Ο Καρδιοκατακτητής

Στη Γαλλία των Ναπολεόντειων Πολέμων, ο γόης λοχαγός Νεβίλ (Ζαν Ντιζαρντάν) καλείται για το μέτωπο τη στιγμή που έχει μόλις ζητήσει το χέρι της γλυκιάς Πολίν (Νοεμί Μερλάν). Παρά την υπόσχεση πως θα της γράφει, η μνηστή λαμβάνει μόνο σιωπή από τον αγαπημένο της. Τότε αναλαμβάνει δράση η μεγάλη αδερφή της, Ελιζαμπέτ (Μελανί Λοράν), η οποία αρχίζει να της γράφει προσποιούμενη τον λοχαγό. Μόνο που τα πράγματα μπλέκουν, όταν εκείνος επιστρέφει τελικά, έχοντας διαγράψει μια πολύ διαφορετική περιπέτεια από αυτή που τα γράμματα περιέγραφαν.

Παλιομοδίτικη γαλλική κωμωδία εποχής, κατά την οποία το στοιχείο του ρομάντζου παίζει αφελές κρυφτούλι με τον θεατή, κατ’ αναλογία με τις τσαχπίνικες ραδιουργίες των ρομαντικά ανταγωνιζόμενων Ντιζαρντάν και Λοράν. Στον «Καρδιοκατακτητή» άλλωστε, οι δύο δημοφιλείς πρωταγωνιστές παραβγαίνουν στο πώς θα εκθέσουν ο ένας τον άλλο με τα αλλεπάλληλα ψέματα που έχουν πει, κρυβόμενοι πίσω από μια αμοιβαία έλξη και έναν κάποιο θαυμασμό για την καπατσοσύνη τους.

Η ηρωίδα της Λοράν αποτελεί το μόνο σύγχρονο κύτταρο μιας ταινίας με χιούμορ και αισθητική περασμένων δεκαετιών

Ο βραβευμένος με Όσκαρ Ντιζαρντάν («The Artist») υποδύεται με γραφική υπερβολή τον γυναικά που, παρά το άδοξο πέρασμά του από το στράτευμα, δεν κατάφερε να ανελιχθεί κοινωνικά, δίνοντας έτσι πλέον τα ρέστα του στο όποιο ταλέντο έχει στην απατεωνιά και στην ευπιστία της αριστοκρατίας που τρώει τα καλά αμπαλαρισμένα παραμύθια αμάσητα. Η Λοράν («Άδωξοι Μπάσταρδη») από την άλλη, θέτει σε πιο ήπιους τόνους τον χαρακτήρα της δυναμικής αριστοκράτισσας, η οποία κάτω από τον σφιχτό κορσέ κρύβει μια δυναμική γυναίκα που παραπέμπει στο σήμερα. Η ηρωίδα της, τελικά, προκύπτει να είναι και το μόνο σύγχρονο κύτταρο μιας ταινίας με χιούμορ και αισθητική περασμένων δεκαετιών.

Κάπου ανάμεσα στο αρχετυπικό πάντρεμα δύο κόντρα χαρακτήρων και σε κάτι αψυχολόγητα εμβόλιμες αναφορές στο τραύμα του πολέμου, η χαλαρή κωμωδία ηθών του Λοράν Τιράρ («Ο Μικρός Νικόλας») ρέπει διαρκώς σε σλάπστικ λογικές και μια υστεριάζουσα πλάκα. Την ίδια στιγμή, οι Ντιζαρντάν και Λοράν εμφανίζονται θεαματικά αταίριαστοι, σε ένα από τα πιο χτυπητά miscast της χρονιάς. Όμως σαν να μην έφταναν όλα αυτά, τα υπερφορτωμένα ντεκόρ και τα κοστούμια εποχής έρχονται να δέσουν με την παλιομοδίτικη νοοτροπία πάνω στην οποία στήθηκε μια ταινία, με την οποία είναι να απορεί κανείς από ποια εποχή ξεπήδησε και πόσους μπορεί να αφορά.