Στους Διαδρόμους - ταινιες , παιζονται τωρα || cinemagazine.gr

Στους Διαδρόμους

In den Gängen

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ

2018
    ΠΑΡΑΓΩΓΗ: Γερμανία
    ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ:Τόμας Στούμπερ
    ΣΕΝΑΡΙΟ:Κλέμενς Μάιερ, Τόμας Στούμπερ
    ΗΘΟΠΟΙΟΙ:Φρανκ Ρογκόφσκι, Σάντρα Χούλερ
    ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ:Πίτερ Ματιάσκο
    ΔΙΑΡΚΕΙΑ:125'
    ΔΙΑΝΟΜΗ:Strada/Seven Films
    Στους Διαδρόμους

Ο έρωτας, η φιλία και η συντροφικότητα γυρεύουν τον δικό τους αναγκαίο προσανατολισμό στους αχανείς διαδρόμους ενός πολυκαταστήματος στο οποίο εργάζεται μία κοινότητα σύγχρονων Σισύφων, στο φιλμ του Τόμας Στούμπερ που κέρδισε την καρδιά μας στην περσινή Μπερλινάλε και κέρδισε Βραβείο Σεναρίου στις 24ες Νύχτες Πρεμιέρας.

Από τον Νεκτάριο Σάκκα

Πρόκειται για την ταινία που μας κέρδισε στο photo finish της περσινής Μπερλινάλε, που θα άξιζε να φύγει από εκεί ακόμα και με τη Χρυσή Άρκτο και που, όταν έφτασε η στιγμή να προσγειωθεί στο Διαγωνιστικό των 24ων Νυχτών Πρεμιέρας, αγαπήθηκε από το κοινό αλλά και την κριτική επιτροπή που την τίμησε με το Βραβείο Σεναρίου. Ο λόγος για το «In the Aisles» («Στους Διαδρόμους»), το νέο φιλμ του Γερμανού σκηνοθέτη Τόμας Στούμπερ που μας εντάσσει στην σισύφεια καθημερινότητα μιας κοινότητας εργαζομένων ενός αχανούς πολυκαταστήματος, τοποθετημένου κάπου στη γερμανική επικράτεια.

Ό,τι παραδίδει ο 37χρονος Στούμπερ είναι μια ειλικρινής και συναισθηματικά ώριμη ιστορία για την κόλαση της μονοτονίας και τις μικρές αποδράσεις από αυτή. Ένα φιλμ κατά το οποίο πικρές δόσεις χιούμορ συναντούν έναν ρομαντισμό διστακτικό, ο οποίος γυρεύει με τη σειρά του γόνιμο έδαφος στους πολυδαίδαλους διαδρόμους ενός σουπερμάρκετ. Σε έναν τόπο πνιγμένο στη βαριά εργασιακή ρουτίνα και εκ πρώτης όψεως άνυδρο για να περιμένει κανείς να φυτρώσουν εκεί όνειρα.

«Στους Διαδρόμους», πρωταγωνιστής είναι ο Κρίστιαν (Φρανκ Ρογκόφσκι), ένας 30άρης λιγομίλητος νεοφερμένος υπάλληλος ο οποίος καθώς προσπαθεί να ενσωματωθεί στο περιβάλλον και τους κώδικες των «παλιών», βλέπει την προσοχή του να εστιάζεται στη συνάδελφο Μάριον (την παίζει η κόρη του «Τόνι Έρντμαν», Σάντρα Χούλερ). Το διακριτικό τους φλερτ, ωστόσο, έρχεται να προσκρούσει στο ότι εκείνη είναι παντρεμένη.

Εκκινώντας από αυτά τα απλά αφηγηματικά συστατικά και παίζοντας με τις έννοιες της ματαίωσης και του timing, ο Τόμας Στούμπερ στήνει ένα σύμπαν οργανικά συμπαγές και προπαντός αφοπλιστικά ανθρώπινο, τέτοιο που να διεκδικεί για λογαριασμό των χαρακτήρων που το συνθέτουν την πηγαία ενσυναίσθηση του θεατή. Όσο για την εναλλαγή αυτών των συστατικών, εξελίσσεται σε μία πραγματικά απολαυστική και μεστή διαδικασία, δεμένη μέσα από ιδανικές για την περίσταση ερμηνείες και καίριες μουσικές πινελιές. Ενδεικτική ως προς το τελευταίο είναι η σκηνή κατά την οποία ο Κρίστιαν μαθαίνει να χειρίζεται το περονοφόρο όχημα, ντυμένη μοναδικά με το απολύτως υποβλητικό «Easy» των Son Lux.

