Καλύτερα δεν γίνεται; Ένα μικρό αντίδοτο ευθυμίας στις μέρες της κατήφειας - αφιερωματα , θεματα || cinemagazine.gr
10:43
11/3

Καλύτερα δεν γίνεται; Ένα μικρό αντίδοτο ευθυμίας στις μέρες της κατήφειας

Μέριλιν Μονρό και Τζακ Λέμον από τα γυρίσματα του «Μερικοί το Προτιμούν Καυτό» (1959)

«Σκοπεύω να ζήσω για πάντα ή να πεθάνω προσπαθώντας»
                                                                                               Γκράουτσο Μαρξ

«Αλαντίν» (1992) των Ρον Κλέμεντς και Τζον Μάσκερ

Μπορεί και η πιο ωραία δημιουργία της νεοκλασικής εποχής των καρτούν της Ντίσνεϊ, τέλεια ιστορία, χρώμα, σκίτσο, Ρόμπν Γουίλιαμς σε ντελίριο και βέβαια...Friend Like Me

«The Gay Divorcee» (1934) του Μαρκ Σάντριτς

Το κλασικό χολιγουντιανό μιούζικαλ δεν μπορεί να λείπει από αυτή τη δίαιτα κινηματογραφικής ευθυμίας. Και το μιούζικαλ συνεπάγεται Φρεντ Αστέρ. Και Τζίντζερ Ρότζερς. Και Κόουλ Πόρτερ. Μπορεί η αποδραστικότητα της MGM τότε να χτυπούσε ταβάνι, εδώ όμως της κλέβει τη δόξα η RKO. Σκηνικά, κοστούμια, παίξιμο, τραγούδι, χορός, όλα τους ένα αβαντάζ κομψότητας που θαμπώνει ακόμα και σε μεταφέρει.

Bonus Όσκαρ 1970!

Ο Φρεντ, στα 71 του, αρχαία ιστορία για την εποχή μας, αλλά 50 χρόνια πριν σ' ένα περιβάλλον που ήξερε να τιμά και να γιορτάζει ενεργητικά την «παλιά δόξα», ξεσαλώνει με τον πιο στιλάτο και τον πιο μεταδοτικό (...) τρόπο που οι λάτρεις θα μπορούσαν να φανταστούν.

- Είσαι μεθυσμένος!
- Κι εσύ είσαι τρελός. Αλλά εγώ αύριο θα είμαι νηφάλιος ενώ εσύ θα είσαι τρελός για πάντα

                                                                                           «It's a Gift» (1934) του Νόρμαν Ζ. ΜακΛίοντ

«Οι Διακοπές του Κυρίου Υλώ» (1953) του Ζακ Τατί

Τατί συντρέχοντος, ευφορία δεδομένη. Το καλοκαίρι είναι, για πολλούς λόγους πλέον, μια μεγάλη προσδοκία μας. Κι αυτές οι κινηματογραφικές Διακοπές μια όαση της εξοχότητας του ανθρώπινα ευτελούς.

«Ένα Ψάρι που το Έλεγαν Γουάντα» (1988) του Τσαρλς Κράιτον

Οι Monty Python και η κωμική λογική των θρυλικών Ealing Studios του απέραντα κωμικού βρετανικού '50, στον αγαστό συνδυασμό της ταινίας του Κράιτον, του Κλιζ, του Κλάιν, του Πάλιν και, βέβαια της Τζέιμι Λι Κέρτις.

«Στην Παγίδα του Νόμου» (1984) του Τζιμ Τζάρμους

Η μεταδοτικότητα δεν είναι μόνο για τους ιούς, είναι και για την ευφορία. Κι εδώ, ο Τζάρμους με αρωγούς πρώτα τον Μπενίνι και μετά τις αλητοαρχοντόφατσες των Λούρι και Γουέιτς, παίρνει αυτό που η επιπόλαιη ματιά θα χαρακτήριζε «κρύο» και αρχίζει να το χτίζει με τρόπο που ακόμα η επιστήμη δεν απεφάνθη γιατί είναι τόσο άψογος. Ίσως επειδή ο Γουέιτς αρχίζει να κουνάει τόσο τέλεια το χέρι του όταν έχει πια μπει για τα καλά στο χορό.

«Πιάσε με, αν μπορείς» (2002) του Στίβεν Σπίλμπεργκ

Η μελαγχολική ταινία Χριστουγέννων που ίσως κανείς δεν έβαλε ακόμα πρώτη στη λίστα με τις μελαγχολικές ταινίες Χριστουγέννων, έχει τόση θέρμη στην αναζήτηση της αγάπης της, τόση ανικανοποίητη παιδική (πρώτη) ανάγκη και τόσο θαυμάσιο, επιστεγαστικό φινάλε, που μπαίνει και με τα δύο πόδια στην σημερινή μας αναζήτηση λίγο πιο αίσιας διάθεσης. Τίτλοι, Τζον Γουίλιαμς, γιορτή.

«Ο Μεγάλος Λεμπόφσκι» (1998) των αδελφών Κοέν

Υπάρχουν σκηνές για τις οποίες δεν υπάρχουν λόγια.

 «Fucking Quintana...that creep can roll man...»

«4 Γάμοι και μια Κηδεία» - το άγνωστο cut