RBG: Μια Ζωή για την Δικαιοσύνη
RBG
Στέρεο μα αφιλόδοξο ντοκιμαντέρ για τη ζωή και το έργο της περίπου μυθικής πλέον προσωπικότητας του αμερικανικού Δικαίου, Ρουθ Μπέιντερ Γκίνσμπεργκ.
Συχνά στα ντοκιμαντέρ συγχέεται η σημασία του διερευνώμενου προσώπου με την κινηματογραφική αξία του τελικού αποτελέσματος. Συχνότερα ακόμα τα ίδια τα ντοκιμαντέρ απορροφώνται από το σημαίνον του θέματός τους, ξεχνώντας πως η συναρπαστική αφήγηση για το είδος είναι ακόμα απαιτητικότερη. Το αυτό συμβαίνει στο ντοκιμαντέρ των Τζούλι Κόεν και Μπέτσι Γουέστ, που μπορεί να κυλάει νεράκι, μπορεί να ήταν και υποψήφιο στην περυσινή πεντάδα (δις, ήταν και στο τραγούδι!), αλλά και από την αγιογραφία δεν ξεφεύγει, ούτε τα talking heads αποφεύγει μα και την ευρύτατη δράση της προσωπικότητας που περιγράφει δεν κοιτά με κάτι παραπάνω από καλαίσθητους μεσότιτλους.
Η Ρουθ Μπέιντερ Γκίνσμπεργκ πιστώνεται, σαν γυναίκα που έφτασε (και στα 86 της καλά κρατεί) στην ανώτατη δικαστική κλίμακα των ΗΠΑ, την εντυπωσιακή διαμόρφωση ενός νέου νομικού τοπίου. Τοπίου που επισφράγισε την ισότητα των δύο φύλων στην χώρα χωρίς ταυτόχρονα να παραλείπει κεφαλαιώδες έργο στην προσαρμοσμένη στην εποχή ανάγνωση του Συντάγματος με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Η Γκίνσμπεργκ θεωρείται η πρέσβειρα των ανθρώπινων δικαιωμάτων στην Αμερική σήμερα.
Το ντοκιμαντέρ καταπιάνεται, όχι λίγο, και με την αντοχή της στον καιρό των ΜΜΔ, που την «μεταμόρφωσε» σε «Notorious RBG» (παραπέμποντας στον μακαρίτη ράπερ) και έκανε αυτήν και τις περίφημες διαφωνίες της στον Άρειο Πάγο μπλουζάκια, σφραγίδες σε κούπες, πασίγνωστο meme και αντικείμενο σάτιρας στο Saturday Night Live. Την έκανε επίσης και θέμα της περυσινής ταινίας «Η Αρχή της Ισότητας» με την Φελίσιτι Τζόουνς.
Η ίδια, χαλκέντερη, έχοντας αντέξει δύο καρκίνους και την απώλεια του συζύγου της, αρνούμενη να χάσει έστω και μέρα στην έδρα (μόλις πρόσφατα έλειψε προσωρινά λόγω ασθένειας…), είναι, παρότι μικροσκοπική πια, μια στεντόρεια απόδειξη της καταρτισμένης επιστήμονος, του έγκριτου, σοβαρού ανθρώπου που εργάζεται αδιασάλευτα και ακατάπαυστα πάνω στον Νόμο που τόσο πιστά υπηρετεί. Οι νίκες της ως δικηγόρου και οι στάσεις της σε πλήθος υποθέσεων από το 1993 (επί Κλίντον) που πήρε την έδρα της ως Ανώτατη Δικαστικός αναφέρονται μερικώς αλλά δεν τεκμηριώνονται επαρκώς σαν αποτύπωμα στον νομικό (και όχι μόνο) πολιτισμό της εποχής. Το ντοκιμαντέρ μένει στους υπαινιγμούς της ουσίας προτιμώντας να χαριεντίζεται στους συσχετισμούς με την τρέχουσα εποχή.