Ο Βασιλιάς των Λιονταριών (με υπότιτλους) - ταινιες , παιζονται τωρα || cinemagazine.gr

Ο Βασιλιάς των Λιονταριών (με υπότιτλους)

The Lion King

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ

2019
    ΠΑΡΑΓΩΓΗ: ΗΠΑ
    ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Τζον Φαβρό
    ΣΕΝΑΡΙΟ: Τζεφ Νέιθανσον
    ΜΕ ΤΙΣ ΦΩΝΕΣ ΤΩΝ: Ντόναλντ Γκλόβερ, Μπιγιόνσε, Τσιούετελ Έτζιοφορ, Τζ. Ντ. ΜακΚρέιρι, Τζέιμς Ερλ Τζόουνς, Τζον Κάνι, Τζον Όλιβερ
    ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: Κέιλεμπ Ντέσανελ
    ΜΟΥΣΙΚΗ: Χανς Ζίμερ
    ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 118'
    ΔΙΑΝΟΜΗ: Feelgood
    Ο Βασιλιάς των Λιονταριών (με υπότιτλους)

Long live the King? Μία από τις πιο αγαπημένες ταινίες κινουμένων σχεδίων όλων των εποχών επιστρέφει 25 χρόνια μετά σε ένα πολυτελές, μα τόσο άψυχο, «ζωντάνεμα».

Από τον Πάνο Γκένα

Ο ήλιος ανατέλλει, η χαρακτηριστική φωνή του Lebo M ξυπνά τα ζώα της αφρικανικής σαβάνας και μαζί καλεί το κοινό σε ένα νέο «κύκλο της ζωής». Ο «Βασιλιάς των Λιονταριών» επιστρέφει 25 χρόνια μετά την πρώτη του στέψη για να διεκδικήσει ξανά το θρόνο, αλλά αυτή τη φορά η εξέλιξη έχει δώσει τη θέση της σε μία περίεργη μετάλλαξη. Χακούνα ματάτα; Καθόλου.

Υπάρχουν αρκετά πράγματα που αρχικά εντυπωσιάζουν στο φτιασίδωμα του νέου «Βασιλιά». Πάνω απ’ όλα ο φωτορεαλισμός που έχει επιτευχθεί στο ψηφιακό σχέδιο - γιατί κακά τα ψέματα δεν πρόκειται για live action ταινία - είναι αδιανόητος. Τα τρέιλερ και οι φωτογραφίες είχαν προϊδεάσει για την απίστευτη δουλειά του σκηνοθέτη Τζον Φαβρό σε οπτικό επίπεδο και είναι γεγονός πως η εικόνα είναι τόσο λεπτομερής που μοιάζει με παραγωγή του National Geographic. Ο ίδιος άλλωστε ήταν υπεύθυνος και για το αξιοθαύμαστο «ζωντάνεμα» του «Βιβλίου της Ζούγκλας» το 2016, ταινία που κέρδισε το Όσκαρ Οπτικών Εφέ εκείνη τη χρονιά και του έδωσε το εισιτήριο για τον «Βασιλιά». Στη συνέχεια είναι τα ονόματα του καστ, από την επιστροφή του Τζέιμς Ερλ Τζόουνς ως Μουφάσα μέχρι τις νέες δημοφιλείς φωνές αντιπροσώπων της σύγχρονης μαύρης αμερικανικής κουλτούρας (Ντόναλντ Γκλόβερ, Μπιγιόνσε, Τσιούετελ Έτζιοφορ) και εμπνευσμένα ζευγαρώματα όπως οι Σεθ Ρόγκεν - Μπίλι Άικνερ ως Πούμπα και Τιμόν. Τέλος, η ευκαιρία να ξανακουστούν στην αίθουσα με πιο πλούσια παραγωγή μερικά από τα πιο αγαπητά, καλογραμμένα τραγούδια και ένδοξες μουσικές της παράδοσης Ντίσνεϊ με την υπογραφή των βετεράνων Έλτον Τζον, Τιμ Ράις και Χανς Ζίμερ (Όλοι με Όσκαρ το 1994). Αρκούν; 

