Για τον Χιθ Λέτζερ που «βιάστηκε» να φύγει - αφιερωματα , θεματα || cinemagazine.gr
9:54
22/1

Για τον Χιθ Λέτζερ που «βιάστηκε» να φύγει

Φεύγει σαν σήμερα 22/01 αυτός ο ανήσυχος, ελπιδοφόρος Χιθ Λέτζερ, ηθοποιός που πιο πολύ κι από τα κατορθώματά του μας στέρησε την προσδοκία του ταλέντου του.

Από τον Ηλία Δημόπουλο

Πάντα μου έκανε εντύπωση τ’ όνομά του. Χιθ Λέτζερ, σε μια ελευθεριάζουσα απόδοση, θα μπορούσε να είναι το ρείκι στο γείσο ενός κτιρίου, ένα άγριο λουλούδι, που δεν θέλει τίποτα ν’ ανθίσει στην ερημιά του, φυτρωμένο σε μιαν άκρη ενός αστικού τοπίου. Λίγο να το φανταστείς, ο Λέτζερ είχε αυτό το παράταιρο, ένας ηθοποιός με stage fright, ένας άνθρωπος που δεν έβρισκε ησυχία με τίποτα κι όμως ήταν τόσο πειθαρχημένος και δουλευτής στην τέχνη του. Ο Αυστραλός έμοιαζε από την αρχή φτιαγμένος να είναι αγαπημένο παιδί και ξένος συνάμα για την κινηματογραφική βιομηχανία.

Με τα μεγάλα παιδιά βρέθηκε το 2001 στον «Πατριώτη» δίπλα στον Μελ Γκίμπσον (που έχει επίσης αυστραλιανή ρίζα) και κρατούσε το μερίδιό του με κύρος που από νωρίς αποδείκνυε το κράμα του. Αφού ήξερε τον Μελ γνώρισε και τον Μπράιαν Χέλγκελαντ που διένυε σπουδαία εποχή τότε και πήρε τον πρωταγωνιστικό ρόλο στον «Θρύλο Ενός Ιππότη», που δεν είναι καθόλου άσχημο, και στα 23 του ήταν πρωταγωνιστής και βαστούσε έργο. Την ίδια χρονιά είχε έναν υποστηρικτικό ρόλο και στον «Χορό των Τεράτων», ανάμεσα σε Χάλε Μπέρι και Μπίλι Μπομπ Θόρντον.

Μετά από μια ατυχή, από πλευράς καλοσύνης ταινιών, διετία («Ο Αμαρτοβώρος», «Τα Τέσσερα Φτερά» και ο «Νεντ Κέλι») που δεν του στερούν σε τίποτα τη υπόσχεση του αναδυόμενου άστρου, κάνει διάλειμμα για να έρθει μια καλή γνωριμία και μια, ίσως αδικημένη, ταινία, «Οι Αδελφοί Γκριμ» του Τέρι Γκίλιαμ. Την ίδια χρονιά, επιτέλους, η ακράδαντα σωστή επιλογή και η μεγαλύτερή του ερμηνεία: «Το Μυστικό του Brokeback Mountain», έργο για το οποίο μπορείς να έχεις τις αντιρρήσεις σου, δίνει στον Λέτζερ την ευκαιρία να βυθιστεί σ’ έναν ρόλο, να αντιπροσωπεύσει την βίαιη αναντιστοιχία του απ’ έξω με το από μέσα, να αποδώσει όλη την ένταση ενός ανθρώπου που δεν μπορεί να εναρμονιστεί. Ακόμα περισσότερο, ο Λέτζερ σα να έρχεται πιο κοντά στην ίδια του την υπόγεια φύση, αυτή του ανθρώπου που η ιδιοσυγκρασία του μοιάζει να του έχει κάνει «χουνέρι», που ό,τι κι αν θέλει οι αντίρροπες εσωτερικές του δυνάμεις τον εξουθενώνουν.

Εδώ ήταν και η πρώτη του υποψηφιότητα που ακολουθήθηκε όμως από δύο μετριότητες, μια αδιάφορη («Καζανόβας») που ήθελε να εξαργυρώσει σεξ απίλ και μια συμπαθή («Candy») που τον κάνει και ωραιότατο ζευγάρι με την Άμπι Κορνίς. Το 2007 θα είναι ένας από τους Ντύλαν του «I’m Not There» του Τοντ Χέινς, καλό το έργο, καλύτεροι οι ηθοποιοί του και ο Λέτζερ ταιριαστός, ενώ το 2008 έρχεται η ταινία-σταθμός, δυστυχώς και κύκνειο άσμα.

«Ο Σκοτεινός Ιππότης» του Κρις Νόλαν έχει τον Λέτζερ για Τζόκερ του, οι φήμες τελειομανίας οργιάζουν, οι αϋπνίες του είναι γνωστές στις, με μετεωρικό ρυθμό αλλαγής, συντρόφους του, αυτά εμείς θα τα μάθουμε στο δυστυχές αργότερα. Και καθώς η ταινία είναι στο μοντάζ, το νέο που σφράγισε τα ψυχαγωγικά μίντια εκείνης της χρονιάς και το αίτιο μιας οπωσδήποτε πυρετώδους ερμηνείας, σκάει σαν βόμβα χολιγουντιανών μεγατόνων: Ο Λέτζερ βρίσκεται νεκρός στο διαμέρισμά του στο Μανχάταν, υπνωτικά και ηρεμιστικά χάπια βρίσκονται παντού, ακόμα και ομοσπονδιακή έρευνα διατάσσεται αμέσως μετά, ο κόσμος μένει άναυδος, τα μίντια (πένθιμα πάντα) χειροκροτούν έξαλλα γύρω από μια απώλεια που θα μπορούσε, τόσο τυπικά, να αναγάγει σε θρύλο και «Ο Σκοτεινός Ιππότης» κερδίζει μια πρωτοφανή δημοσιότητα γύρω από τον άδοξα χαμένο ένδοξο νεκρό του.

Ο Νόλαν, που δεν είναι κανένας τυχαίος, τηρεί μια άψογη στάση, το έργο δεν τολμάς να το κατηγορήσεις τόσο που λατρεύεται και στη μέση του ποιος Μπάτμαν, ο χαρμόλυπος Λέτζερ-Τζόκερ, μια φρενήρης φιγούρα που λες κι αποτύπωνε, αφήνεσαι να πιστεύεις, την διαλυμένη του ψυχή. Το Όσκαρ εκείνης της χρονιάς δεν έχει επιλογή, ο Λέτζερ τιμάται μετά θάνατον, χωρίς να έχει ολοκληρώσει τα γυρίσματα της επόμενης συνεργασίας του με τον Τέρι Γκίλιαμ, του «Φανταστικού Κόσμου του Δρα Παρνάσους».

Είναι σαφές, όσο και μάλλον ανούσιο για τον μέσο θεατή, γύρω από έναν αδικοχαμένο άνθρωπο να κουβεντιάσεις την, αναμφισβήτητη, καλλιτεχνική του αξία. Στο χολιγουντιανό καρναβάλι των πρόωρα χαμένων, η εποχή τοποθετεί τον Λέτζερ δίπλα στον Τζέιμς Ντιν και τον Ρίβερ Φίνιξ, στη σφαίρα του Θρύλου που πάντοτε οφείλεται να αναμετράται με την αλήθεια και δεν βλάπτει μερικές φορές να την κερδίζει κιόλας.