10:47
19/9

Τζέρεμι Άιρονς: Η επιτομή του Britishness

Μπορεί η καριέρα του τελευταία να μην είναι σε θέση να του δώσει ευκαιρίες αντάξιες των ταλέντων του («The Words», «Όμορφα Πλάσματα»), αλλά ο Τζέρεμι Άιρονς παραμένει ένας από τους πιο αινιγματικούς ηθοποιούς, καταφέρνοντας από νωρίς να ξεφύγει από το στερεότυπο που εγκλωβίζει τους Άγγλους ηθοποιούς σε ταινίες εποχής και σοβαροφανείς, προφανείς επιλογές σοβαρής δραματουργίας.

Κινδύνεψε να παγιδευτεί στο ρόλο του ερωτοχτυπημένου πρωταγωνιστή αλλά γρήγορα έδειξε ότι μπορεί να κάνει πολλά περισσότερα και άφησε το στίγμα του σε εμβληματικούς πια ρόλους σε μια υγιή ποικιλία ταινιών: ο απολαυστικά διφορούμενος Κλάους φον Μπόλοου του «Γυρίσματος της Τύχης» (Όσκαρ Α' Αντρικού ρόλου), οι νοσηροί δίδυμοι Μαντλ του «Dead Ringers», ο μυστηριώδης κύριος Κάφκα στην ομώνυμη ταινία, ο αυταρχικός Εστεμπάν Τρουέμπα του «Σπιτιού των Πνευμάτων» ή ακόμη και ο σατανικός Σκαρ του «Βασιλιά των Λιονταριών».

«Μ. Butterfly», 1993

Ο ρόλος: Ο Γάλλος διπλωμάτης στην Κίνα του 1960 που συνάπτει παθιασμένη σχέση με μια σταρ της όπερας. Η σύντροφός του, όμως, είναι... άντρας, γεγονός για το οποίο ο διπλωμάτης εθελοτυφλεί για χρόνια.

Η ατάκα: «Βρήκα ενδιαφέρουσα την ιδέα τού ότι μεταμορφώνουμε αυτόν που αγαπάμε στην δική μας εκδοχή. Το να τραβήξεις στα άκρα και να μην επιτρέπεις στον εαυτό σου να αναγνωρίζει το φύλο του ανθρώπου με τον οποίο έχεις σχέση για οκτώ χρόνια. Και εγείρει ενδιαφέροντα ερωτήματα, γιατί χάνω την υπομονή μου με την 'μαχητική' ομοφυλοφιλία, δηλαδή δεν πιστεύω ότι είναι τόσο καθαρά τα πράγματα, άσπρο-μαύρο, γκέι-στρέιτ».

«Το Σπίτι των Πνευμάτων» («The House of Spirits», 1993)

Ο ρόλος: ο αυταρχικός, μονοκόμματος πατριάρχης της οικογένειας, η ιστορία της οποίας ξεδιπλώνεται παράλληλα με την ταραγμένη ιστορία της Χιλής.

Η ατάκα: «Αυτή είναι μία ταινία που δεν την είδαν όσοι έπρεπε. Την είδα ξανά πρόσφατα, τακτοποιούσα τις βιντεοκασέτες μου και ήθελα να δω αν ήταν καλή εικόνα. Αλλά με ρούφηξε αμέσως - είναι μια υπέροχη ταινία. Μπορώ πια να τη δω καθαρά, πέρασε τόσος καιρός. Σαν ηθοποιός είχα την ευκαιρία να παίξω έναν άνδρα από τα 25 ως τα 80. Ήταν υπέροχο να μπορέσω να ερμηνεύσω μια τέτοια πορεία».

«Ο Βασιλιάς των Λιονταριών» («The Lion King», 1994)

Ο ρόλος: ο μοχθηρός, ζηλιάρης αδερφός του βασιλιά Μουφάσα, τον οποίο και σκοτώνει για να πάρει τη θέση του στο θρόνο.

