Αναμνήσεις - ταινιες , παιζονται τωρα || cinemagazine.gr

Αναμνήσεις

Ricordi?

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ

2018
    ΠΑΡΑΓΩΓΗ: Ιταλία, Γαλλία
    ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ:Βαλέριο Μιέλι
    ΣΕΝΑΡΙΟ:Βαλέριο Μιέλι
    ΗΘΟΠΟΙΟΙ: Λούκα Μαρινέλι, Λίντα Καρίντι, Τζιοβάνι Ανζάλντο, Καμίλα Ντιάνα
    ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ:Ντάρια Ντ' Αντόνιο
    ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 106'
    ΔΙΑΝΟΜΗ:Weird Wave
    Αναμνήσεις

Love story κινηματογραφικού βεληνεκούς ειπωμένο μ' έναν περίπλοκο τρόπο που θα ξενίσει σε κάποιους αλλά και θα μαγνητίσει κάποιους άλλους.

Από τον Ηλία Δημόπουλο

Για να μην υπάρχουν περιστροφές ας ξεκαθαριστεί από την αρχή πως η περιστασιακά θαυμάσια αυτή ταινία είναι ένα ασταμάτητο χωροχρονικό μπρος-πίσω 106 λεπτών. Οι διασπασμένης προσοχής θα δυσανασχετήσουν αμέσως, οι γενικώς ανυπόμονοι λίγο αργότερα. Κάποιοι θα πουν πως αυτές είναι «ταινίες για κριτικούς» (δεν έχουν εντελώς άδικο), κάποιοι, ξεκομμένοι από την θεματολογία της, δεν θα καταλάβουν προς τι ο ντόρος - βραβείο κοινού στην Βενετία.

Σεβαστές όλες οι γνώμες, δεδομένο πως ένα αλλιώτικο σινεμά όπως τούτο εδώ, που αντιλαμβάνεται την αφήγηση μέσα από τον ρεαλισμό της μνήμης αλλά όχι την αληθοφάνεια του γραμμικού χρόνου, θα στιγματιστεί ως εγκεφαλικό, φεστιβαλικό, ελιτίστικο. Το δεύτερο είναι αναπόφευκτο. Το πρώτο όμως και το τρίτο αντικρούονται.

Οι «Αναμνήσεις» είναι πάνω απ' όλα μια πολύ ρομαντική ταινία. Παρά το γεγονός πως αν την δεις από μακριά μοιάζει μια επιδεξιότατη άσκηση (ασύλληπτου) μοντάζ με μια σχηματικότητα στην επιλογή των χαρακτήρων του ζευγαριού (αυτός μελαγχολικός και απαισιόδοξος, αυτή η ελπιδοφόρα χαρά της ζωής), καθώς ο χρόνος θα κυλά - και ο χρόνος είναι με το μέρος του έργου γιατί αρχίζεις να παίζεις το παιχνίδι του και να βιώνεις με τον τρόπο του χαρακτήρες και ιστορία - θα αρχίσεις να απορροφάσαι στο διπλό ταμπλό του κεντήματος της δεύτερης ταινίας του Βαλέριο Μιέλι - 9 ολόκληρα χρόνια μετά τους επίσης ωραιότατους «10 Χειμώνες» του.

Το έργο διερωτάται πάνω στις ερωτικές σχέσεις, την πατίνα του χρόνου, τις επιλογές, το άχθος του καθημερινού, το άλγος του περασμένου

Το ένα ταμπλό δεν είναι άλλο από την ιστορία μιας αγάπης. Μια ιστορία που κάθε μέρα της είναι ένα χρονικό διάστημα, συμβαίνει σ' έναν χώρο, αφήνει ένα ανεξέλεγκτο χνάρι και όλα μαζί μπερδεύονται χάρη στη μνήμη σ' ένα φόρτωμα συναισθηματικής εμπειρίας που ο καθένας βλέπει διαφορετικά. Εμείς, μέσα στο οργανωμένα άναρχο χάος ενός μοντάζ-επιτεύγματος, βλέπουμε πώς νοιώθει και το κορίτσι και το αγόρι (σκόπιμα άνευ ονομάτων αμφότεροι) για τις μνήμες που επιτίθενται, όπως συνήθως, στο ευαίσθητο μυαλό: Αδυσώπητα και κατά ριπάς.

Το άλλο ταμπλό είναι κάτι ανάμεσα στον «Καθρέφτη» του Ταρκόφσκι, το «Χιροσίμα, Αγάπη μου» του Ρεναί και μια πρέζα από το «5x2» του Οζόν στην επίγευση. Βέβαια δεν υπάρχει η ποίηση του πρώτου, η διανόηση του δεύτερου και η κατήφεια του τρίτου. Η ταινία δεν είναι αριστούργημα, διεκδικεί όμως και το δικό της έδαφος. Χρειάζεται τις αναμνήσεις που ορμάνε, αστράφτουν (και κόβουν) σαν σπαθιά στον ήλιο της. Διερωτάται πάνω στην πατίνα του χρόνου, τις επιλογές, το άχθος του καθημερινού, το άλγος του περασμένου. Εν τέλει θλίβεται, εδώ φέρνει θεματικά και σε «Bad Timing», που η ιδιοκατασκευή του ενός πληγώνεται από τα επίκτητα μαθημένα του άλλου, μεταλλάσσεται κι εν συνεχεία αποφασίζει να απομακρυνθεί από τον κακομαθημένο κοντόθωρο που καταλαβαίνει τι έγινε μόνο όταν το χάνει.

Το έργο πραγματεύεται τη νοσταλγία αυτού που έχασες όταν υποδυόσουν τον απαισιόδοξο παντογνώστη χάνοντας εκείνο που ήθελες να κατακτήσεις. Χαμογελά με υψηλή συμπάθεια που είμαστε προϊόντα της κατανόησης του παρόντος μας και θύματα πρόσκαιρων εγωπαθειών. Συμπεραίνει επίσης την αδυναμία του Θηλυκού να επιδώσει χρειαζούμενη σοφία στο επίμονο αρσενικό που βολεύεται στα πατριαρχικώς κεκτημένα. Μελαγχολεί γενικώς που είμαστε αίολοι προσωρινών αναζητήσεων αντί σημαδούρες των βασικών μας των αρχών και αισθημάτων. Όμως από το πρώτο ως το τελευταίο καρέ του μας αγαπά και μας νοιάζεται. Κι αυτό έχει την σημασία του.

«Δυστυχώς» ο τρόπος που διαλέγει ο Μιέλι για να πει αυτά τα πράγματα (και πολλά άλλα που ταυτιζόμενος θα νοιώσεις) είναι αυτός μιας αφήγησης όχι φιλικής στο μεγαλύτερο κοινό και ευαίσθητης σε επιθέσεις πραγματιστικής κριτικής - που θα βρει εύκολο στόχο. Από την άλλη όμως ευτυχώς, και χωρίς καθόλου εισαγωγικά, γιατί υλοποίησε ένα τεχνικό κι εκφραστικό επίτευγμα στο μοντάζ του που και σημασίες κινηματογραφικά επικοινωνεί και ένα κυριολεκτικό sui generis έργο δυνητικά μεγάλης συγκινήσεως μας χάρισε.

ΟΛΕΣ ΟΙ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
  • Αναμνήσεις
  • Αναμνήσεις