Η (Κινηματογραφική) Λέσχη της Απάτης: 15 γοητευτικά κομπιναδόρικες ταινίες - αφιερωματα , θεματα || cinemagazine.gr
11:40
5/6

Η (Κινηματογραφική) Λέσχη της Απάτης: 15 γοητευτικά κομπιναδόρικες ταινίες

«Η Συμμορία των 11 (και των 12 και των 13)» (Ocean’s Trilogy, 2001, 2004, 2007) του Στίβεν Σόντερμπεργκ

Αν και πάντα κάποιος θα βρεθεί να αμφιβάλλει, τον εγκαταλείπουμε στην σκοτούρα του κι απολαμβάνουμε τον τέλειο συγκερασμό αστρικής αίγλης, προκλητικής τεχνικής φιλμοπαρασκευής και ορισμικών «κόλπων» για έναν συνδυασμό μεγάλης σινεφιλικής, φουλ φαντασιωτικής και ποτέ κινηματογραφικά «εύκολης» καλοπέρασης. Βλέπονται διαδοχικά για μάξιμουμ αντίκτυπο.

«Πιάσε με Αν Μπορείς» (Catch Me If You Can, 2002) του Στίβεν Σπίλμπεργκ

Εξωφρενικά επιδέξια βολή πάνω στις γονεϊκές σχέσεις, την έννοια του θεάματος και την αβάσταχτη μελαγχολία της επιτυχίας, τούτο παιχνίδισμα του Σπίλμπεργκ δεν είναι απλά μια από τις καλύτερες ταινίες του, είναι η, μέσω της απάτης μα καθόλου απατηλή, εξομολόγηση της μοναξιάς του σινεμά και των ανθρώπων του.

«Άκρως Εμπιστευτικό» (Confidence, 2003) του Τζέιμς Φόλεϊ

Μη κοιτάτε που ωραίοι επαγγελματίες όπως ο Φόλεϊ ασχολούνται με φόλες τύπου «50 Αποχρώσεις». Κάποτε κουβαλούσαν την ελπίδα να κάνουν το σινεμά τους, μέχρι που το κοινό σταμάτησε να είναι απαιτητικό. Τούτο, επ’ ουδενί άριστο, είναι μια άγνωστη στο ευρύ κοινό άσκηση απάτης, με ωραίο καστ (Μπερνς, Βάις, Τζιαμάτι, Χόφμαν, Γκαρσία) και ατμόσφαιρα γνήσιας απατηλής καλλιτεχνίας με twist τρισδιάστατων χαρακτήρων.

«9 Βασίλισσες» (Nine Queens, 2000) του Φαμπιάν Μπιελίνσκι

Όλοι το ξέρετε, δεν θα μπορούσε να λείπει, το ντεμπούτο του πρόωρα χαμένου Αργεντίνου Μπιελίνσκι – που πρόλαβε μόνο μια, επίσης ωραία, ταινία ακόμα – έχει Ρικάρντο Νταρίν (οπότε αρκεί) και μια con artist βαρύτητα που παίζει σε εντελώς άλλο ταμπλώ από κάθε προκάτοχό του.

«Επαγγελματίες Απατεώνες» (Matchstick Men, 2003) του Ρίντλεϊ Σκοτ

Και να μια καλή – και τελικά παραγνωρισμένη… - ταινία από τον Ρίντλεϊ Σκοτ! Που έχει Νικ Κέιτζ σε διασκεδαστική φόρμα και εξακτινώνει το διασκεδαστικό της πλοκής και σε δυο-τρία ακόμα πράγματα, όπως την ιδιοσυγκρασία του χαρακτήρα του Κέιτζ που μονίμως υπονομεύει τον επαγγελματισμό του, που την κάνουν καλύτερη ταινία.

«Οδηγός Διαπλοκής» (American Hustle, 2013) του Ντέιβιντ Ο Ράσελ

Καλοσυγκερασμένο κλειδοκύμβαλο ταινίας και magnum opus μωσαϊκό του οποίου η σημασία κρύβεται στην κατασκευή κι όχι στο «νόημα». Η απόσταση ανάμεσα στο φαίνεσθαι και το είναι, εντυπωσιακή αναπαράσταση, κλεισίματα ματιού ολούθε αξίζει τον κόπο να τα κλείσεις κι εν τέλει μια μεγάλη αμερικανική ταινία που κρύβει το πιο μεγάλο μυστικό της στην ίδια της την φτιαξιά.

«Focus» (2015) των Γκλεν Φικάρα και Τζον Ρέκουα

Αδικημένο κατά την έξοδό του glam con, με κεντρικό δίδυμο σύγχρονης κλάσεως (Σμιθ, Ρόμπι), το «παρακάνει» στις απάτες που είναι ο αυτοσκοπός του, αλλά ανταποδίδει ένα δροσερό στυλ, ένα σφριγηλό μοντάζ και ναι, ένα ωραίο ρομάντζο, έστω κατηγορίας πτερού. Κι αυτά χρειάζονται, σινεμά απόδρασης είναι, στηρίζουμε.