12:36
23/10

Grindhouse: Ο ναός της διαστροφής!

Μπορεί το «Καυγάς στο Μπλοκ 99» να είναι η «Pulp Fiction» στιγμή του Βινς Βον; Ο σκηνοθέτης του «Τσεκούρι από Κόκαλο» Σ. Κρεγκ Ζάλερ, επιστρέφει με τη δεύτερη ταινία του, μια περιπέτεια βγαλμένη από τα έγκατα της πιο σκοτεινής αμερικάνικης φυλακής και πρωταγωνιστή τον θεόρατο Βινς Βον σε ένα ρόλο έκπληξη.  

Μαζί του, ο θρυλικός Ντον Τζόνσον, η Τζένιφερ Κάρπεντερ («Dexter»), δεσμοφύλακες, Κορεάτες γιατροί και μια σειρά από...σπασμένα κρανία! Όλα αυτά έρχονται και συνθέτουν το «Καυγάς στο Μπλοκ 99», μια υπερβίαιη ιστορία οργής και λύτρωσης με αναφορές στα gridhouse των '70s, ένας μοντέρνος αμερικανικός εφιάλτης προορισμένος να χριστεί σε μεταμεσονύκτιο cult. 

Με αφορμή την ταινία, το ΣΙΝΕΜΑ κάνει μία σύντομη αναδρομή στο grindhouse και προτείνει 9 άχαστες κλασικές ταινίες!

Το «Καυγάς στο Μπλοκ 99» κυκλοφορεί 26 Οκτωβρίου στους κινηματογράφους από τη Weird Wave.

-grind: [grAind]/ ουσ. τρόχισμα / άλεσμα ρ. ενεργώ ή υφίσταμαι άλεση, αλέθω-ομαι / συνθλίβω, λιανίζω, κονιορτοποιώ / τροχίζω, ακονίζω /προστρίβω ή συνθλίβω (με βία ή θόρυβο).

Αντίθετα με ό,τι πιστεύει ακόμη μια μεγάλη μερίδα του κόσμου, το grindhouse δεν αποτελεί κινηματογραφικό είδος. Στην πραγματικότητα ο όρος περιγράφει μια συγκεκριμένη κατηγορία κινηματογραφικών αιθουσών που άνθισαν στις ΗΠΑ από τη δεκαετία του 60 μέχρι τα μέσα του 80.

Φωλιασμένα στις πιο κακόφημες γειτονιές των κέντρων των αμερικανικών μεγαλουπόλεων, τα grindhouse αποτελούσαν την ξεθωριασμένη και βρoμερή κατάληξη των πολυτελών κινηματογράφων του 30 και του 40. Ιδιοκτησία αρχικά των κορυφαίων χολιγουντιανών εταιρειών παραγωγής, δημιουργήθηκαν στο πλαίσιο του μονοπωλίου που επιθυμούσαν να εγκαθιδρύσουν τα στούντιο σε κάθε πτυχή της κινηματογραφικής βιομηχανίας: από την παραγωγή της ταινίας μέχρι τη διανομή και την κατανάλωσή της. Με τους χλιδάτους, τριώροφους εξώστες και τα βελούδινα καθίσματα, αποτελούσαν ένα ακόμη δέλεαρ που προσέφεραν στις μάζες ως ιδανικό -και ενίοτε μοναδικό- τόπο κατανάλωσης των επίσημων προϊόντων του Χόλιγουντ.

Οταν το 1948 το Ανώτατο Δικαστήριο αποφάσισε να σπάσει το μονοπώλιο και απαγόρευσε στα στούντιο την κατοχή κινηματογράφων, η απόφασή του συνέπεσε με μαζικές μετακινήσεις των ανώτερων τάξεων στα προάστια, με αποτέλεσμα οι μειονότητες να αποτελούν πλέον τους βασικούς κατοίκους του κέντρου. Πολλές από τις μεγαλόπρεπες αίθουσες γκρεμίστηκαν. Οσες απέμειναν άλλαξαν χέρια και οι νέοι ιδιοκτήτες αναζήτησαν εναλλακτικούς τρόπους να γεμίσουν τις αχανείς τους σάλες, δημιουργώντας μαζί με τις γειτονικούς, συνοικιακούς κινηματογράφους την περιφέρεια των grindhouse. Οι exploitation, low budget ταινίες έγιναν το φθηνότερο μέσο για να προσελκύσουν το διψασμένο για άγνωστες έως τώρα απολαύσεις κοινό. Απολαύσεις που το Χόλιγουντ πεισματικά του είχε αρνηθεί.

