13:44
19/12

Ανασκόπηση 2019: Τα καλύτερα σάουντρακ της χρονιάς

«Ο Μπουνιουέλ στον Λαβύρινθο με τις Χελώνες» του Σαλβαδόρ Σιμό, Μουσική: Αρτούρο Καρδελούς

Είναι μερικά χρόνια που ο 38χρονος Μαδριλένος έρχεται στον κόσμο της κινηματογραφικής μουσικής (είχε ενορχηστρώσει και την μουσική στο «Paperboy» του 2012), έχοντας εύσημα από τον κόσμο της κλασικής μουσικής. Εδώ, εύχεσαι ολόψυχα, θα έπρεπε να συμβεί η γεμάτη ιαχές τοποθέτησή του ανάμεσα στις μεγάλες ελπίδες. Η μουσική του καθρεφτίζει όλες τις πτυχές του ταξιδιού του Μπουνιουέλ στην καρδιά του σκότους που περιγράφει η ταινία. Κλασικά όργανα, φωνητικό σύνολο για την φαντασματική/ονειρική διάσταση, ατονικά ιντερλούδια που σε ανησυχούν, μελωδικές συνθέσεις που σε συγκινούν εντελώς, εργόχειρη ενορχήστρωση. Το κεντρικό του θέμα, με τρόπο βηματικό και τονισμένο από την 12χορδη κιθάρα, παραπέμπει όσο χρειάζεται στον Νίκολα Πιοβάνι και τον Γιαν Τίρσεν, πάντοτε με γούστο, μεσόγεια αύρα, καλοκαιρινή αίσθηση αλλά και φθινοπωρινό τόνο. Ίσως το ωραιότερο σύνολο της χρονιάς.

«Εμείς» του  Τζόρνταν Πιλ, Μουσική: Μάικλ Άμπελς

Μετά την επιτυχημένη συνεργασία τους στο «Τρέξε!», ο Τζόρνταν Πιλ εμπιστεύεται το score  του «Εμείς» στον Μάικλ Άμπελς κι εκείνος παραδίδει μουσική ατόφιου τρόμου που επιτυγχάνει μία σύνδεση με την παράδοση του είδους (για παράδειγμα τα λατινιικά φωνητικά του επιβλητικού «Anthem») και ταυτόχρονα φρεσκάρει το ηχητικό περιβάλλον με νέες ιδέες, όπως η ανατριχιαστική διασκευή της χιπ-χοπ επιτυχίας του 1995 «I Got 5 On It». Σε σύνδεση με τη θεματική της δυαδικότητας της ταινίας, ο Άμπελς υπογράφει μελωδικές και ατονικές συνθέσεις και προσφέρει συγκίνηση και τρόμο. Σίγουρα ένας συνθέτης που πρέπει να προσέχουμε (να ακούμε) στο μέλλον. 

«Πόνος και Δόξα» του Πέδρο Αλμοδόβαρ, Μουσική: Αλμπέρτο Ιγκλέσιας

Ήδη τρις υποψήφιος ο Βάσκος Ιγκλέσιας είναι κεκτημένο γούστο και οι λάτρεις του ξέρουν. Η δουλειά του για τον μόνιμό του συνεργάτη Πέδρο Αλμοδόβαρ δεν διεκδικεί την προσοχή κατά τον τρόπο προηγούμενων έργων του αλλά ανασαίνει σε πλήρη αναλογία με την ταινία με άλλοτε σκωπτική, άλλοτε πιο δραματική λεπτομέρεια. Είναι μουσική διηγητική (σε πλήρη ενορχηστρωτική ευφορία στο δεύτερο track της «Γεωγραφίας της Ανατομίας»), μουσική που υπογραμμίζει τέλεια την ωρολογιακή αφήγηση του Αλμοδοβάρ. Το πιάνο, το φλάουτο, κάποτε οι synthesized ήχοι και τα παιχνιδιάρικα πιτσικάτι έγχορδα είναι, κατά το προσφιλές του, διαρκώς παρόντα κι εναλλασσόμενα. Στα αναμενόμενα -αλλά πάντα συγκλονιστικά- υπέρ του η μία και μοναδική παρασπονδία επιλογής «εξωτερικού» καλλιτέχνη, η επιλογή του «Come Sinfonia» από την Μίνα που απογειώνει την ταινία.

