Το Σαββατοκύριακο των Μυστικών

Στην καρδιά του πιο αλλόκοτου καλοκαιριού βγαίνει στις αίθουσες το «The Rental», διατεθειμένο να γαργαλίσει τους πλέον μύχιους φόβους μας γύρω από το AirBnB ή τέλος πάντων ό,τι μπορεί να πάει εφιαλτικά στραβά όταν νοικιάζουμε σπίτια αγνώστων. Κάτι τέτοιο σκέφτηκε και ο ηθοποιός Ντέιβ Φράνκο (αδερφός του Τζέιμς), ο οποίος αποτολμά εδώ το σκηνοθετικό του ντεμπούτο με ένα θρίλερ επίκαιρης θεματικής, υπέρμετρα κρυπτικό και περιστασιακά ανατριχιαστικό, που στα ελληνικά κυκλοφορεί ως «Το Σαββατοκύριακο των Μυστικών», έναν τίτλο δηλαδή βγαλμένο θαρρείς από τα έγκατα των βιντεοκλάμπ των ‘80s.

Οι φαν του κινηματογραφικού τρόμου που πιθανώς ετοιμάζουν βαλίτσες διακοπών αυτές τις μέρες σε πείσμα μιας καθημερινότητας όπου ήδη κυριαρχεί ένα φοβικό σημαίνον (βλ. κορωνοϊός), ίσως θα ήθελαν να βάλουν μαζοχιστικά στο παιχνίδι ακόμα ένα βλέποντας το «The Rental». Ειδικά αν έχουν κλείσει διακοπές μέσω πλατφόρμας τύπου AirBnB. Κι αυτό γιατί σ’ αυτή την ενδιαφέρουσα απόπειρα προσέγγισης μεταξύ μυστηρίου και slasher από τον Ντέιβ Φράνκο και τον συν-σεναριογράφο του Τζο Σουάνμπεργκ, δύο ζευγάρια, θέλοντας να γιορτάσουν την επιτυχία της εταιρείας τους, αποφασίζουν να νοικιάσουν για σαββατοκύριακο ένα απόμερο, ειδυλλιακό σπίτι με θέα τον Ειρηνικό. Κάτι όμως ο ρατσιστής διαχειριστής του ακινήτου, κάτι τα μεταξύ τους μυστικά, κάτι η διόλου αμελητέα αίσθηση ότι κάποιος μπορεί να τους παρακολουθεί, στήνουν ένα σκηνικό κλιμακούμενου τρόμου.

Ο Φράνκο για την περισσότερη ώρα δείχνει τα απολύτως απαραίτητα στο κοινό αποφεύγοντας σοφά τα επάρατα jump scares

Μακριά από τις mumblecore καταβολές του, ο πολυπράγμων Σουάνμπεργκ δίνει στους τέσσερις πρωταγωνιστές (Άλισον Μπρι, Νταν Στίβενς, Σίλα Βαντ και Τζέρεμι Άλεν Γουάιτ) μια στεγανή βάση πάνω στην οποία εμφανίζονται πειστικοί και ευάλωτοι. Δύο αδέλφια και οι φίλες τους, εκ των οποίων η μία είναι στενή συνεργάτιδα του ενός αλλά σύντροφος του άλλου, βλέπουν τις προσδοκίες τους για μια σύντομη ιδανική εξόρμηση να διαψεύδονται. Αρχικά εξαιτίας των αθέατων δυναμικών εντός της παρέας και στη συνέχεια εξαιτίας κάποιου εξωτερικού παράγοντα.

Δίχως να καταφύγουμε σε σπόιλερ θα πούμε πως η εντός της ομάδας συνθήκη που τρέχει την πλοκή είναι κοινότοπη (συμπεριλαμβανομένου του σεξ, της χρήσης ουσιών κλπ), η όλη ουσία για το «Rental» βρίσκεται ωστόσο σε ό,τι ελλοχεύει εκτός του καταλύματος. Εκεί κρύβεται το στοιχείο της έκπληξης και της ανατροπής, εκεί παίζεται όλο το παιχνίδι της υπομονής ανάμεσα στον θεατή και τον Φράνκο ο οποίος για την περισσότερη ώρα δείχνει τα απολύτως απαραίτητα στο κοινό αποφεύγοντας σοφά τα επάρατα jump scares. Λίγα μακρινά ψευδοϋποκειμενικά πλάνα σε στυλ «Halloween» (από τις βασικές αναφορές του σκηνοθέτη) με προσεγμένη χρήση του ήχου και αισθητική φωτογραφίας που παραπέμπει στο «Martha Marcy May Marlene» του Σον Ντάρκιν (παραγωγός εδώ) αρκούν για να χτίσουν ατμόσφαιρα.

Όμως το δεύτερο σφάλμα στο οποίο υποπίπτει ο Ντέιβ Φράνκο είναι ότι κρατά το καλύτερο για το πολύ τέλος - κυριολεκτικά με τον ερχομό των τίτλων - την ώρα που όλα έχουν κριθεί, λες και το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι να διαχειριστεί το φινάλε σαν ένα ευρύτερο σχόλιο πάνω στον διασχιστικό τρόπο με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε σήμερα την έννοια της εμπιστοσύνης. Το παράδοξο είναι ότι ενδιαμέσως έχει προσπαθήσει αρκετά να ενσωματώσει την όλη προβληματική του στην αφήγηση, ακόμα και παίζοντας με τους κώδικες ενός είδους που έχει μάθει να βασίζεται στα στερεότυπα - από τον αφιλόξενο ντόπιο του «Texas Chainsaw Massacre» μέχρι την απέραντη Αμερική η οποία μπορεί να κρύβει κάθε λογής απειλή, μία συνθήκη στην οποία βασίζεται θα έλεγε κανείς το μισό αμερικανικό σινεμά τρόμου από το ‘60 και μετά. Ακόμα κι έτσι όμως, το «The Rental» παραμένει μία καλοδεχούμενη προσθήκη για το είδος που επιχειρεί να πιάσει τον παλμό μιας εποχής κλιμακούμενα ασταθούς εποχής, στην οποία μπορούν και συνυπάρχουν η προκατάληψη και η κωδικοποιημένη εμπιστοσύνη του διαδικτύου σε βαθμό αφέλειας.