Σχεδόν ολόκληρο το 24ωρο, τα grindhouse ενάλλασσαν αδιάκοπα (εξ ου και το όνομά τους) διπλά και τριπλά προγράμματα από ένα εντυπωσιακά πολυσυλλεκτικό ρεπερτόριο. Και τι ρεπερτόριο! Σοκαριστικά ψευδοντοκιμαντέρ και ψεύτικα snuff movies, γυμνόστηθες καλλονές αλλά και hardcore πορνογραφία, εξωτικά τσιμπούσια ανθρωποφαγίας, ανάστατες γυναικείες φυλακές και S&M ναζιστικά πάρτι, ζόμπι και λεσβίες αιματορουφήχτρες, σπαγγέτι γουέστερν και οργίλες καλόγριες, άγριες συμμορίες και ψυχεδελικά τριπάκια, όλα έβρισκαν τη θέση τους στο grindhouse κύκλωμα.

Στις αρχές της δεκαετίας του 80 τα grindhouse είχαν πλέον προβάλει μερικές από τις πιο ακραίες, ωμές και σοκαριστικές ταινίες από καταβολής κινηματογράφου. Και σαν φυσική κατάληξη, αφού είχαν εκπληρώσει το βλάσφημο έργο τους, ήρθε το τέλος. Οπως ακριβώς συνέβη με την παράλληλη, ανθηρή πορνοβιομηχανία, η έλευση του βίντεο αποκαθήλωσε τα απολαυστικά ανοσιουργήματα των grindhouse από τις μεγάλες οθόνες. Οι αρρωστημένες δημιουργίες πήραν το δρόμο για τη βιντεοκασέτα και την κατ οίκον διαφθορά νεότερων γενιών, αποτελώντας τον πυρήνα των διαβόητων video nasties και υποφέροντας από βάναυσες περικοπές. Οι σταδιακές προσπάθειες αναμόρφωσης των κέντρων έδωσαν τη χαριστική βολή: η αναπαλαίωση της Times Square της Νέας Υόρκης αχρήστευσε την αφρόκρεμα των grindhouse, ενώ στο Λος Αντζελες οι αμαρτωλοί κινηματογράφοι μετατρέπονταν σε εκκλησίες! Μονάχα οι απειράριθμες επιρροές που άσκησαν στο mainstream σινεμά και λατρευτικοί φόροι τιμής όπως το «Deathproof» και το «Ρlanet Τerror» μένουν για να μας θυμίζουν τις εποχές της δόξας τους. Rest In Peace.

9 Grindhouse classics

Coffy (1973)του Τζακ Χιλ

Η Παμ Γκριρ γ**άει και δέρνει στον ρόλο μιας νοσοκόμας που γίνεται οπλισμένος εκδικητής ενάντια στους εμπόρους ναρκωτικών που σπέρνουν τον θάνατο στο γκέτο και έσπρωξαν την αδελφή της σε υπερβολική δόση. Το blaxploitation αποκτά τον πρώτο και καλύτερο θηλυκό ήρωά του. Τα υπόλοιπα είναι ιστορία.

Sword Of Vengeance (1972) του Κένζι Μισούμι
Ρονίν σαμουράι περιπλανιέται με τον μικρό του γιο, γυρεύοντας εκδίκηση για τον χαμό της γυναίκας του. Η πρώτη μιας εξαιρετικά δημοφιλούς σειράς έξι ταινιών με τον ίδιο ήρωα επέκτεινε τη μανία των βίαιων ασιατικών επών σε όλο τον κόσμο, βαφτίζοντάς την πρώτα σε ένα φοβερό λουτρό αίματος με σκηνές που προκαλούν μέχρι σήμερα εντύπωση. Ο Ταραντίνο εξακολουθεί να δηλώνει έκθαμβος.

llsa, She Wolf Of The S.S. (1975) του Ντον Εντμοντς
Από τις πιο διαβόητες δημιουργίες των 70s, η μητέρα όλων των kinky ταινιών, με έμφαση στον συνδυασμό σεξ, σαδομαζοχιστικής βίας και αποκρουστικών βασανιστηρίων, έφερε τα χαρακτηριστικά της Ντιάν Θορν και γέννησε ένα ολόκληρο κινηματογραφικό υπο-είδος για όσους μπορούσαν να το αντέξουν: ονομάστηκε nazisploitation!