Η ταινία θα διαγράψει έναν νέο «κύκλο της ζωής» σε εισπράξεις, αλλά υποτελής «Βασιλιάς» δεν δύναται να βρυχάται

Όχι, γιατί από τα πρώτα λεπτά της ταινίας αντιλαμβάνεσαι πως παρακολουθείς ένα πανάκριβο προϊόν καλογυαλισμένου CGI που θέλει να πατήσει στα νοσταλγικά χνάρια μιας μνήμης και να καπηλευτεί τη γνησιότητά της. Ο νέος «Βασιλιάς» έχει άψογη τεχνική, αλλά λίγη τέχνη. Μπορεί να φαντάζει περίεργο, αλλά το 1994 η επιτυχία του «Βασιλιά των Λιονταριών» ήταν ανέλπιστη. Η Ντίσνεϊ βρισκόταν σε μία περίοδο αναγέννησης μετά την παγκόσμια κριτική και εμπορική αποδοχή των ταινιών «Η Μικρή Γοργόνα», «Η Πεντάμορφη και το Τέρας» (πρώτη υποψηφιότητα της εταιρείας στην οσκαρική - τότε - πεντάδα Καλύτερης ταινίας), «Αλαντίν», αλλά το βαρύ πυροβολικό του στούντιο (από τους σχεδιαστές ως τον συνθέτη Άλαν Μένκεν) προετοίμαζε φιλόδοξα την «Ποκαχόντας». Κανείς δεν πίστευε πως ένας ανήλικος «Άμλετ» με φόντο την απεραντοσύνη των πεδινών εκτάσεων της Αφρικής θα είχε τέτοιο αντίκτυπο. Να όμως, που η ιστορία του μικρού Σίμπα έγινε ένας Περήφανος Βράχος για την εταιρεία με αναλλοίωτη ποιότητα στο χρόνο.

Εδώ ο Φαβρό και οι συνεργάτες του πατούν εντελώς στα καρέ του παλιού animation, αναβαθμίζουν μεν το σχέδιο, υποβαθμίζουν δε την ψυχή (anima). Η αψεγάδιαστη αποτύπωση των τοπίων αφαιρεί από την προσδοκώμενη, αυθεντικότητα της ταινίας και (κυρίως) τα ρεαλιστικά τετράποδα δεν επικοινωνούν καμία έκφραση, κάτι που αποδεικνύει περίτρανα την υπεροχή των κινουμένων σχεδίων. Στις ταινίες κινουμένων σχεδίων (κάποιοι τις υποβαθμίζουν με την επωνυμία «παιδικά») τα ανθρωπόμορφα χαρακτηριστικά είναι εργαλεία για να δηλώσουν εμφατικά το συναίσθημα των ηρώων. Στη νέα ταινία ο Σίμπα, ως φωτορεαλιστικό λιονταράκι, έχει κοινή έκφραση είτε τραγουδά «I Just Can't Wait to Be King», είτε γίνεται μάρτυρας του θανάτου του πατέρα του, Μουφάσα. Ο σαρδόνιος Σκαρ είναι απλά ένα ζοχαδιασμένο αγρίμι. Ακόμα και οι φωνές του all star καστ είναι ένα χρυσοπασπαλισμένο διακοσμητικό, που τις περισσότερες φορές αποσπά την προσοχή (π.χ. ακούς την Μπιγιόνσε, όχι τη Νάλα). 

