Η (Κινηματογραφική) Λέσχη της Απάτης: 15 γοητευτικά κομπιναδόρικες ταινίες - αφιερωματα , θεματα || cinemagazine.gr
11:40
5/6

Η (Κινηματογραφική) Λέσχη της Απάτης: 15 γοητευτικά κομπιναδόρικες ταινίες

Με αφορμή τις «Επικίνδυνες Κυρίες» που θα δούμε από αύριο στις αίθουσες, τί πιο ευχάριστο από μια ακόμα αφορμή ταινιοθεραπείας μέσω της σινεαρχαιολογικής σκαπάνης του cinemagazine;

Από τον Ηλία Δημόπουλο

«Η Γυναίκα Πειρασμός» (Lady Eve, 1941) του Πρέστον Στάρτζες

Ζάμπλουτος (Χένρι Φόντα) πέφτει θύμα επιτήδειας (Μπάρμπαρα Στάνγουϊκ), η θρυλική τους χημεία έχει το πάνω χέρι, βοηθούμενο όχι αόριστα αλλά απαιτητικά από τον δάσκαλο Στάρτζες σ’ ένα con-movie που συνορεύει με τη ρομαντική κομεντί, μετά με το screwball, μετά με το αριστούργημα.

«Ιστορίες του Κρεβατιού» (Bedtime Story, 1964) του Ραλφ Λέβι

Η ιστορία που ενέπνευσε τους «Απατεώνες και Τζέντλμεν» που ενέπνευσαν το φετινό #κιεγώθέλω ξαναδιάβασμα της ατυχούς «Κομπίνας». Μπράντο και Νίβεν είναι χάρμα ιδέσθαι, η ιστορία είναι winner απ’ το σερβίς, η σκηνοθεσία είναι άνευρη αλλά και πάλι ποιος να χάσει την ευκαιρία να βλέπει τον Μάρλον σε κωμωδία;

«Το Κεντρί» (The Sting, 1973) του Τζορτζ Ρόι Χιλ

Ξεκινάει μ’ ένα από τα ιστορικά con acts του σινεμά κι από κει κι έπειτα όλο και καλυτερεύει. Ποιος δεν το ξέρει θα μου πεις, για σένα το λέω που το αναβάλλεις, ρυθμός-μετρονόμος, κοστούμια κι ανασύσταση εποχής παράδειγμα, Νιούμαν-Ρέντφορντ αξιαγάπητοι κλασικά, έχει Ρόμπερτ Σο για θύμα, 7 Όσκαρ ζήτησαν και βρήκαν παραλήπτη.

«Χάρτινο Φεγγάρι» (Paper Moon, 1973) του Πίτερ Μπογκντάνοβιτς

Γλυκόπικρο road movie και περιστασιακό con art υπόδειγμα της τω πάλαι μεγάλης κλάσης Μπογκντάνοβιτς, με ακαταμάχητη Τατούμ Ο’ Νιλ (η νεότερη οσκαρούχα της ιστορίας) κι ένα σενάριο, από τον πρόσφατα μακαρίτη Άλβιν Σάρτζεντ, που ένας θεός ξέρει πόσες ταινίες έχει επηρεάσει στη συνέχεια.

«Η Λέσχη της Απάτης» (House of Games, 1987) του Ντέιβιντ Μάμετ

Το λαμπρό σκηνοθετικό ντεμπούτο του μεγάλου Ντέιβιντ Μάμετ, σε δικό του γράψιμο φυσικά, είναι ένα σατανικής λαμπρότητας θρίλερ που γοήτευσε την κριτική κι ένα εκλεκτό κοινό που έπιασε το «ποκεράδικο» στυλ του Μάμετ (μεγάλο χαρτόμουτρο), το  γεμάτο παγίδες, κόλπα και δαιδάλους μυαλών που αποφεύγουν όπως ο διάολος το λιβάνι κάθε απατηλή «απλότητα».

«Απατεώνες και Τζέντλμεν» (Dirty Rotten Scoundrels, 1988) του Φρανκ Οζ

Κομψοτέχνημα στυλάτης κομεντί, που η κριτική τότε αψήφησε αλλά σήμερα ανταυγάζει τι καλοφτιαγμένο σινεμά είναι, θεάρεστη σύμμειξη Κέιν και Μάρτιν σε κόντρα σχολών κωμωδίας, βαρβάτη αίσθηση ευεξίας και ξεγνοιασιάς σ’ ένα είδος κομεντί, όπως καταλαβαίνεις κι από το φετινό ριμέικ, που έχει εκλείψει γιατί αναζητείται κοινό που θα την εκτιμήσει.

«Οι Κλέφτες» (The Grifters, 1990) του Στίβεν Φρίαρς

Κόσμημα μιας σήμερα πια παραγνωρισμένης φιλμογραφίας ενός ανεξάντλητου σκηνοθέτη, «Οι Κλέφτες» ήταν το μεσαίο κομμάτι μιας φοβερής τριπλέτας του Φρίαρς εκείνη την εποχή («Επικίνδυνες Σχέσεις, τούτο και «Ήρωας Κατά Λάθος»), εξ ορισμού ανάλαφρο, ανατομίας χαρακτήρων και σχέσεων και, φυσικά, περιρέουσας απάτης που ποτέ δεν καπελώνει την ουσιώδη δραματουργία.

«Στημένο Παιχνίδι» (The Spanish Prisoner, 1997) του Ντέιβιντ Μάμετ

Ξανά Μάμετ. Όσο λιγότερα ξέρεις τόσο καλύτερα, εξού και το αναγκαστικό ελλειπτικό γράψιμο, και εδώ είναι ένα από τα έργα που με τον «τρόπο του Μάμετ», κρύβουν πίσω από την απάτη τους, αυτούς τους δικούς του ανθρώπους, τους τρομαγμένους, του κρυψίνοες (ή εχέμυθους;...) που μιλούν μ' έναν τρόπο χωρίς τον οποίον η inside joke λογική των νεότερων Ocean's δεν θα μπορούσε να υπάρξει.