Σαν σήμερα η πρεμιέρα ενός υποδειγματικού δημοσιογραφικού θρίλερ που δίκαια αποτελεί ως σήμερα φάρο αναφοράς ενός συναρπαστικού είδους.
Οι σκηνοθέτες που αντιλαμβάνονται την αφηγηματική/θεματική έννοια της τέχνης τους, δίνουν τις καλύτερες λαβές στην κριτική να διεκδικήσει το έδαφός της. Πέρα λοιπόν από τα αποθεωτικά «μου αρέσει» και τα κανιβαλιστικά «δεν μου αρέσει» που η ημιμάθεια θα έφερνε εκ των πραγμάτων στην αποτίμηση μιας τέχνης, υπάρχει και μια αντικειμενικότητα που αφορά το αν ένα έργο είναι καλό διότι εξυπηρετεί αυτό που έχει να πει - κι έπεται, φυσικά, η αποτίμηση του αν αυτό που έχει να πει είναι αξιόλογο ή όχι.
Στο «Όλοι Οι Άνθρωποι του Προέδρου» λοιπόν, το κυνήγι της Aλήθειας ρέει κάτω από την πλοκή/υπόθεση της δημοσιογραφικής ακεραιότητας και του δημοκρατικού rule of law. Και η σκηνή που ο Πάκουλα φέρνει στο φως το βασικό του θεματικό μέλημα είναι τούτη, όταν οι δημοσιογράφοι της Ποστ ανακρίνουν δημοσιογραφικά τον κρίσιμο μάρτυρα που υποδύεται ο Στέφεν Κόλλινς: Στο set-up της σκηνής το κάδρο των δημοσιογράφων δείχνει έναν πίνακα, την κορυφή του οποίου δεν βλέπουμε. Την βλέπουμε όμως στην πάνω αριστερή θέση του κάδρου του ανακρινόμενου Κόλλινς, οπότε και η ψηφίδα που θα ολοκληρώσει την αλήθεια της δημοσιογραφικής επιδίωξης τοποθετείται και τυπικά. Εν μέρει στον διάλογο, ολοκληρωτικά στην σκηνοθεσία της σκηνής.