Η Ζούγκλα

Στις αρχές των 80s και έχοντας μόλις ολοκληρώσει την στρατιωτική του θητεία στο Ισραήλ, ο νεαρός Γιόσι Γκίνσμπεργκ (Ντάνιελ Ράντκλιφ) αποφασίζει να ακολουθήσει το ένστικτό του για περιπέτεια και καταφθάνει στην Λατινική Αμερική με σκοπό να εξερευνήσει το τροπικό δάσος του Αμαζονίου. Συνοδοιπόροι στο ταξίδι του είναι ο Μάρκους, ένας Ελβετός δάσκαλος και ο Κέβιν, ένας φωτογράφος από την Αμερική. Οι τρεις του βρίσκονται στην Λα Παζ της Βολιβίας όταν συναντούν τον Καρλ, έναν μυστηριώδη Αυστριακό που τους προκαλεί να τον ακολουθήσουν σε μια αχαρτογράφητη περιοχή της ζούγκλας όπου τους υπόσχεται ότι θα συναντήσουν χωριά άγνωστων φυλών και θα ανακαλύψουν χρυσό.

Η ομάδα ξεκινά την ριψοκίνδυνη αποστολή αλλά μετά από κακουχίες και έντονες διαφωνίες ο Μάρκους επιλέγει να ακολουθήσει τον Καρλ πίσω στην Λα Παζ, ενώ ο Γιόσι με τον Κέβιν φτιάχνουν μια σχεδία με σκοπό να συνεχίσουν το ταξίδι τους μέσω του ποταμού. Λίγο αργότερα τα ορμητικά νερά θα καταστρέψουν την σχεδία και ενώ ο Κέβιν θα καταφέρει να φτάσει στην όχθη, ο Γιόσι θα παρασυρθεί από το ρεύμα και οι δυο τους θα χωριστούν. Μόνος του πλέον ο Γιόσι και χωρίς τρόφιμα θα προσπαθήσει να εντοπίσει τον Κέβιν αλλά κυρίως να επιβιώσει σε ένα αφιλόξενο και επικίνδυνο περιβάλλον.

Βασισμένο στην αληθινή ιστορία του Γιόσι Γκίνσμπεργκ καθώς και στην αυτοβιογραφία που κυκλοφόρησε αρκετά χρόνια μετά την προσωπική του περιπέτεια, το «Ζούγκλα» βρίσκει τον Γκρεγκ Μακλίν, σκηνοθέτη του «Wolf Creek» μεταξύ άλλων, να αφήνει για λίγο πίσω του τις ταινίες τρόμου για να καταπιαστεί αυτή τη φορά με ένα καθαρόαιμο θρίλερ επιβίωσης. 

Το γεγονός ότι ο Αυστραλός δημιουργός συχνά προσεγγίζει το «Ζούγκλα» με την ίδια ματιά που θα σκηνοθετούσε ένα horror flick πιθανόν να είχε κάποιο ενδιαφέρον αν στην βάση της η ταινία του στηριζόταν σε ένα σφιχτοδεμένο σενάριο με καλογραμμένους χαρακτήρες. Παρά την ιντριγκαδόρικη ιστορία που χρησιμοποιεί ως πρώτη ύλη, το σενάριο του Τζάστιν Μόντζο  επιλέγει απλά να διηγηθεί τα γεγονότα, αδιαφορώντας εντελώς για τους πρωταγωνιστές τους και επικεντρώνεται περισσότερο σε αυτά που συμβαίνουν στα σώματα των ηρώων παρά σε αυτά που γίνονται στο μυαλό τους. Ακόμα και οι φιλότιμες προσπάθειες του Ντάνιελ Ράντκλιφ αποβαίνουν άκαρπες σε ένα φιλμ που πασχίζει να κρατήσει τον ενδιαφέρον αμείωτο, μόνο με τους λάθους τρόπους.