11:17
14/6

Οι 15 καλύτερες ταινίες τρόμου που (μάλλον) δεν έχετε δει!

Τα είπαμε, τα κουβεντιάσαμε, αποφασίσαμε πως πάντα κάποιες θα μένουν έξω. Η αδυναμία μας στο σινεμά του Φανταστικού αποφάσισε μία λίστα με 15 ταινίες που αξίζει να ανακαλύψεις!

Από το αρχείο του Περιοδικού ΣΙΝΕΜΑ

«The Innocents» (1961) του Τζακ Κλέϊτον

Μια εύθραυστη ψυχολογικά γκουβερνάντα που πιστεύει ότι τα δυο μικρά παιδιά που ανέλαβε να φροντίσει έχουν στοιχειωθεί από τα φαντάσματα δυο διεφθαρμένων ενηλίκων. Το επιβλητικό βικτοριανό χτίσμα του 19ου αιώνα με την ήσυχη λίμνη και τα πολλά παράθυρα που κοιτάζουν τη νύχτα προς τις όχθες. Η ομίχλη και ο άνεμος που συνθέτουν κάθε βράδυ το πιο ανατριχιαστικό τραγούδι. Ο άντρας με τα σατανικά μάτια που σε κοιτάζει από ψηλά. Η θλιμμένη, μαυροντυμένη σιλουέτα μιας γυναίκας μέσα στη βροχή. Ένα απόκοσμο πρόσωπο στο παράθυρο, μέσα από το σκοτάδι. Μια παλιά αινιγματική φωτογραφία καταχωνιασμένη σε ένα μικρό μουσικό κουτί στη σοφίτα. Ένα ανατριχιαστικό νανούρισμα. Φωνές σε άδεια δωμάτια. Πνιχτά γέλια και αναστεναγμοί έξω από την πόρτα. Πνεύματα που δεν λένε να βρούνε το δρόμο τους προς τον κόσμο των νεκρών. Η φλόγα ενός κεριού που ξαφνικά σβήνει. Και μια παιδική φωνή που κρύβει μέσα της τα πάντα και τίποτα: «Ήταν μόνο ο άνεμος, αγαπητή μου» ψυθίριζει στην τρομαγμένη του γκουβερνάντα. «Αυτός έσβησε το κερί...»

Μερικές ταινίες δεν περιγράφονται με λόγια. Μπορείς μόνο να ανατρέξεις στις εικόνες τους. Διασκευάζοντας εκπληκτικά το «Στρίψιμο της Βίδας» του Χένρι Τζέημς, από ένα έξοχο σενάριο του Τρούμαν Καπότε, το αριστούργημα του Τζακ Κλέϊτον είναι μία τέτοια περίπτωση ταινίας. Μια ιστορία φαντασμάτων που πρωτίστως στοιχειώνει εσένα. Όσο ανεπανόρθωτα στοίχειωσε την ηρωίδα της.

«Images» (1972) του Ρόμπερτ Όλτμαν

Αν νομίζετε πως ο Κιούμπρικ με τη «Λάμψη» και ο Πολάνσκι με την «Αποστροφή» είπαν την τελευταία λέξη πάνω στο πώς αποτυπώνεται στο σελιλόιντ η πορεία προς την σχιζοφρένεια, ο Ρόμπερτ Όλτμαν συμπληρώνει την απόλυτα παρανοϊκή τριάδα με μια από τις πιο άδικα ξεχασμένες ταινίες του.

«Long Weekend» (1978) του Κόλιν Έγκλεστον

Απόκληρο τέκνο της παράδοσης του Αυστραλιανού ανεξάρτητου κινηματογράφου των τελών της δεκαετίας του '70. ο Έγκλεστον αντλεί το σασπένς από τα «Πουλιά» του Άλφρεντ Χίτσκοκ, την απόκοσμη ομορφιά του από το «Walkabout» του Νίκολας Ρεγκ, την «αποκαλυπτική» του ατμόσφαιρα από «Το Μυστικό Των Βράχων Των Κρεμασμένων» του συμπατριώτη του Πίτερ Γουίαρ σε ένα ελλειπτικό, ενοχλητικό, μηδενιστικό και οικολογικό μανιοφέστο.

«The Shout» (1978) του Γιέρζι Σκολιμόφσκι

Ακαταμάχητη σε σημείο που καταντά ενοχλητική, η καλύτερη ταινία της Βρετανικής περιόδου του «αποστάτη» Πολωνού Γιέρζι Σκολιμόφσκι (πρώην σεναριακός συνεργάτης των Αντρέι Βάιντα και Ρομάν Πολάνσκι και σκηνοθέτης της καταπληκτικής «Εγκατάλειψης») θα μπορούσε να οριστεί ως κάτι ανάμεσα σε μεταφυσικό θρίλερ και εσωστρεφή αλληγορία που κρατά τις απαντήσεις για τον εαυτό της.

«The Black Cat» (1934) του Έντγκαρ Ούλμερ

Προσελκύοντας τα πλήθη χάρη στο δελεαστικό σμίξιμο των δύο δημοφιλέστερων τότε ηθοποιών τρόμου, η «Μαύρη Γάτα» εντυπωσιάζει μέχρι σήμερα. Όχι επειδή εξακολουθεί να προκαλεί ένα αόριστο συναίσθημα ανασφάλειας στον θεατή.