«Joker» του Τοντ Φίλιπς, Μουσική: Χίλντουρ Γκουναντότιρ

Το 2019 είναι σίγουρα μία εντυπωσιακή χρονιά για την Ισλανδή τσελίστρια Χίλντουρ Γκουναντότιρ, η οποία μαθήτευσε στο πλάι του αδικοχαμένου Γιόχαν Γιόχανσον και του ανυπέρβλητου Ριουίτσι Σακαμότο σε «Sicario», «The Revenant» και φέτος υπογράφει τη μουσική σε δυο από τις μεγαλύτερες επιτυχίες της χρονιάς (μεγάλης και μικρής οθόνης), το «Joker» και το «Τσερνόμπιλ». Σε μία αντισυμβατική κίνηση από πλευράς DC, το score της πολυσυζητημένης ταινίας του Τοντ Φίλιπς δεν είναι η υπερ-ηρωική, κόμικ μουσική επένδυση που αναμένεις. Είναι ένα σκοτεινό ρέκβιεμ έγχορδης δυσθυμίας, με το στοιχειωτικό ήχο του τσέλου να πρωτοστατεί, και την Γκουναντότιρ να μεταδίδει ουσιαστικά στα αυτιά μας τη μουσική που ακούει ο Τζόκερ στο ταραγμένο κεφάλι του. Μουσική που συλλαμβάνει μοναξιά, παράνοια («Bathroom Dance») και την ψευδή αίσθηση μεγαλείου («Call Me Joker»).

Διαβάστε ακόμη:
Ανασκόπηση 2019: Ψηφίστε την καλύτερη ταινία της χρονιάς και κερδίστε 10 HONOR smartphones
Η ώρα για να ψηφίσετε τις ταινίες που ξεχωρίσατε το 2019 έφτασε! Δηλώστε συμμετοχή στη μεγάλη ψηφοφορία του cinemagazine.gr και μπείτε στην κλήρωση με μεγάλο δώρο ένα εντυπωσιακό κινητό HONOR 9Χ και εννιά ακόμη smartphones από την HONOR!

«Σκιές του Μπρούκλιν» του Έντουαρντ Νόρτον, Μουσική: Ντάνιελ Πέμπερτον

Η μεγάλη, διπλή, έκπληξη της επιλογής του Νόρτον για τον 42χρονο (και πολυγραφότατο) Ντάνιελ Πέμπερτον – οπωσδήποτε έναν από τους συνθέτες της νεότερης γενιάς που αποφεύγει τη μανιέρα όπως ο διάολος το λιβάνι όντας συνάμα προικισμένος με τις σωστές αναφορές από τις χρυσές δεκαετίες (’60, ’70) του σάουντρακ. Πέρα από την θαυμάσια θεματική έκπληξη (οπότε το «Woman in Blue» σε καλύπτει), η χρήση της τζαζ, με τις συγκοπές, τις ξαφνικές αλλαγές του ρυθμού και τον αυτοσχεδιασμό σκιαγραφεί ένα παράλληλο μουσικό σύμπαν που κατοπτρίζει έξοχα και την σκηνοθετική/δραματική λογική του έργου. Η έτερη υποψηφιότητα καλύτερης φετινής στιγμής που ίσως, επιτέλους, δώσει και την πρώτη οσκαρική υποψηφιότητα στον συνθέτη.

