Τρομακτικές Ιστορίες στο Σκοτάδι

Σε περιόδους άκρατου συντηρητισμού τα b-movies και, ειδικότερα, oι ταινίες τρόμου στάθηκαν αξιόπιστο όχημα αντίδρασης. Λίγο αν έξυνες την επιφάνεια του είδους, θα ανακάλυπτες πλούτο ιδεών και μηνυμάτων, κοινωνικές και πολιτικές ανησυχίες που τα «σοβαρότερα» θεάματα δεν τολμούσαν να αγγίξουν. Δεν είναι τυχαίο ότι υπό το άγρυπνο βλέμμα του κώδικα Χέιζ, υπό την απειλή των μακαρθικών  διώξεων και υπό την ομοβροντία της επιθετικής ριγκανικής εκστρατείας για επιστροφή στις πατροπαράδοτες αξίες, ο κινηματογραφικός τρόμος στις ΗΠΑ γνώρισε άνθιση.

Αυτή ακριβώς η λειτουργία της μυθοπλασίας τρόμου σε συνδυασμό με τη δύναμη (και τη δυναμική) των ιστοριών γενικότερα –πχ. στις τηλεοράσεις μέσα στο φιλμ η κυβέρνηση Νίξον αφηγείται μια ιστορία για να καλύψει  την αλήθεια αναφορικά με το Βιετνάμ- είναι θεματικές που φαίνεται να απασχολούν τους δημιουργούς  των «Tρομακτικών Ιστοριών στο Σκοτάδι», οι τελευταίοι, όμως, μένουν σε φευγαλέες μνείες, δεν βρίσκουν τον τρόπο να τις εντάξουν οργανικά στη δραματουργία, ούτε να τις διερευνήσουν και να αναπτύξουν την θέση τους πάνω σ’ αυτές με νοηματική σαφήνεια.

Συχνά το θέαμα γίνεται ιδιαίτερα αποκρουστικό για εφηβική ταινία, σε αρμονία με την στροφή του σύγχρονου αμερικανικού σινεμά προς γλαφυρότερη εικονογραφία

Ως εκ τούτου, μένεις με θέαμα εφηβικού τρόμου, επηρεασμένο, ασφαλώς, από το σινεμά της Amblin, δίχως όμως την τρυφερότητα και το χιούμορ που απαραιτήτως το συνοδεύει, και έντονο το άγγιγμα του παραγωγού Γκιγιέρμο Ντελ Τόρο, τόσο ως προς τον σχεδιασμό των αποκρουστικών πλασμάτων που κυνηγούν τους ήρωες, όσο και ως προς τη ροπή προς την –ας την αποκαλέσουμε έτσι – «σιχαμάρα», προς προσθετικό μακιγιάζ και εφέ, δηλαδή, που διεγείρουν το συναίσθημα της αηδίας.  Συχνά το θέαμα γίνεται ιδιαίτερα αποκρουστικό για εφηβική ταινία, πιστοποιώντας την στροφή που πραγματοποιεί το αμερικανικό σινεμά του φανταστικού την τελευταία διετία προς γλαφυρότερη εικονογραφία.

Στο φινάλε αφήνονται υποσχέσεις για sequel, πιστοποιώντας και την στροφή που πραγματοποιεί το στουντιακό αμερικανικό σινεμά την τελευταία… εικοσαετία προς την κατάργηση της αυτοτέλειας και την αντιμετώπιση κάθε πιθανού και απίθανου φιλμικού  project ως δυνητικού franchise.