Το Kορίτσι και το Λιοντάρι

Από το ξεκίνημά της η ταινία φροντίζει ώστε ο θεατής να νιώσει την άνεση ενός οικείου θεάματος. Οι «οικογενειακές» ταινίες άλλωστε που παρατηρούν μια σχέση ενός παιδιού με ένα ζώο και πως αυτή η σχέση επηρεάζει τους γύρω τους, είναι ένα μοτίβο φιλμ που ευδοκιμεί εδώ και πολλές δεκαετίες, δημιουργώντας μια σειρά από κανόνες στον τρόπο της αφήγησης. Έτσι συνήθως, όπως και εδώ, ξεκινάμε με μια μετακόμιση προς το άγνωστο, συγκεκριμένα σε μια φάρμα άγριων ζώων στη Ν. Αφρική, που η νεαρή ηρωίδα δε βλέπει αρχικά με καλό μάτι. Μέχρι που γνωρίζει ένα μικρό, σπάνιο, λευκό λιοντάρι. 

Το καινούριο που έχει να δώσει η ταινία στη συνέχεια είναι η εξαιρετική, όσο και δύσκολη, κινηματογράφιση αυτής της σχέσης που εξελίσσεται και παραμένει δυνατή παρά την αλλαγή στην όψη του λιονταριού, που από ένα μωράκι μετατρέπεται σε θηρίο. Οι στιγμές των δύο, αν και επαναλαμβανόμενες, είναι γνήσια συναισθηματικές με μια ομορφιά που σε κάνει να ξεχνάς τα όσα προκύπτουν στην αφήγηση. Τους αναμενόμενους καυγάδες με γονείς και φίλους, τις νουθεσίες για μια σχέση που μοιάζει ανέφικτη και φυσικά τους αναμενόμενους «κακούς» που το μόνο καλό που βλέπουν στο λιοντάρι είναι στο δέρμα του. Όλες αυτές οι συγκρούσεις καταλήγουν στο τέλος σε μια ευθεία διαφήμιση για τα καταφύγια άγριων ζώων, ακόμη και έτσι όμως, αν αυτή η σχέση μπορεί να χτίσει σταδιακά μια ζωοφιλική-οικολογική συνείδηση σε μικρότερες ηλικίες, το κέρδος είναι μεγαλύτερο από τα όποια κινηματογραφικά κλισέ.