«Η Ευνοούμενη» του Γιώργου Λάνθιμου, Μουσική: Διάφοροι

Όπως η ταινία του Λάνθιμου κινείται σαρδόνια διαπλέκοντας ίντριγκα, πάθη, σάτιρα και τραγωδία, έτσι και το soundtrack που την «υπηρετεί» τολμά για έναρξη Χέντελ και στο φινάλε δηλώνει έτοιμο για... κάτι πιο ποπ! Η ιδιόρρυθμη μουσική αυλή της «Ευνοούμενης» χωρά την βαρύτητα του Μπαχ και τον πειραματισμό της Άννα Μέρεντιθ, τη musique concrète του πρωτοπόρου Λουκ Φεράρι και το τσέμπαλο στο «Skyline Pigeon» του Έλτον Τζον. Σκοτεινό, αναχρονιστικό, διασκεδαστικό και αναπάντεχο την ίδια στιγμή.

«Ad Astra» του Τζέιμς Γκρέι, Μουσική: Μαξ Ρίχτερ

Ο μινιμαλισμός του Μαξ Ρίχτερ, ιδιότροπος και άναρχος σε σχέση με αυτόν τυπικότερων εκπροσώπων του είδους (Γκλας, Μέρτενς), μεταφέρει τον τρόπο του στα ηλεκτρονικά συντεθειμένα ηχοτοπία. Ο τρόπος του είναι τόσο αφαιρετικός ώστε να σε υπνωτίσει (ή κοιμίσει αν δεν τον αγαπάς…) κι εν συνεχεία φέρνοντας την ελάχιστη προσθήκη να σε εκπλήξει. Όχι απαραίτητα μουσική ακρόασης εκτός έργου, οπωσδήποτε όμως εφαρμοσμένη διηγητική λογική σάουντρακ. Εδώ, σε μια από τις καλύτερες, κατά τον γράφοντα, στιγμές του, ο Ρίχτερ βάζει στον πόλεμο synthesized τερτίπια που «κακόφωνα» βρίσκουν την δράση στο διάστημα, κυρίαρχα όμως επιμένει σε σκοτεινές συγχορδίες που με κυματοειδή τρόπο αποκαλύπτουν μουσικές διαδοχές, βαραίνουν με…space διάσταση την ατμόσφαιρα, δαιμονίζουν με ξαφνικές, γουστόζικες, εκφάνσεις καθαρής electronica και μελαγχολούν βέβαια απαρέγκλιτα. Συμβολές Λορν Μπαλφ και Νιλς Φραμ συνδράμουν το αποτέλεσμα.

«Ιστορία Γάμου» του Νόα Μπάουμπακ, Μουσική: Ράντι Νιούμαν

Ο Μπάουμπακ συνεργάζεται ξανά με τον βετεράνο συνθέτη Ράντι Νιούμαν για έναν εσωτερικό μουσικό διάλογο που απαλύνει την ατμόσφαιρα της «Ιστορίας Γάμου» και την αντιμαχία των πρωταγωνιστών. Κλασικίζουσα διάθεση που βρίσκει μελωδικά πατήματα τόσο στις τζαζ ευαισθησίες του Νιούμαν, όσο και στην (τεράστια) παράδοση της οικογένειάς του και διαμορφώνει μία ήπιων τόνων μουσική «δωματίου». Δίχως εξάρσεις, το score του Νιούμαν - αν και επαναλαμβανόμενο - συνδέει τις δυο ακτές των Η.Π.Α., βρίσκει χώρο για λίγο Σόντχαϊμ και θα τον οδηγήσει σίγουρα σε μία οσκαρική υποψηφιότητα.

Διαβάστε ακόμη:
2010-2019: Το cinemagazine ψηφίζει τις 100 καλύτερες ταινίες της δεκαετίας
2010 - 2019, μία δεκαετία που άλλαξε για πάντα τον τρόπο με τον οποίο (θα) βλέπουμε σινεμά. Οι συντάκτες του cinemagazine.gr επιλέγουν τις 100 ταινίες που τη σφράγισαν.

