Ο Independent ισχυρίζεται ότι αυτές είναι «19 από τις προσβλητικότερες ταινίες που φτιάχτηκαν ποτέ»

-  «Αρρωστημένη απεικόνιση του βιασμού» («Το Κουρδιστό Πορτοκάλι»)
-  «Διαβόητος για τον ρατσισμό του» («Dumbo»)
-  «Πουριτανικό slut-shaming» («Forrest Gump»)
-  «Προβληματικά αφηγήματα 'λευκού σωτήρα'» («Ο Λώρενς της Αραβίας»)
-  «Διεστραμμένη λύτρωση ενός συζυγοκτόνου» («Once Upon A Time in Hollywood»)

...είναι μόνο μερικές από τις εκλάμψεις του αρθρογράφου Λούις Τσίλτον, στο κείμενό του-σύνοψη μιας εποχής. Είναι επίσης λόγοι «προβληματικότητας» των έργων που αναφέρονται.

Στην πραγματικότητα ίσως δεν υπάρχει κάτι καινούριο να ειπωθεί. Άλλωστε οι παρατάξεις έχουν σχηματιστεί. Από τη μια οι υπέρμαχοι της διάχυσης της γνώσης, του μόνου όπλου για την κρίση, την διάκριση, το φιλτράρισμα, την πνευματική κατανόηση, την μεταξύ μας συγχώρεση και συνύπαρξη.

Από την άλλη άνθρωποι όπως ο κ. Τσίλτον που ανενόχλητα, άνευ οποιασδήποτε αρχισυντακτικής ερώτησης, μπορεί να γράφει μια φράση τόσο σκοταδιστική όσο το «ο Γούντι Άλεν, του οποίου η ύστερη καριέρα έχει χρωματιστεί από κατηγορίες παιδικής κακοποίησης που χρόνια αρνείται». Βεβαιότητα και μοίρασμα ενοχής, παρουσίαση της κατηγορίας ως ενοχής, περιφρόνηση κάθε έννοιας απόφασης της Δικαιοσύνης. Το χειρότερο; Δίκαιο είναι το περί δικαίου αίσθημά μου. Ξέρω ποιος ευθύνεται για τι και μπορώ να το γράψω/αποφασίσω δημόσια. Η ταξική ανισότητα και δυσπιστία, καθώς και η κρατική διαφθορά, κάποτε θα έφερναν τα αποτελέσματά τους. 

Έχει σημασία πια να συζητάμε περί τέχνης, περί πλαισίου χρήσης ενός καλλιτεχνικού λόγου; Μάλλον καμμία. Αν κάποιος βλέπει το «Κουρδιστό Πορτοκάλι» και εισπράττει ένα έργο που «δείχνει βιασμό», έχουμε κριτική μυωπία. Αν κάποιος βλέπει το «Dumbo», ένα αντιρατσιστικό έργο για την συμπερίληψη 80+ χρόνων πριν, και ακούει «αφρομαμερικανικές καρικατούρες» είναι αργά να του πούμε να δει το «American Fiction». Αν ένας τρίτος βλέπει το «Trading Places» και δεν «μπορεί να χωνέψει το blackface του Νταν Ακρόιντ», δεν θα ξαναγελάσουμε ποτέ. Τώρα σκέφτομαι ότι δεν περιέλαβε και το «Πάρτυ» ο αρθρογράφος (χάνοντας την ευκαιρία κάποιος να του πει ότι η ταινία διαβάζεται θαυμάσια σαν αναγνώριση ανωτερότητας του Ινδού πρωταγωνιστή - λευκού ηθοποιού με brown face, ωστόσο.)

Online πλέον τα πληκτρολόγια έχουν πιρούνες και δάδες πάνω τους, θα βρεθείς κρεμασμένος, όπως στο γιγάντιο «Ox Bow Incident» (1943), που τολμούσε το Χόλιγουντ λίγο πριν έρθει ο Μακαρθισμός. Ποτέ κανείς δεν θα μάθει το δίκιο των κρεμασμένων. Κι αν το μάθει, όπως στην ταινία που αναφέρω, λίγα πια θα είναι εφικτά. Το κακό έχει γίνει. Μόνο που σήμερα και το κακό δεν μας πιάνει και τόσο. Εμείς ορίζουμε, άλλωστε, τι είναι κακό πλέον (κάπως έτσι δεν κορυφώνονται τα φονικά, άραγε;). Το δικαίωμα της γνώμης είναι πάνω από τις συνέπειές της, σωστά; Μόνο που και η γνώμη πράξη είναι, όπως αυτές που η νεολογοκρισία στην Τέχνη αναδρομικά και αναχρονιστικά καρατομεί. Κι αν η κανονικότητα του κάποτε είναι προβληματικότητα του σήμερα, μια απολύτως φυσιολογική εξέλιξη στην ιστορία της σκέψης και της ιδεολογίας, πρέπει κάποτε να καταλάβουμε ότι πρόοδος δεν επήλθε ποτέ απαγορευτικά, ποτέ καίγοντας βιβλία, ονοματίζοντας προδότες, επισημαίνοντας κατώτερες εθνότητες, παραχαράσσοντας αφηγήσεις και καταργώντας το παρελθόν.

Ολόκληρο το άρθρο του Independent βρίσκεται εδώ.