Kenough is enough: Ο Ράιαν Γκόσλινγκ μιλά εφ' όλης της ύλης στο Variety

Το παραλήρημα με την «Barbie» εξακολουθεί και θα εξακολουθήσει για όσο χρειάζεται μέχρις ότου την εξαντλήσουν την δύστυχη με τόση δημοσιότητα. Cover story στο Variety τώρα ο Ράιαν Γκόσλινγκ, που στα 43 του απολαβάνει ένα career boost αναπάντεχο (θυμάται κανείς το «Gray Man», την ακριβότρη παραγωγή στην ιστορία του Netflix;) και μια φήμη, ανάμεσα στις Mάργκο Ρόμπι και Γκρέτα Γκέργουιγκ, του αρσενικού σταρ που ανεπανάληπτα «καταδέχθηκε» να παίξει σε μια ταινία αυτόν τον ρόλο, χωρίς να είναι στον τίτλο  o χαρακτήρας του, ενώ ταυτόχρονα είναι και «gorgeous» το παιδί. Απ' όλα είναι. 

Ο Γκόσλινγκ δεν είναι διατεθειμένος να δώσει συνέχεια στο beef με τα Όσκαρ και τις υποψηφιότητές τους. Δίνει όμως ατάκα: «Αν πω κάτι περισσότερο βασικά φοράω μινκ και πηγαίνω και τσαμπουκαλεύομαι στην παραλία του Μάλιμπου», λέει κλείνοντας το μάτι βέβαια στην «επιθετική» του σκηνή στην ταινία. Δεν φείδεται υπερθετικών για την ταινία πάντως: «Η ταινία προκαλεί συζητήσεις σε κάθε της μορφή. Δυσκολεύομαι να την συγκρίνω με οποιαδήποτε άλλη. Είναι ένα σπουδαίο έργο τέχνης.»

Δεν παραλείπει να αναφερθεί σε τρεις ακόμα γυναίκες που τον βοήθησαν ιδιαίτερα να δομήσει τον χαρακτήρα του Κεν μέσα του (Θεέ μου τι γράφουμε;), την γυναίκα του, Εύα Μέντες και τις δύο κόρες του. Στην διάρκεια των lockdown έλεγαν τις ατάκες παρέα, ενώ οι κόρες του τον βοήθησαν και στις χορευτικές κινήσεις του στο «I'm Just Ken». Κλείνοντας με το κεφάλαιο Κεν, σημαντικό ρόλο έπαιξε και ένας αναπάντεχος τύπος, ονόματι Σιλβέστερ Σταλόνε. Θέλοντας να αναπαραστήσουν το macho πρότυπο της δεκαετίας που μεγαλούργησε η Μπάρμπι, ο Sly και η συλλογή από μινκ του σε θρυλικές (και θρυλικά κιτς) εμφανίσεις ήταν σημείο αναφοράς.

Στην συνέντευξη μιλούν βέβαια και για την καριέρα του Γκόσλινγκ, τις αφανείς απαρχές, κάτι απίστευτα ταξίδια στη Νέα Ζηλανδία, την πρώτη εμπορική επιτυχία (το «Notebook» που τον έκανε στερεότυπο έκτοτε «γυναικείων» ταινιών, σε ποιον δεν αρέσει βέβαια), τις τολμηρές επιλογές της συνέχειας, κάποιες εκ των οποίων αναγνωρίστηκαν και στις προηγούμενες οσκαρικές του υποψηφιότητες. «Half Nelson», «Blue Valentine», «Lars and the Real Girl», «First Man» είναι κάποιες από αυτές, κάποιοι θα προσέθεταν και το «La La Land».

Δηλώνει οικογενειάρχης, γνώρισε την Μέντες το 2012 στο «The Place Beyond the Pines». «Οι προτεραιότητές μου άλλαξαν, ήθελα να είμαι με τα παιδιά μου. Ο χρόνος περνάει σούπερ γρήγορα, ακούω το ρολόι να χτυπά. Δεν ξέρω πόσο χρόνο θα έχω και δεν θέλω να τον σπαταλάω σε λάθος μέρη. Με την οικογένειά μου είμαι στο σωστό μέρος», λέει.

Αυτά και πολλά (μα πολλά) ακόμη θα βρείτε εδώ, στο cover stοry του Variety, προτού εμείς σηκώσουμε τα χέρια ψηλά με την extravaganza που οφείλει να είναι η live εκτέλεση του «I'm Just Ken» στα Όσκαρ. «Οκ, ναι είναι ύμνος. Θα χρειαστούμε προϋπολογισμό.» Κλάψε Νόλαν η μεγάλη στιγμή που ο κόσμος περιμένει στην προσεχή απονομή δεν θα είναι η βράβευσή σου (;)