«Μεσοκαλόκαιρο» του Άρι Άστερ, Μουσική: Μπόμπι Κρίλιτς (στους τίτλους ως Haxan Cloak)

Όπως και η ταινία που έχει να επενδύσει, η μουσική του Κρίλιτς (που υπογράφει με το συναυλιακό του όνομα) θέλει να κινηθεί ανάμεσα στα ηχοτοπία του Τζόνι Γκρίνγουντ και των μοντέρνων επιλογών ενός Κιούμπρικ (Πεντερέτσκι, Λίγκετι) ενώ από το ξεκίνημα (στο «Gassed») θυμίζει στην στριγγή, διεστραμμένη χρήση του βιολιού της Τζόσελιν Πουκ. Από εκεί κι έπειτα βαδίζεις στα λίαν ανησυχητικά μονοπάτια ενός μουσικού αποτελέσματος για γερά νεύρα που όμως και ανελκύει το έργο και διανύει το μακρύ και στενό μονοπάτι. Φτάνοντας στο «Fire Temple», εν πλήρη ειρωνεία, βρίσκει το σημείο που η ηλεκτρονική παραφορά βρίσκει την ορχηστρική ευφορία, ο τόνος γίνεται ανοιχτόχρωμος, τα βιολιά σχολιάζουν σχεδόν βαγκνερικά και η μια κάποια μελωδικότητα βρίσκει ένα αξέχαστο ζενίθ. Οι Walker Brothers του φινάλε ολοκληρώνουν τον πρόσχαρο καγχασμό.  

«Αν η Οδός Μπιλ Μπορούσε να Μιλήσει» του Μπάρι Τζένκινς, Μουσική: Νίκολας Μπρίτελ

Από τα νέα, αξιοπρόσεκτα ταλέντα στο χώρο της κινηματογραφικής μουσικής, ο Νίκολας Μπρίτελ συναντά τον Μπάρι Τζένκινς μετά το ατμοσφαιρικό «Moonlight» για να προσφέρει άλλη μία φορά ευαίσθητα, μελωδικά νάματα. Το ζευγάρι των Τις και Φόνι της «Οδού Μπιλ» εμπνέει τρυφερές συνθέσεις που αναδεικνύουν την ερωτική ευφορία κόντρα στην κοινωνική αδικία και ο Μπρίτελ κρύβει τζαζ αρμονίες ακολουθώντας ένα ιμπρεσιονιστικό μονοπάτι που θα ταίριαζε πολύ στο σινεμά του Γουόνγκ Καρ Γουάι. Ακούστε το «Eros», κομμάτι που συνοψίζει την ουσία της δουλειάς του στην «Οδό Μπιλ», και αναρωτηθείτε γιατί έχασε το Όσκαρ Μουσικής.

«Ο Ιρλανδός» του Μάρτιν Σκορσέζε, Μουσική: Ρόμπι Ρόμπερτσον και διάφοροι

Ο εκλεκτικισμός των δουλειών του Ρόμπερτσον στις ταινίες του Μάρτιν Σκορσέζε είναι μέγιστης αφηγηματικής σημασίας στις ταινίες του τελευταίου. Με μια γνωριμία που γυρίζει το ρολόϊ 40 και πλέον χρόνια πριν, το δίδυμο, σε στενή συνεργασία προφανώς, αποφάσισε αυτή τη φορά να δέσει πάνω στην «συνταγή» της κλασικής ποπ τραγουδοποιίας των θερμών δεκαετίων της Αμερικής (και του έργου) και μια απ' ευθείας σύνδεση με τον σινεφίλ κόσμο της σκορσεζικής σκηνοθετικής γραμμής. Έτσι προκύπτει η λαμπερή έκπληξη του θέματος του Ζαν Αλμπέρ Βίνερ για το «Ας με Κρίνει η Κοινωνία» (1954) του Ζακ Μπεκέρ. Ο Ρόμπερτσον συνθέτει και το μόνο πρωτότυπο track του έργου πάνω στο αξέχαστο αυτό θέμα και η συνταγή παίρνει την αιμοδοσία που χρειαζόταν για να ανανεωθεί αριστοτεχνικά. 

