Χρόνια πολλά Έντγκαρ Ράιτ! Κι ευχαριστούμε που κρατάς την κωμωδία ζωντανή

Εν αρχή ην η Βωβή κωμωδία. Η καλύτερη, η αποτελεσματικότερη, η πιο αυτάρκης. Μετά ήρθε ο Τατί, ο Μπλέικ Έντουαρντς, ο Τζέρι Λιούις, o Πιερ Ετέξ. Υπήρχαν και κάποια σκόρπια παραδείγματα, όπως ας πούμε οι ΖΑΖ της δεκαετίας του '80 και οι μιμητές τους. Όμως τα τελευταία χρόνια, παρότι η φυσική κωμωδία (Ρόουαν Άτκινσον) και η αμερικανική σχολή (Στίλερ, Φέρελ και οι από εκεί ακόλουθοι) ανθούν, η οπτική κωμωδία, ακολουθώντας κι αυτή μια κινηματογραφική εποχή που φθίνει από πλευράς χρήσης κινηματογραφικών τρόπων, είναι αόρατη.

Ή σχεδόν. Γιατί υπάρχει ο Έντγκαρ Ράιτ, 49 σήμερα, κι εξαιτίας του το μοντάζ, το κάδρο, το τι λείπει και τι έρχεται σ' αυτό, ο ήχος και το δικό του μοντάζ πάνω στις πράξεις των χαρακτήρων και μια σειρά από το πλήθος τον τρόπων που έχει ο σκηνοθέτης στη μονταζιέρα για να αποτυπώσει κωμικά την πραγματικότητα, εξακολουθεί παρόν. 

Απολαύστε, εκτιμήστε και στηρίξτε το σινεμά που δεν ισχυρίζεται αλλά εφαρμόζει την αριστοκρατία της καταγωγής του. Άλλωστε ο μοντερνισμός του στυλ (όπως και η υπερβολή, δεν είναι όλα θετικά) του σινεμά του Ράιτ το κάνει ευλογημένα βρώσιμο ακόμα και στους δυσπεπτικούς.