Τhe Lady In Red (1979) του Λούις Τιγκ
Η Φάλον της «Δυναστείας» πρωταγωνιστεί ως σκληροτράχηλη φιλενάδα του Τζον Ντίλινγκερ σ' ένα γκανγκστερικό φιλμ βγαλμένο από τη σχολή Κόρμαν, γραμμένο από τον Τζον Σέιλς και πλήρως εναρμονισμένο στις ευαισθησίες του grindhouse κοινού. Πράγμα που σημαίνει έντονη βία και άφθονο δωρεάν γυμνό.

Ι Drink Your Blood (1970) του Ντέιβιντ Ε. Ντέρστον
Λυσσασμένοι χίπηδες, λάτρεις του σατανά, σκορπίζουν τον τρόμο και τον θάνατο σε σκηνές δωρεάν και εξωφρενικού gore. Ολα αυτά σε ένα από τα πιο περίφημα δείγματα exploitation, με σοβαρά ιδεολογικά προβλήματα στο κεφάλι του και μια αδυναμία στους σωματικούς ακρωτηριασμούς.

Ginger (1971) του Ντον Σκέιν
Φλογερή ξανθιά κατάσκοπος (η Τσέρι Καφάρο με το φοβερό ονοματεπώνυμο) χρησιμοποιεί τα ερωτικά θέλγητρα και τον τσαμπουκά της προκειμένου να εξαρθρώσει κύκλωμα μαστροπείας και ναρκωτικών. Από τις ταινίες που, αν γυρίζονταν σήμερα, θα είχαν αποκτήσει στο λεπτό τον χαρακτηρισμό του «Αυστηρώς Ακατάλληλο», το sexploitation classic γνώρισε τόση επιτυχία, ώστε παρήγαγε άλλες δυο συνέχειες. Ισως επειδή τα είχε όλα. Εμπρόσθιο γυναικείο και αντρικό γυμνό, λεσβιακές περιπτύξεις, ευνουχισμό με... χορδή πιάνου και άλλες βρoμερές λεπτομέρειες που εξασφάλισαν σχετικά εύκολα την απήχησή του.

Τhe Candy Snatchers (1973) του Γκέρντον Τρούμπλαντ
Διηγείται την εξαιρετικά δυσάρεστη ιστορία απαγωγής ενός ανήλικου κοριτσιού, παρέμενε για πολλά χρόνια εξαφανισμένο, διατηρούσε σταθερό τον κακόφημο μύθο του και συγκρίνεται μόνο με το «Last House On The Left» στο πόσο ενοχλητικό είναι. Ενα πραγματικά θρυλικό φιλμ.

Fight For Your Life (1977) του Ρόμπερτ Α. Εντελσον
Τρεις επικίνδυνοι κακοποιοί που μόλις απέδρασαν από τη φυλακή εισβάλλουν στο σπίτι ενός μαύρου ιερέα και υποβάλλουν την οικογένειά του σε μια σειρά από βασανισμούς. Μόνο που, στο τελευταίο μέρος του φιλμ, οι ρόλοι αντιστρέφονται και η φαμίλια παίρνει κυριολεκτικά το αίμα της πίσω. Εχουν προηγηθεί σκηνές βιασμών, ξυλοδαρμών, ο φόνος ενός μικρού παιδιού και άλλες ακρότητες που έδωσαν στο φιλμ τον χαρακτηρισμό μίας από τις πιο λιγότερο ορθές πολιτικά δημιουργίες του αμερικανικού σινεμά. Οχι άδικα, ίσως.

Thriller: Α Cruel Picture (1974) του Μπο Αν Βιμπένιους
Μια ισχυρή δόση μηδενισμού και νοσηρότητας από τη Σουηδία, το ισόβια καταδικασμένο στην κατηγορία του «διαβόητου» δημιούργημα ενός πρώην συνεργάτη του Μπέργκμαν μπήγει μια ισχυρή ένεση μισανθρωπισμού στην μαρτυρική ιστορία μιας κοπέλας που περνά τα πιο αποτρόπαια πάθη, προτού επιδοθεί σε μια λυσσαλέα εκδίκηση. Με όλες τις αντιρρήσεις που μπορεί να έχει κανείς για το ακραίο περιεχόμενο του φιλμ, το «Τhriller» κατάφερε να επηρεάσει ένα σωρό μετέπειτα ταινίες, με διασημότερη απ όλες το «Κill Βill».