«Κάποτε στο... Χόλιγουντ» του Κουέντιν Ταραντίνο, Μουσική: Διάφοροι

Παραβιάζεις ανοιχτές πόρτες λέγοντας πως ο Ταραντίνο έκανε το σάουντρακ πρωταγωνιστή με τρόπο που ίσως μόνο οι Λεόνε-Μορικόνε και οι Χίτσκοκ-Χέρμαν έκαναν τόσο συστηματικά. Η μόνη του διαφορά είναι η πολυσυλλεκτικότητα των πηγών. Η χρήση όμως της μουσικής τα καθιστά εξίσου πρωτότυπα. Η δουλειά για την επένδυση του «Κάποτε...» αγγίζει τον παροξυσμό. Η μουσική πληροφορία, το δέσιμο και τα διάσπαρτα διαφημιστικά κλιπς εποχής, δημιουργούν μια χρονοκάψουλα κανονική σε βαθμό να βλέπεις χρώματα, να μυρίζεις βινύλια, να νοιώθεις την πρωϊνή υγρασία της αιθαλομίχλης του Λος Άντζελες, να τηλεμεταφέρεσαι κανονικά. Πιθανά η καλύτερη στιγμή του soundtracker Κουέντιν, απαλλαγμένη από την ανάγκη του hit που θα γνωρίσει στους vintage επαγγελματίες της κονσόλας και πλήρως παραδομένη στην φετιχιστικής ακρίβειας ανασύσταση μιας χρονιάς.

Διαβάστε ακόμη:​
Ανασκόπηση 2019: Οι αφίσες της χρονιάς
Εντυπωσιακά χρώματα, ευρηματικές ιδέες, πρωτότυπες συνθέσεις, γραφιστικά αριστουργήματα!

«Ψυχρά κι Ανάποδα ΙΙ» των Κρις Μπακ, Τζένιφερ Λι, Μουσική: Κρίστοφ Μπεκ, Κρίστεν Άντερσον και Ρόμπερτ Λοπεζ

Το υπερ-επιτυχημένο μιούζικαλ κινουμένων σχεδίων επιστρέφει για ένα δεύτερο μέρος, και μαζί του η δημιουργική ομάδα των Κρίστεν Άντερσον - Ρόμπερτ Λοπεζ συγκρούεται μουσικά με το παγόβουνο «Let It Go» της πρώτης ταινίας. Με δυναμικό ανάλογο το «Into the Unknown», που θα διεκδικήσει με ψυχρή ακρίβεια το Όσκαρ Τραγουδιού 2020, τα ολοκαίνουργια τραγούδια σιγοντάρουν την πιο σκοτεινή, θαρραλέα διάθεση του σίκουελ, σπάνε τον πάγο με το σατιρικό «Lost in the Woods», κρύβουν ένα θαυμάσιο νανούρισμα στις μελωδικές γραμμές του «All is Found» και επιφυλάσσουν ένα μπροντγουεϊκό show off που μπορεί να λιώσει καρδιές με το «Show Yourself».  

