Βίντεο: Ασκήσεις κριτικής οξυδέρκειας

Σε μια φαινομενικά «αθώα» συσκευασία αφηγηματικού σινεμά δράσης, ο πρωτομάστορας Τομ Κρουζ, κάπου εκεί στα 33 του, συνέλαβε πως, ως παραγωγός και ιθύνων νους μιας σειράς ταινιών, θα μπορούσε τόσο να συνοψίσει το σινεμά που λατρεύει (και είναι ο μόνος της τάξης του που βλέπει και ξέρει τόσο πολύ σινεμά) όσο και να ικανοποιήσει μια διπλή, δυσκολότατη, στόχευση: Από τη μια να φέρει οραματιστές σκηνοθέτες που θα χρησιμοποιούσαν το franchise σαν πλατφόρμα εμμονών και βιρτουοζιτέ κι από την άλλη, σε μια σπάνια παρουσία ενός ηθοποιού-auteur, να καταγραφεί μέσα στον χρόνο η αλλαγή, οι συμβιβασμοί (ή και η απουσία τους), η αλλαγή (και η γήρανση) της έννοιας του σταρ βαίνοντας προς τον δεύτερο αιώνα του κινηματογράφου.

Έτσι από το πρώτο, που ο ντε Πάλμα γεμίζει με χιτσκοκισμούς, σαιξπηρισμούς και διάφορους -ισμούς που χαρίζουν φλύκταινες σε όσους αδιαφορούν για τα ενδότερα της κινηματογραφικής δημιουργίας, στο δεύτερο που ο Γου παίρνει το «Νοτόριους» για έναυσμα κι εν συνεχεία παραδίδει μια εικονοκλαστική πανδαισία, στο τρίτο που ο Σπίλμπεργκ (κι ο Κάμερον) και η καίρια πολιτικοποίηση γίνονται το βασικό υπο-κείμενο του Τζ. Τζ. Έιμπραμς, στο τέταρτο που ο Μπερντ αρχίζει μέσω του «φαινομένου Κρουζ» να εξετάζει τις δυναμικές του προσωπικού κόπου απέναντι σε συστημικές αδυναμίες/εφιάλτες και στα δύο τελευταία που υπό την επιρροή ΜακΚουάρι η διαλεκτική ανάμεσα στην ηλικία, το star status κι έναν κόσμο που ολοένα μοιάζει το προϊόν μιας πνιγηρής ανθρωπολογικά αυτοκαταστροφικής διαδικασία, παίρνεις ένα σύνολο ταινιών που όσο απολαμβάνεται σαν άσκηση εκμοντερνισμού του 007 άλλο τόσο λειτουργεί σαν μια από τις πιο σκεπτικιστικές ψυχαγωγικές αφορμές των περίπλοκων καιρών μας.