Το Σενάριο που Άναψε Φωτιές - ταινιες , παιζονται τωρα || cinemagazine.gr

Το Σενάριο που Άναψε Φωτιές

Tel Aviv on Fire

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ

2018
    ΠΑΡΑΓΩΓΗ: Λουξεμβούργο, Βέλγιο, Ισραήλ, Γαλλία
    ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Σαμέχ Ζοαμπί
    ΣΕΝΑΡΙΟ: Σαμέχ Ζοαμπί, Νταν Κλάινμαν
    ΗΘΟΠΟΙΟΙ: Κάις Νασίφ, Λούμπνα Αζαμπάλ, Γιανίβ Μπιτόν, Μάιζα Αμπντ Ελχαντί
    ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: Λοράν Μπρουνέ
    ΜΟΥΣΙΚΗ: Αντρέ Τζιέζουκ
    ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 97'
    ΔΙΑΝΟΜΗ: Seven
    Το Σενάριο που Άναψε Φωτιές

Ένας καλόψυχος παρατρεχάμενος μιας παλαιστινιακής τηλεοπτικής σαπουνόπερας στο σημερινό Ισραήλ, που απολαμβάνουν εξίσου Παλαιστίνιοι και Ισραηλινοί, γίνεται κατά λάθος σεναριογράφος της και παλεύει να συγκεράσει εντός της αδιανόητες ιστορικές διαφορές και προσωπικά του συναισθηματικά προβλήματα.

Από τον Ηλία Δημόπουλο

«Μα μια φάρσα στο επίκεντρο μιας από τις πιο αιμόφυρτες πληγές της ανθρωπότητας σε μια χρόνια πολεμική ζώνη»; θα ρωτήσει κανείς εύλογα. «Γιατί όχι, ιδίως αν στήνεται τόσο καλόκαρδα και με ένα κλαδί ελαίας ανά χείρας και μάλιστα από αρμοδίους»; θα του απαντήσεις. Είναι χαλεποί οι καιροί που ζούμε, σχεδόν πάντα χαλεποί ήταν στην παγκόσμια σκηνή. Το χιούμορ είναι μια κάποια λύση. Αρκεί να λαμβάνει υπ’ όψιν του με έγνοια τις εκάστοτε αντιμαχόμενες πλευρές και να αντιπαρατάσσει πως το σημαντικότερο είναι οι άνθρωποι να είναι μονοιασμένοι ή έστω να προσπαθούν να βρουν όσα τους ενώνουν αντί όσα τους διαιρούν.  

Ο Παλαιστίνιος Σαμέχ Ζοαμπί με την «μικρή» του, άρτια εκτελεσμένη κομεντί, ξέρει εκ των έσω τι συμβαίνει στην εκρηκτική αυτή γωνιά της Γης. Ξέρει πως οι πληγές είναι ανοιχτές, ζει μια περιοχή που για να πας απ’ τη μια στην άλλη της πλευρά περνάς στρατιωτικά μπλόκα, αναλογίζεται τα τραύματα που κουβαλούν τα δύο αντιμαχόμενα έθνη. Και αποφασίζει να φτιάξει έναν χαρακτήρα που θυμίζει δυο αγαπημένους…Ιταλούς του σινεμά (τον Ρομπέρτο Μπενίνι και τον Μάσιμο Τροΐζι του «Ταχυδρόμου» - θυμίζει κι άλλους) και να τον βάλει εν πλήρη σκωπτική ανθρωπιά στο κέντρο της ιστορίας του.

Στο τέλος εκείνο που μετράει είναι οι άνθρωποι να θυμηθούν τις δικές τους επιθυμίες, να βρουν μια άκρη με τις δικές τους μικρές ιστορίες

Η σαπουνόπερα είναι τοποθετημένη στην περίοδο του Πολέμου των Έξι Ημερών (ανάμεσα στο Ισραήλ και τα Αραβικά Έθνη, το 1967) και η ταινία, που είναι σημερινή, «κουβεντιάζει» διαρκώς με τον ενεστώτα δύο όμορων εθνών σε διαχρονικό αναβρασμό. Μαζί με μια πραγματικότητα εφιαλτικά εγκυμονούσα πόλεμο, αποφεύγοντας την ιστορική συζήτηση (που δεν έχει θέση στο ψυχαγωγικό σινεμά) και νοιώθοντας βιωματικά την ψυχολογία των ανθρώπων, ο Ζοαμπί μπολιάζει την δραματουργία του και με κάμποσα εύστοχα ακόμα: Την αλλοπρόσαλλη αισθητική της σαπουνόπερας, τον ρομαντισμό που φυτοζωεί ενόσω οι άνθρωποι ασχολούνται να σκοτώνονται μεταξύ τους, τη σπουδαία λαϊκή κωμωδία (που ξανά κρατάει από Μονιτσέλι και Ρίζι και λαϊκό μεσόγειο σινεμά), την συναισθηματική εκτόνωση του θεάματος που αρθρώνει και την ανάγκη για μια λύση.

Στη μέση έχει έναν αξιαγάπητο χαρακτήρα, έναν «μεγάλο ανθρωπάκο», που γίνεται χίλια κομμάτια προσπαθώντας να ικανοποιήσει τα απάντρευτα, που δεν χάνει ποτέ την επαφή του με την αγάπη του για μια Παλαιστίνια, που είναι πάντα αφοπλιστικός μ’ αυτή την καλόκαρδη καθημερινή του συμπεριφορά.

Δεν είναι αριστούργημα, δεν είναι ίσως και όσο αστείο θα μπορούσε, ή θα έπρεπε, να είναι, δεν είναι και άμεσα πολιτικό. Κυλάει όμως με αφηγηματική μαεστρία, σ’ έχει αγκαζέ από την αρχή να είσαι με το μέρος του Σαλάμ, αλλά δεν υποπίπτει και ποτέ στο ατόπημα φανατισμού να σε χειραγωγεί εναντίον του Ισραηλινού αξιωματικού που, κυρίως, τον ταλαιπωρεί. Στο τέλος, μοιάζει να λέει ο Ζοαμπί, εκείνο που προέχει είναι οι άνθρωποι να θυμηθούν τις δικές τους επιθυμίες, να βρουν μια άκρη με τις δικές τους μικρές ιστορίες, αφήνοντας κατά μέρους στρατεύσεις που η προστακτικά επιβεβλημένη άνωθεν Ιστορία (γνωστή και ως Οικονομία) κρατά ζωντανές ξεχνώντας πως τα υποκείμενά της, οι άνθρωποι, δεν θα είναι πια εδώ να καταλάβουν το υποτιθέμενο δίκιο της.

ΟΛΕΣ ΟΙ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
  • Το Σενάριο που Άναψε Φωτιές
  • Το Σενάριο που Άναψε Φωτιές