Το «In the Aisles» παίζει ακατάπαυστα και ευρηματικά με τους κώδικες του χιούμορ, της ελπίδας και της απόγνωσης, με όρους ύστερου καπιταλισμού.

Από την αμυδρά κιουμπρική έναρξη που μας εισάγει στο βιομηχανικού τύπου περιβάλλον των άδειων και μισοσκότεινων διαδρόμων του καταστήματος υπό τη μελωδία του «Μπλε Δούναβη», ως την άνυδρη ρουτίνα που οι εργαζόμενοι παλεύουν παρέα να γεμίσουν, ή από τη πατρική φιγούρα που βρίσκει ο Κρίστιαν (καθοριστικός ο Ρογκόφσκι του «Transit» στο ρόλο ενός συνεσταλμένου άνδρα που είναι λες και ξαναβαφτίζεται στην ανθρώπινη επαφή) στο πρόσωπο του προϊσταμένου του, Μπρούνο, μέχρι τον έρωτα των δύο πρωταγωνιστών που αναδύεται ως απόλυτη αναγκαιότητα προκειμένου να βρεθεί το χαμένο νόημα μιας ζωής χαρισμένης στα γρανάζια της ατέρμονης τακτοποίησης (ούτε καν παραγωγής), το «In the Aisles» παίζει ακατάπαυστα και ευρηματικά με τους κώδικες του χιούμορ, της ελπίδας και της απόγνωσης, με όρους ύστερου καπιταλισμού. Όπως για παράδειγμα συμβαίνει με τη σκηνή όπου μας αποκαλύπτεται ένα μισοσυμπληρωμένο παζλ που βλέπουμε στο σπίτι της Μάριον με θέμα μια τροπική παραλία, μια εικόνα που μοιάζει θεαματικά με την ταπετσαρία που ντύνει τον μικροσκοπικό χώρο ανάπαυσης των εργαζομένων, στο πίσω μέρος του σουπερμάρκετ.

Επιπλέον, μπορεί να ακούγεται ίσως υπερβολική για τον αναγνώστη αυτού του κειμένου η αναφορά μας πιο πάνω στο βιομηχανικού τύπου περιβάλλον που φιλοξενεί τον Κρίστιαν και τους συναδέλφους του, όμως ο Τόμας Στούμπερ έχει καταφέρει, με τρόπο θα έλεγε κανείς μαγικό, να εξαφανίσει σχεδόν από το οπτικό μας πεδίο τους πολυάριθμους πελάτες που καθημερινά συρρέουν στο κατάστημα. Όχι τυχαία, το σουπερμάρκετ της ταινίας μοιάζει περισσότερο με φάμπρικα ή μια απομονωμένη αποθήκη παρά με ένα συνηθισμένο πολυκατάστημα γεμάτο καταναλωτές.

Πάνω σε αυτή την εξαντλητική και άκρως ψυχοπιεστική συνθήκη που αποτυπώνεται «Στους Διαδρόμους», είναι χαρακτηριστικό το παράπονο που εκφράζει ο πρώην Ανατολικογερμανός Μπρούνο στον Κρίστιαν αναφορικά με τις συνέπειες της βεβιασμένης ενοποίησης της Γερμανίας στις ζωές εκατομμυρίων συμπατριωτών του. Μια διαδικασία που τον υποχρέωσε να εγκαταλείψει αυτό που αγαπούσε, το να οδηγεί δηλαδή φορτηγά, προκειμένου να κουμαντάρει κλαρκ για να τακτοποιεί με σισύφεια συνέπεια κάτι πανύψηλα ράφια που τελικά έγιναν τα τείχη της προσωπικής του φυλακής.

Γιατί για το «Στους Διαδρόμους», ο έρωτας, η φιλία και η συντροφικότητα είναι τα μόνα αντίδοτα σε μια ζωή που πετσοκόβεται πάνω σε ωράρια γαλέρας και μια εργασία που εξ αντικειμένου φυλακίζει αντί να απελευθερώνει. Κι όμως, σύμφωνα με αυτό τόσο όμορφο και ταυτόχρονα σκληρό φιλμ, ακόμα και εκείνοι οι ανήλιαγοι διάδρομοι δεν είναι ικανοί να μαντρώσουν την ροπή του ανθρώπου να προσδοκά κάτι μεγαλύτερο από την «επιβίωση».

ΟΛΕΣ ΟΙ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
  • Στους Διαδρόμους
  • Στους Διαδρόμους