Η ατάκα: «Είναι μια σπουδαία ιστορία, μια ιστορία για την οικογένεια. Έχει συναίσθημα, έχει περιπέτεια, έχει χιούμορ, υπέροχα σχέδια. Είναι μια ιστορία που μπορεί να απολαύσει ο καθένας. Αξίζει όλη την επιτυχία που απολαμβάνει. [...] Και ας με ξέρουν όλοι οι νέοι μόνο ως ομιλόν λιοντάρι, κοκκαλιάρικο και κακομοίρικο!»

«Πολύ Σκληρός για να Πεθάνει: Η Εκδίκηση» («Die Hard: with a Vengeance», 1995)

Ο ρόλος: ο αδερφός του Χανς Γκρούμπερ, που στήνει ένα περίπλοκο σχέδιο για να εκδικηθεί τον θάνατο του αδερφού του στα χέρια του Τζον ΜακΛέιν. Ή μήπως είναι κάτι παραπάνω;

Η ατάκα: «Διαβάζω ένα σενάριο και αν με ενδιαφέρει, θέλω να το κάνω. Δεν σκέφτομαι ποιος θέλει να το δει ή αν θα είναι καλό για την καριέρα μου. Έτσι κι αλλιώς, δεν μπορεί κανείς να ξέρει τι θα είναι επιτυχημένο και τι όχι. Και το τρίτο "Die Hard" άλλαξε την εικόνα μου - ήθελα να δείξω στο Χόλιγουντ ότι δεν είμαι ο σοβαρός Άγγλος ηθοποιός αλλά ότι μπορώ να κάνω κι άλλα πράγματα, για ένα πιο ευρύ κοινό».

«Λολίτα» («Lolita», 1997)

Ο ρόλος: Ο αφηγητής και πρωταγωνιστής της Λολίτας, καθηγητής Χιούμπερτ Χιούμπερτ, του οποίου το πάθος για την ανήλικη Λολίτα θα φέρει την καταστροφή του.

Η ατάκα: «Είχα ενδοιασμούς για το ρόλο - έχω παίξει πολλούς άνδρες που κάνουν οριακά πράγματα και είναι ενδιαφέροντες ακριβώς επειδή είναι περίπλοκοι. Αλλά είχα αποφασίσει να αλλάξω κατεύθυνση στην καριέρα μου, ώσπου ο Έιντριαν Λάιν με πίεσε και με έπεισε με το πάθος του. Και το βιβλίο είναι ένα από τα καλύτερα 100 βιβλία του 20ου αιώνα. Οπότε, γιατί όχι;»

«Ο Άνθρωπος με τη Σιδερένια Μάσκα» («The Man in the Iron Mask», 1998)

Ο ρόλος: ο Άραμις, ένας από τους Τρεις Σωματοφύλακες, ο οποίος πια έχει αποσυρθεί από την υπηρεσία του ως στρατιωτικού και έχει γίνει ιερέας. Καλείται όμως πίσω στη δράση για να ενωθεί και πάλι με τους πρώην συντρόφους του για να λύσουν το μυστήριο του Ανθρώπου με το Σιδηρούν Προσωπείο.

Η ατάκα: «Απλώς ήθελα να είμαι μέρος αυτής της ιστορίας. Να μπορώ να μπω μπροστά στην κάμερα και να ξιφομαχήσω, να κάνω κάτι που δεν είχα κάνει. Συνήθως κάνω "εσωτερικές" ερμηνείες. Και το υπόλοιπο καστ ήταν ηθοποιοί που θαύμαζα και δεν είχα ξανασυναντήσει επαγγελματικά. Ήταν μια περιπέτεια – σπαθιά, ιππασία, μάχες… Το καταδιασκέδασα.»

«Κάλλας για Πάντα» («Callas Forever», 2002)

Ο ρόλος: ο Λάρι Κέλι, έμπιστος φίλος και πρώην μάνατζερ της Μαρία Κάλας, ο οποίος την πείθει να ερμηνεύσει τον πρωταγωνιστικό ρόλο στην κινηματογραφική μεταφορά της «Κάρμεν».

