O Φίλος μου το Ρομπότ

Σε μία αγχώδη μεγαλούπολη, όπου η μοναξιά είναι απρόσκλητος συγκάτοικος και η καθημερινότητα μία μονότονη αλληλουχία, ο DOG, ένας συμπαθέστατος σκύλος, αποφασίζει να φτιάξει τον ιδανικό σύντροφο. Ή μάλλον να τον παραγγείλει. Η ζωή με τον ROBOT νοηματοδοτεί εκ νέου τη ρουτίνα του, αλλά σύντομα ένα τεχνικό πρόβλημα θα αναγκάσει τον DOG να εγκαταλείψει τον φίλο του στην ακροθαλασσιά. Ο χρόνος, όμως, συνεχίζει να κυλά, τόσο για τον καθηλωμένο στην παραλία ROBOT, όσο και για τον αγκυλωμένο στην πρότερη συνήθεια DOG. Θα καταφέρουν να ξανασυναντηθούν ή η επανένωσή τους θα παραμείνει ένα όνειρο; 

Στο ερώτημα του Φίλιπ Κ.Ντικ «αν τα ανδροειδή ονειρεύονται ηλεκτρικά πρόβατα», ο σκηνοθέτης Πάμπλο Μπέργκερ απαντά ένα ηχηρό «ναι» και παραδίδει ένα instant classic, ένα animation που δεν λέει λέξη αλλά επικοινωνεί με άνεση σε οποιαδήποτε γλώσσα. Υπεύθυνος για την εύγλωττα βωβή «Blancanieves», ο Μπέργκερ διασκευάζει εδώ το κόμικ της graphic artist Σάρα Βαρόν «Robot Dreams» και διατηρώντας μακριά τη δύσθυμη μελλοντολογία υπαρξιακής αγωνίας που εμπνέει η Τεχνητή Νοημοσύνη, εξανθρωπίζει ένα ρομπότ και «σχεδιάζει» έναν ύμνο σε μία συλλογική ανάγκη: τη συντροφιά.

Παρότι πρωτάρης στο animation, ο Μπέργκερ ζωντανεύει με δημιουργική ένταση και προσεγμένη λεπτομέρεια τη Νέα Υόρκη των ‘80s. Με σχέδιο που θα μπορούσε να είναι το «BoJack Horseman» αν το είχε αναλάβει ο Ζαν Μισέλ Μπασκιά και ήχο που κουμπώνει την αστική ηχορύπανση με το ευφορικό «September» των Earth, Wind & Fire, ο σκηνοθέτης αποτίνει τον δικό του φόρο τιμής στο «Μεγάλο Μήλο» και αιχμαλωτίζει τον θεατή σε ένα οικείο κινηματογραφικό περιβάλλον, αντισταθμίζοντας την απουσία ανθρωπόμορφων χαρακτήρων. Σ’ αυτό βοηθούν τόσο οι ευρηματικές ποπ αναφορές (από τον «Μάγο του Οζ» ως το «Star Wars») όσο και το σοφιστικέ χιούμορ ή η διάχυτη ειρωνεία του σεναρίου (ο DOG διαβάζει το «Pet Sematary» του Στίβεν Κινγκ, ο ROBOT εγκαταλείπεται σε μία Playland), που σταδιακά αποκαλύπτουν και τον θερμά μελαγχολικό πυρήνα της ταινίας. Η σύνδεση και - κυρίως - ο χωρισμός του DOG από τον ROBOT στοιχειοθετούν ένα σχόλιο για τον πανδαμάτορα χρόνο και την αναπόφευκτη αλλαγή. Στην ομιχλώδη σιλουέτα των Δίδυμων Πύργων, οι ήρωες της ταινίας αναζητούν τη φιλική συντροφιά ως εύθραυστο αντίδοτο στο δηλητήριο της απομόνωσης. Ζουν και λοξοδρομούν, πιστεύουν εμμονικά σε ένα όνειρο και ξεπερνούν με προσωπικό κόστος τα εμπόδια, συμφιλιώνονται με την απώλεια και επιλέγουν μία φωλιά για να πετάξουν/αναγεννηθούν.

Καθώς παρακολουθούσα το «Ο Φίλος μου το Ρομπότ» σκεφτόμουν συνεχώς έναν άλλο καλόκαρδο, animated, τενεκεδένιο φίλο, τον «Iron Giant» του Μπραντ Μπερντ, ταινία με την οποία το «Robot Dreams» μοιράζεται την ίδια συγγενή και γενναιόδωρη, συναισθηματική δεξιοτεχνία. Αναπάντεχο, πολύχρωμα διασκεδαστικό, αστείο και σπαρακτικό, άρα και αληθινό, το φιλμ του Πάμπλο Μπέργκερ μιλά για τα ψηφιακά όνειρα ενός ρομπότ, αλλά βάζει στόχο την αναλογική καρδιά σας. Διόλου τυχαία έχει αποσπάει πλήθος βραβείων, ανάμεσά τους το Βραβείο Καλύτερης Ταινίας Κινουμένων Σχεδίων στα Ευρωπαϊκά Βραβεία Κινηματογράφου, αλλά και το Bραβείο Kαλύτερης Tαινίας στο κορυφαίο Φεστιβάλ Animation του Ανεσί. Μακάρι και μία θέση στην οσκαρική πεντάδα.