«Χονδρός και Λιγνός» του Τζον Σ. Μπάιρντ, Μουσική: Ρολφ Κεντ

Ο 56χρονος Άγγλος Ρολφ Κεντ παίζει την μουσική εποχής στα δάχτυλα. Εδώ σε κλασικό σάουντρακ σχολιασμού και αφήγησης φόντου γιορτάζει με παιγνιώδεις και παλιομοδίτικες ενορχηστρώσεις, απόλυτα ταιριαστές βέβαια αφού παραπέμπουν στις μουσικές των ταινιών του θρυλικού διδύμου. Ταυτόχρονα βέβαια βρίσκει και τις πιο συναισθηματικά υποφωτισμένες στιγμές («The Split», «The Last Show») που δεν αποποιούνται την ελαφράδα αλλά ενδίδουν στην μελαγχολική ιστορία που περιγράφουν. Ήθελε ένα δυνατότερο θέμα, ήθελε και μια σκηνοθετική βοήθεια για να αναπτυχθούν χρονικά οι συνθέσεις, αλλά και πάλι η ατμόσφαιρα της σκηνοθεσίας της ιστορίας καλύπτεται επαρκέστατα.

«Ο Καλός Ψεύτης» του Μπιλ Κόντον, Μουσική: Κάρτερ Μπέργουελ

Ο Νεοϋορκέζος συνθέτης των αδελφών Κοέν, που ποτέ δεν υπήρξε υποψήφιος για ταινία τους (κατάλαβες…) δεν είναι μόνο ένας «δικός μας» άνθρωπος από το 1984 που εμφανίστηκε («Μόνο Αίμα») είναι κι ένας από τους θεμελιωτές του εκμοντερνισμού της κινηματογραφικής μουσικής. Αυτό το τελευταίο δεν είναι απαραίτητα καλό αν και ο ίδιος σπάνια βολεύτηκε σε άχρωμες συνθέσεις, υποταγμένες στην υπογράμμιση. Εδώ κάνει αυτό που ξέρει καλά, κινείται by the book, αλλά γράφει ένα ωραίο θέμα και στις βινιέτες που ακολουθούν παίρνει την, όπως πάντα, ευλύγιστη ορχήστρα του και αφηγείται αρμονικά την ιστορία ενός καλού ψεύτη που βρίσκει τον δάσκαλό του.

Διαβάστε ακόμη:
Ανασκόπηση 2019: Ψηφίστε την καλύτερη ταινία της χρονιάς και κερδίστε 10 HONOR smartphones
Η ώρα για να ψηφίσετε τις ταινίες που ξεχωρίσατε το 2019 έφτασε! Δηλώστε συμμετοχή στη μεγάλη ψηφοφορία του cinemagazine.gr και μπείτε στην κλήρωση με μεγάλο δώρο ένα εντυπωσιακό κινητό HONOR 9Χ και εννιά ακόμη smartphones από την HONOR!

2010-2019: Το cinemagazine ψηφίζει τις 100 καλύτερες ταινίες της δεκαετίας
2010 - 2019, μία δεκαετία που άλλαξε για πάντα τον τρόπο με τον οποίο (θα) βλέπουμε σινεμά. Οι συντάκτες του cinemagazine.gr επιλέγουν τις 100 ταινίες που τη σφράγισαν.

Ανασκόπηση 2019: Τα καλύτερα σάουντρακ της χρονιάς
Τραγουδιστικοί παγετώνες και ανατριχιαστικά μεσοκαλόκαιρα, Μαξ Ρίχτερ και Κουέντιν Ταραντίνο, τρυφεροί έρωτες και συγκινητικοί χωρισμοί, Joker και Μπουνιουέλ! Αυτές είναι οι μουσικές που ξεχωρίσαμε στις εικόνες του 2019.

Ανασκόπηση 2019: Οι ατάκες της χρονιάς
Ατάκες που ξεπέρασαν τις ίδιες τις ταινίες που ακούγονται, έγιναν memes και επαναλήφθηκαν πολλές φορές από τα στόματα θεατών. Συνεχίζουμε τη βόλτα στην κινηματογραφική χρονιά και σήμερα δεν κοιτάμε τις εικόνες, αλλά τις λέξεις!

Ανασκόπηση 2019: Οι αφίσες της χρονιάς
Εντυπωσιακά χρώματα, ευρηματικές ιδέες, πρωτότυπες συνθέσεις, γραφιστικά αριστουργήματα!