Χαλβάη 5-0

Για εκείνους που θα ενδιαφερθούν να αναζητήσουν κριτική για το ντεμπούτο του Μάρκου Σεφερλή στο σινεμά και άρα θα τους απασχολήσει και η κινηματογραφικότητα του εγχειρήματος (ή η απουσία της), να σημειωθεί πως, σε σχέση με άλλες mainstream εμπορικές κωμωδίες των καιρών μας, εδώ θα συναντήσουν μέριμνα για το γκαγκ με κριτήρια κινηματογραφικά. Το γκαγκ, δηλαδή, που προκύπτει μέσα από τον σχεδιασμό, το οπτικό εύρημα, το μοντάζ και το μοντάζ μέσα στο κάδρο. Από τη πρώτη σκηνή, όπου εισέρχονται στο πλάνο πόστερ από την τριλογία των «Τρελών Σφαιρών» με τον Λέσλι Νίλσεν, οι δημιουργοί μας λένε ότι το σύμπαν που θα χτίσουν είναι παρεμφερές με εκείνο της ομάδας ΖΑΖ (και του Μελ Μπρουκς), όπου η πλοκή είναι ήσσονος σημασίας μπρος στο οπτικό και λεκτικό πανηγύρι κωμικών ευρημάτων.

Δυστυχώς, όμως, παρά την φροντίδα και την επιμονή με την οποία προσπαθούν να μας κάνουν να γελάσουμε κατά τα ως άνω πρότυπα –μία στο τόσο τα καταφέρνουν-, έρχεται το είδος, αλλά και το ύφος της κωμωδίας του Μάρκου Σεφερλή για να καπελώσει το όλο εγχείρημα. Είναι μια κωμωδία που θα γελάσει με την «αδερφή» που δεν είναι «κανονικό» αγόρι, με τον αλβανό που μιλάει σπαστά ελληνικά, με την ωραία γυναίκα που θα χρησιμοποιήσει το κορμί της για να πάρει εκείνο που θέλει, με την μοντέρνα τέχνη που είναι για «θολοκουλτουριάρηδες» - σε δεύτερο επίπεδο με την καλλιέργεια, δηλαδή-, χαϊδεύοντας, κατά βάση, τα αυτιά εκείνου που λογαριάζει ως βασικό ανθρωπότυπο στον οποίο απευθύνεται.

Παρατηρώντας αρκετά ξεκούδουνα στιγμιότυπα μέτριων οπτικών εφέ, αναρωτιέσαι αν κάποιος από την δημιουργική ομάδα απέκτησε καινούργιο gadget

Το λαϊκό θέαμα, όμως, στο οποίο θέλει να ανήκει το φιλμ, βλέπει (και) με συμπάθεια τους  αδυνάτους, συχνά στέκει στο πλευρό τους, και, το κυριότερο, δεν αρκείται στο να χαϊδέψει τα αυτιά του θεατή του. Στην ιδανική μορφή του πασχίζει να τον οδηγήσει σε μια διαδικασία ενδοσκόπησης, πάντα με τρόπο εύληπτο, μη εξεζητημένο. Για παράδειγμα στο πρόσωπο του Καραγκιόζη που πασχίζει με κουτοπόνηρα τεχνάσματα να πιάσει την καλή, ο θεατής αναγνωρίζει δικά του ελαττώματα και χαμηλώνει πρόσκαιρα το βλέμμα. Στα μάτια μου αυτό είναι ένα βασικό στοιχείο που το κάνει να διαφέρει από την παρέκβαση του, το λαϊκίστικο θέαμα. Και το «Χαλβάη 5-0» φλερτάρει περισσότερο με το τελευταίο.

Κατά τα λοιπά εκτιμάς την ταπεινότητα με την οποία ο Γιάννης Καπετάνιος λειτουργεί ως punchline των περισσότερων αστείων και την απουσία αυταρέσκειας με την οποία αποδίδει τις slapstick στιγμές, σκέπτεσαι εάν και πόσο καλύτερα θα ήταν τα πράγματα στην περίπτωση που αντί για δημοφιλείς περσόνες της showbiz είχαν επιλεγεί κωμικοί για να συμπληρώσουν το καστ, απορείς γιατί η φωτογραφία σε διόλου ευκαταφρόνητο μέρος της mainstream ελληνικής παραγωγής παραπέμπει σε φίλτρο του instagram που κάνει το ανθρώπινο δέρμα καροτί και, τέλος, παρατηρώντας αρκετά ξεκούδουνα στιγμιότυπα μέτριων οπτικών εφέ, αναρωτιέσαι αν βρίσκονται εκεί απλώς επειδή κάποιος από την δημιουργική ομάδα απέκτησε καινούργιο gadget και δοκιμάζει τις δυνατότητές του. Τέτοιες σκέψεις ίσως βοηθήσουν να περάσει και η ώρα σε μια ταινία που, για ασπόνδυλο θέαμα παλαβής κωμωδίας, μάλλον υπερβαίνει κατά πολύ την ενδεδειγμένη διάρκεια.