11:11
19/3

Σινεμά και καραντίνα: 10 «σπίτια με άποψη»

One Week (1920) του Μπάστερ Κίτον & Έντι Κλάιν

Όλα του γάμου δύσκολα κι εδώ ο δύσμοιρος ο νιόπαντρος Μπάστερ πρέπει να φτιάξει το σπίτι που θα μείνει με τη μνηστή του, υποθετικά, σε μία εβδομάδα μιας και έτσι λέει το μεσοπολεμικό «ΙΚΕΑ» της εποχής. Ακολουθεί ένας χαμός κανονικός, που μπορείτε να παρακολουθήσετε στην καλύτερη δυνατή ποιότητα στο ακόλουθο βίντεο που περιέχει ολόκληρο το φιλμ.

Στη Σκιά των Τεσσάρων Γιγάντων (1959) του Άλφρεντ Χίτσκοκ

Όπου σταθούμε κι όπου βρεθούμε σημείο αναφοράς αυτό το αριστούργημα καλοπέρασης, αυτή τη φορά γιατί έχει το, κατά τον υπογράφοντα τουλάχιστον, πιο ποθητό σπίτι στην ιστορία του σινεμά (δες και εξώφυλλο). Η κατοικία του αρχικακού Τζέιμς Μέισον βασίζεται στην λογική των αρχιτεκτονημάτων του σπουδαίου Φρανκ Λόιντ Ράιτ και υποστηρίζει τη δραματουργία του τελευταίου μέρους της ταινίας με τρόπο ατμοσφαιρικά υποδειγματικό.

The Ladies Man (1961) του Τζέρι Λιούις

Από τις βασικές κωμωδίες του '60 και του Τζέρι, βασικός επίσης άξονας επί του οποίου η κριτική (γαλλική κυρίως) βροντοφωνάζει τη σημασία του δημιουργού, βασίζεται ολόκληρη σε ένα πελώριο σκηνικό ενός γιγάντιου σπιτιού γεμάτου διαμερίσματα με δεσποινίδες, που ο Τζέρι υπηρετεί. Πέρα από εξωφρενικά αστείο, αν σου ταιριάζει το στιλ του Λιούις, υπάρχει και μια σκηνή που καθώς η κάμερα τραβιέται βλέπεις πέρα από τα όρια της πολυκατοικίας, το πλατώ που στεγάζει το σκηνικό. Κάπου εκεί η κριτική αρχίζει να παραληρεί.

Ο Υπηρέτης (1963) του Τζόζεφ Λόουζι

Λόουζι και Χάρολντ Πίντερ σε δημιουργικό οργασμό, Ντερκ Μπόγκαρντ και Τζέιμς Φοξ σε ερμηνευτικό πρωταθλητισμό κι ένα σπίτι από πίσω, γεμάτο καθρέφτες, σκάλες, γωνίες και στρίμωγμα να αποδίδει με γοτθικές υπόνοιες την αναμέτρηση των ανδρών, των τάξεων, των συμπληρωματικών χαρακτήρων μιας επικείμενης ανθρωπολογικής εξαθλίωσης.

Grey Gardens (1975) των Άλμπερτ και Ντέιβιντ Μέιλς, Έλεν Χόβντε, Μάφι Μέγιερ

...ή πώς να μην καταντήσει το σπίτι σας στην περίοδο της καραντίνας. Ένα από τα καλύτερα ντοκιμαντέρ της ιστορίας, που μεταποιεί την έννοια του reality σε πρόσχημα μελέτης της παρακμής, της Ιστορίας, της σωφροσύνης. Η πραγματική ιστορία έχει στο κέντρο της δύο «ηρωίδες», πρώην εκλεκτά μέλη της αριστοκρατίας της Νέας Υόρκης, που παρακμάζουν συγκλονιστικά στο (απίθανης τρωγλοποίησης) σπίτι του Grey Gardens. Λεπτομέρεια: Ήταν η θεία και εξαδέλφη της Τζάκι Κένεντι-Ωνάση. Προβλήθηκε εκτός συναγωνισμού στις Κάννες του 1976.

Απόλυτος Τρόμος (1980) του Πίτερ Μέντακ

Ο Τρόμος έχει την τιμητική του εάν ψάχνεις σπίτια-πρωταγωνιστές, εμείς είπαμε να βάλουμε μόνο ένα στην σημερινή λίστα. Και θα είναι ένα από τα κορυφαία «σπίτια με άποψη» στην ιστορία του είδους. Ο Τζορτζ Σκοτ ξέρει μόνο τι πέρασε εκεί μέσα, σ' αυτό το παραγνωρισμένο στον καιρό του αλλά πληρως αναθεωρημένο σήμερα θρίλερ, που αξίζει της προσοχής αυτών που χρειάζονται λίγη...αναστάτωση στην οικιακή νηνεμία των ημερών.

Οικογένεια Άνταμς (1991) του Μπάρι Σόνενφελντ

Λίγοι πιστώνουν στον Μπάρι Σόνενφελντ την ακριβή του συμβολή στη νεογοτθική πολυχρωμία του Χόλιγουντ. Μαζί με τον Τιμ Μπάρτον είναι οι σκαπανείς και δεν υπάρχουν και πολλά στην εικαστική ενός Γουές Άντερσον ας πούμε, που δεν πρωτοεμφανίστηκαν στις διευθύνσεις φωτογραφίας και τις σκηνοθεσίες του Σόνενφελντ. Και οι δύο ταινίες της Οικογένειας Άνταμς (1991&1992) πιστοποιούν το παραπάνω - συν βέβαια ένα από τα κλασικά σπίτια-χαρακτήρες της νεότερης εποχής.

Έγκλημα στο Γκόσφορντ Παρκ (2001) του Ρόμπερτ Άλτμαν

Εκλεκτό και αναγνωρισμένο whodunit, υπέρτερος πρόδρομος της επαύλεως των Ντάουντον, έχει βέβαια το σπίτι στον τίτλο και την καρδιά του, αφού στους οριζόντιους δαιδάλους και την κάθετη διαστρωμάτωση, κρύβονται όλα τα βαθύτερα και σύμφυτα της κοινωνίας μας γεγονότα. 7 υποψηφιότητες και Όσκαρ Σεναρίου.

Είμαι ο Έρωτας (2009) του Λούκα Γκουαντανίνο

Ο Γκουαντανίνο δεν έκρυψε ποτέ τις βισκοντικές του επιρροές, εδώ, στην τρίτη του ταινία τις διατυμπάνισε. Με την ιστορία του να διαδραματίζεται σε μια αυθεντική μιλανέζικη βίλα, το αρχοντικό της ιστορίας στεγάζει όλο το ρομαντικό, πολιτικό και ενδοταξικό δράμα της ιστορίας. Εκπάγλου ομορφιάς το σκηνικό, είναι η αλήθεια, εδώ ξεκινά η άτυπη «Τριλογία του Πόθου» του σκηνοθέτη.

Ψηλά στον Ουρανό (2009) των Πίτ Ντόκτερ και Μπομπ Πίτερσον

Σε πρώτη ανάγνωση το «συντηρητικό» home sweet home, όσο όμως προχωράς μέσα του μια περιπέτεια ζωής, ένα παιδικό όνειρο που πρέπει να γίνει πραγματικότητα. Κι αν αυτό είναι να συμβεί με την πεμπτουσία των παιδικών μας ονείρων, ένα σπίτι στον ουρανό με μπαλόνια, τι άλλο να ζητήσει κανείς;