Η ατάκα: «Δεν πιστεύω ότι το φύλο παίζει σημαντικό ρόλο όσον αφορά την αγάπη, οπότε δεν χρειάστηκε να κάνω ιδιαίτερη έρευνα για την γκέι πλευρά του Λάρι. Έχω εξάλλου γκέι φίλους. Αλλά αν αγαπάς κάποιον, δεν έχει διαφορά αν είναι άντρας ή γυναίκα. Ο Λάρι αγάπησε κάποιον που έτυχε να είναι άντρας. […] Η ταινία είναι κάτι το πολύ προσωπικό για τον Τζεφιρέλι, κι εγώ είμαι κάτι σαν αντικαταστάτης του στην ιστορία. Θαύμαζε απίστευτα την Κάλας και πάντα μετάνιωνε που δεν μπόρεσε να την βοηθήσει παραπάνω πριν πεθάνει. Αυτή η ταινία ήταν ένας τρόπος να ζητήσει συγνώμη και να της πει ευχαριστώ».

«Ο Δρόμος του Χρήματος» («Margin Call», 2011)

Ο ρόλος: ο διευθύνων σύμβουλος της επενδυτικής τράπεζας στο κέντρο της ιστορίας, ο οποίος αντιμετωπίζει την επερχόμενη οικονομική κρίση με την κυνική ψυχραιμία του "παλιού" – ξέρει ότι ακόμη και από τις απελπισμένες αυτές εποχές μπορεί να βγει κέρδος.

Η ατάκα: «Αυτού του είδους οι διευθύνοντες σύμβουλοι είναι γοητευτικοί και πειστικοί σε τεράστιο βαθμό. Γι’ αυτό έχουν τη δουλειά τους, γι’ αυτό έφτασαν εκεί που έφτασαν. Είναι πραγματιστής, ξέρει ότι πρέπει να κρατήσει το πλοίο στην πορεία του. Νομίζω ότι είναι κρίμα αν το κοιτάξεις από απόσταση – πόσο χρήσιμο είναι για μια κοινωνία τόσο ταλαντούχοι άνθρωποι να μην κάνουν τίποτα παρά να βγάζουν χρήμα από το χρήμα; Δεν σπαταλά αυτό τα ταλέντα τους;»

«Νυχτερινό Τρένο για τη Λισαβόνα» («Night Train to Lisbon», 2013)

Ο ρόλος: ένας φιλήσυχος καθηγητής πανεπιστημίου, ο οποίος παθιάζεται με την ιστορία ενός αντιστασιακού γιατρού και συγγραφέα και ταξιδεύει στη Λισαβόνα για να μάθει περισσότερα για τη ζωή του.

Η ατάκα: «Η γκαρνταρόμπα του, το λουκ του με απασχόλησε πολύ. Θέλαμε να δημιουργήσουμε έναν άνδρα που δεν είχε συναίσθηση της εμφάνισής του, του ότι κάποιοι μπορεί να τον κοιτούν. Και σιγά-σιγά θέλαμε η εμφάνισή του να απεικονίζει την αλλαγή που βίωνε μέσα του… να μην γίνει μοδάτος ή περιποιημένος ακριβώς, απλώς λιγότερο αόρατος».

«The Borgias» (2011-2013)

Ο ρόλος: ο φιλόδοξος ιερέας και επικεφαλής της διαβόητης οικογένειας Βοργία, και μετέπειτα Πάπας της Καθολικής Εκκλησίας, ο οποίος χρησιμοποιεί τη θέση του για να αποκτήσει όσο το δυνατόν περισσότερη εξουσία και επιρροή.

Η ατάκα: «Δεν θέλω να τον κάνω συμπαθή. Θέλω να είναι ασυνεπής - τη μια στιγμή να σκέφτεσαι ότι είναι απαίσιος και άλλες να λες ότι είναι υπέροχος. Όπως όλοι εμείς, θέλω να δημιουργήσω κάτι που δεν είναι άσπρο ή μαύρο».