Αυτοί οι Τρελοί Τρελοί Παραγωγοί

Πέρα από την χρηστικότητα της επανέκδοσης μιας κλασικής κωμωδίας η οποία στο παρελθόν έχει αγαπηθεί από το κοινό και μοιάζει με ιδανική συντροφιά καλοκαιρινής βραδιάς, οι «Παραγωγοί» του  Μελ Μπρουκς ξαναδιαβάζονται αυτή την εποχή ως ένα απολαυστικό και αυθάδες φιλμ, δείγμα του ότι ο δημιουργός του δεν είχε να νοιαστεί για έννοιες όπως «σοσιαλμιντιακές αντιδράσεις». Αντιδράσεις βέβαια υπάρχουν πάντα, ειδικά όταν 20κάτι χρόνια μετά τη λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου ένας Εβραίος κάνει τον Χίτλερ camp θέαμα όμως η μή συσσωρευσή τους σε κάποιο τεχνικό εργαλείο δε διόγκωνε την πραγματική τους υπόσταση.

Για την κινηματογραφική ιστορία, οι «Παραγωγοί» ήταν το πρώτο παιδί μιας διαρκούς προσπάθειας του Μπρουκς να εμπλακεί στον κινηματογράφο, αφήνοντας πίσω τηλεόραση και live εμφανίσεις σε ρουτίνες και παρά το σοκ του θεάματος του «Springtime for Hitler and the Nazis», η Ακαδημία αντιλήφθηκε την ύπαρξη κωμικού ταλέντου δίνοντας στον Μπρουκς το μοναδικό Όσκαρ της καριέρας του για το σενάριο. Ο τελευταίος, πέρα την όποια πρόκληση, έβγαλε τη γλώσσα στα συντηρητικά ενδότερα του θεάτρου (και συνειρμικά όλης της show business), τους χορηγούς που πληρώνουν αδρά για «ποιότητα» και τα λαμόγια που μυρίζουν αίμα. Τα τελευταία υποδύθηκαν χωρίς καμία αίσθηση του μέτρου οι Μοστέλ και Γουάιλντερ, ενώ κερασάκι στην τούρτα ήταν ο οργιώδης Ντικ Σον, LSD όνομα και πράγμα, ως καλλιτεχνική ενσάρκωση του γερμανού δικτάτορα. Ακολούθησαν ακόμη καλύτερα χρόνια για τον Μπρουκς και το γέλιο μας καθώς και ένα συμπαθές ριμέικ κάπου 40 χρόνια αργότερα.