ερμηνεία του Γιάκομπ Σέντεργκρεν πάνω στον οποίο αγκιστρώνεται η ταινία, «Ο Ένοχος» έχει μια αφηγηματική διαπερατότητα που είναι πραγματικά δύσκολο να αφήσει κάποιον εκτός της επιρροής του.

Στον «Ένοχο», συναντάμε έναν άνθρωπο καλών προθέσεων να τιμωρείται διαρκώς για την υπερπροσπάθειά του να εξιλεωθεί

Το δανέζικο αυτό θρίλερ δωματίου κινείται στη λογική που παλαιότερα είδαμε στα «Σε Λάθος Χρόνο» (2013) και «Τηλεφονικός Θάλαμος» (2002), με την κάμερα καρφωμένη στον πρωταγωνιστή ο οποίος, περιορισμένος σε μία κλειστοφοβική συνθήκη και με μόνο δίαυλο επικοινωνίας με τον έξω κόσμο το τηλέφωνο, προσπαθεί να βγάλει σε πέρας μία αποστολή ή απλά να επιβιώσει. Έτσι, όπως ο Τομ Χάρντι στην ταινία του Νάιτ ή ο Κόλιν Φάρελ σε εκείνη του Σουμάχερ, ο Σέντεργκρεν βλέπει τα πάντα να κρίνονται από την έκβαση μιας τηλεφωνικής επικοινωνίας. Και ως συνήθως, τον ήρωα βαραίνουν πάντα παλιές αμαρτίες, από τις οποίες πασχίζει να ξεπλυθεί.

Στον «Ένοχο», η τοποθέτηση του Χολμ στο τηλεφωνικό κέντρο της Αστυνομίας αποτελεί δυσμενή μετάθεση, εξαιτίας ενός τραγικού λάθους στο οποίο υπέπεσε πρόσφατα. Έτσι, η συγκεκριμένη τηλεφωνική «αποστολή» με τη γυναίκα που βρίσκεται στην άλλη άκρη της γραμμής λαμβάνει για εκείνον τη μορφή μιας πιθανής εξιλέωσης, στο ενδεχόμενο της οποίας αφιερώνεται δίνοντας τον καλύτερό του εαυτό.

Ό,τι βλέπουμε στο σφιχτοδεμένο θρίλερ του Μέλερ εκτυλίσσεται στο τηλεφωνικό κέντρο της Αστυνομίας σε χρόνο που προσομοιάζει με τον πραγματικό. Με την ανάγκη της σεναριακής ανατροπής να είναι παραπάνω από εμφανής στην ταινία και μάλιστα από νωρίς, ο πρωτοεμφανιζόμενος Δανός σκηνοθέτης την οργανώνει να «σκάσει» εκεί που πραγματικά αναμένεται. Το καλό νέο εδώ είναι ότι ο δυναμικός ρυθμός του «Ενόχου» μασκάρει την άκρως μηχανιστική λογική που διέπει το φιλμ. Το κακό, ότι είναι εντελώς by the book η όλη διαχείριση του σασπένς, πράγμα που σημαίνει πως επί της ουσίας δεν έχουμε καμία έκπληξη ως προς την όποια έκπληξη μας επιφυλάσσεται.

Από κει και πέρα όμως προκύπτει ένα ερώτημα ως προς το σκοπό, ή αν θέλετε την ηθική αυτής της «μηχανής» σασπένς που κατασκευάζει ο Μέλερ. Στον «Ένοχο», συναντάμε έναν άνθρωπο καλών προθέσεων να τιμωρείται διαρκώς για την υπερπροσπάθειά του να εξιλεωθεί, λες και η μοίρα του μοιάζει κλειδωμένη σε μία λούπα τραγικών επιλογών ή τραγικά κακών αποφάσεων. Έτσι ο Χολμ εμφανίζεται σαν ένας τζογαδόρος των καλών προθέσεων, ο όποιος στην κάψα του να ρεφάρει ποντάρει συνεχώς σε λάθος χρώμα, παρά το γεγονός ότι αφιερώνει κάθε ίχνος της ευστροφίας και της ευσυνειδησίας του προς το σκοπό αυτό. Και για κάποιο λόγο, ο Μέλερ μοιάζει οριακά ασυγκίνητος με την υπερπροσπάθεια του ήρωά του, σαν να είναι ένας στριφνός διοικήτης που λατρεύει την τήρηση του πρωτόκολλου και απεχθάνεται την πρωτοβουλία.