Τα ρεαλιστικά τετράποδα δεν επικοινωνούν καμία έκφραση

Η εμμονική προσήλωση στην «πραγματική εικόνα» στερεί τη δημιουργική έμπνευση σε όλες τις μουσικές σκηνές. Τα τραγουδιστικά μέρη των ταινιών Ντίσνεϊ τη δεκαετία του ‘90 ήταν αφορμή για ένα πανηγύρι έμπνευσης, έκρηξης χρωμάτων, σαρωτικών μελωδιών και απαράμιλλης στιχουργικής σύλληψης. Στο νέο «Βασιλιά» η σκηνοθεσία εξαντλείται σε τράβελινγκ των τοπίων την ώρα που «αυθεντικά» (είπαμε, η εικόνα πείθει) ζώα τραγουδούν. Δεν λειτουργεί. Φανταστείτε πως η περίφημη σκηνή του Σκαρ στο «Be Prepared», σκηνή που το 1994 είχε την τόλμη να ιχνηλατήσει κινηματογραφικές μνήμες Λένι Ρίφενσταλ στον «Θρίαμβο της Θέλησης», είναι απλά ένας πετσοκομμένος θεατράλ μονόλογος, ένα σοβαροφανές ρετσιτατίβο και όχι μια μουσική παραληρηματική εξομολόγηση. Και δεν είναι ευθύνη του Έτζιοφορ. Γιατί μπορεί ο Τζέρεμι Άιρονς να καθόρισε τον ρόλο (όπως αντίστοιχα ο Ρόμπιν Γουίλιαμς το Τζίνι), αλλά εδώ είναι ευθύνη της σκηνοθεσίας από την οποία απουσιάζει και κάτι ακόμα: το χιούμορ. Ναι, οι ύαινες έχουν χαντακωθεί.

Παρά την υπέρ του δέοντος καλοδεχούμενη συμμετοχή της Τζούλι Τέιμορ («Φρίντα»), της σκηνοθέτιδας-εικαστικού που πρόσθεσε μία άλλη διάσταση στο θεατρικό ανέβασμα του «Βασιλιά των Λιονταριών» στο Μπρόντγουεϊ και του μουσικού παραγωγού Φαρέλ Γουίλιαμς στα credits, δεν υπάρχει κάτι που να αποδεικνύει την καλλιτεχνική τους εμπλοκή. Ο Φαβρό που ανέλαβε δημιουργικές ελευθερίες στο «Βιβλίο της Ζούγκλας» και παρέδωσε ένα σχετικά σκοτεινό οικολογικό παραμύθι, εδώ φαίνεται παραγγελιοδόχος. Σε αντίθεση με το «Βιβλίο» του, την «Σταχτοπούτα» του Κένεθ Μπράνα, τον «Ντάμπο» του Τιμ Μπέρτον και τον «Αλαντίν» του Γκάι Ρίτσι, ταινίες που βασίζονται στον παλιό κατάλογο της Ντίσνεϊ, επωφελήθηκαν από πραγματικούς ηθοποιούς και επαναδιατύπωσαν λίγο πιο ευρηματικά τις ιστορίες τους, ο «Βασιλιάς» θυμίζει τη στείρα αφήγηση της «Πεντάμορφης και του Τέρατος».

Ίσως έπρεπε να καταλάβουν πως λόγω ζωώδους κόνσεπτ το «ζωντάνεμα» δεν θα λειτουργούσε. Η ένδεια ιδεών και η εμπορική ασφάλεια του box office δεν είναι καλοί σύμβουλοι στην Αυλή του Χόλιγουντ. Το σίγουρο είναι πως η ταινία θα διαγράψει έναν νέο «κύκλο της ζωής» σε εισπράξεις, αλλά υποτελής «Βασιλιάς» δεν δύναται να βρυχάται.

Remember. You Can't Feel the Love Tonight.

Δείτε που προβάλλεται μεταγλωττισμένο

ΟΛΕΣ ΟΙ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
  • Ο Βασιλιάς των Λιονταριών (με υπότιτλους)
  • Ο Βασιλιάς των Λιονταριών (με υπότιτλους)