11:12
26/3

Κίρα Νάιτλι: Το «πρόσωπο» του αγγλικού σινεμά

Είναι κάποια πρόσωπα που λες φτιάχτηκαν να κινηματογραφηθούν, ευχή και κατάρα είναι αυτό, ευχή διότι ευλόγως ανοίγουν πόρτες, κατάρα γιατί πρέπει να περάσεις από τις Συμπληγάδες της όψης για να φθάσεις σε μια κάποια καλλιτεχνική κόψη.

Η Νάιτλι από παιδί βρέθηκε στο (τηλεοπτικά) πλατό, στα 14 της ήταν στο «The Phantom Menace», αλλά θα έπρεπε να περιμένει ως το 2002 και το «Κάν'το Όπως ο Μπέκαμ», όπου υποδυόταν μια ταλαντούχα ποδοσφαιρομανή που δεν βρίσκει τις ευκαιρίες της όσο εύκολα θα περίμενε. Η ταινία υπήρξε μεγάλη, αναλογικά, εμπορική επιτυχία και δρόμος έμοιαζε να ανοίγει μπροστά της μετά από σχεδόν μια 10ετία. Θα αργούσε έναν χρόνο ακόμη η επιτυχία, ωστόσο.

Το 2003 η Ντίσνεϊ ετοιμάζει μια ταινία με τίτλο «Οι Πειρατές της Καραϊβικής», που παρά το κόστος της δεν αναμένεται ανυπόμονα από τον χολιγουντιανό μικρόκοσμο. Μία ακόμα ατραξιόν της Ντίσνεϊλαντ, θα έλεγαν. Η Νάιτλι παίρνει τον ρόλο της Ελίζαμπεθ Σουάν, ο Τζόνι Ντεπ δίπλα της είναι σε μια από τις διασκεδαστικότερες στιγμές του, ο (υποτιμημένος) Βερμπίνσκι ρίχνει χρυσόσκονη και η ταινία γίνεται ένα εισιτηριακό μαμούθ εκτοξεύοντας την Νάιτλι στη στρατόσφαιρα.

Για τα επόμενα πέντε χρόνια δεν θα υπάρχει λίστα (αγαπημένων, σέξι και δεν συμμαζεύεται) ηθοποιών χωρίς αυτήν. Ωστόσο εκείνη εξακολουθεί να δουλεύει ακατάπαυστα (επίσης και με ψυχοθεραπεία γιατί η απότομη δόξα την έκλεισε σπίτι της τρεις μήνες), παίζει σε ένα από τα σκετς του «Love Aactually» και εισέρχεται στο 2004 με τον «Βασιλιά Αρθούρο» που κατακρεουργείται από την κριτική, κάνεις όμως κάποια εισιτήρια και όπως και να’χει περισώζει την ίδια την Νάιτλι από τον (υπερβολικό) κριτικό βαρβαρισμό.

Την επόμενη χρονιά παίζει δίπλα στον Άντριεν Μπρόντι στο «Η Πρώτη Φορά που Πέθανα» που έπρεπε να είναι πολύ καλύτερο και σκοράρει δύο κόντρα ρόλους έναν στο «Ντόμινο» του Τόνι Σκοτ κι ένα στην «Περηφάνεια και Προκατάληψη» που παίζει την Ελίζαμπεθ Μπένετ υπό την καθοδήγηση του Τζο Ράιτ. Το πρώτο δεν βλέπεται, το δεύτερο όμως της σφραγίζει το εισιτήριο στην ταινία εποχής, που ελάχιστες ξέρουν να εξυπηρετούν όσο αυτή, φέρνοντας μαζί και την πρώτη της υποψηφιότητα για Όσκαρ. Μ’ ένα πρόσωπο για…Σανέλ (το 2006 έγινε κι αυτό), μια αριστοκρατική κοψιά που δεν συναντάς σήμερα και μια εκφορά αγγλικού λόγου που ανεβάζει ακόμα περισσότερο τον πήχη (και τα συμπλέγματα των Αμερικανών), η Νάιτλι δεσπόζει στις ετήσιες λίστες (ομορφιάς αλλά και δύναμης μέσα στο σύστημα) και εισέρχεται στην εποχή της μεγάλης της ακμής ενώ καλά-καλά δεν έχει συμπληρώσει τα 20!

Την επόμενη χρονιά (2006) έρχονται οι δεύτεροι «Πειρατές» και αμέσως μετά οι τρίτοι μαζί όμως με την «Εξιλέωση», ξανά του Ράιτ, που είναι ένας μικρός, δικός της θρίαμβος και μια κινηματογραφική κατάθεση γενικότερα. Το 2008, νέα κρούσματα «εποχής», στο ένα η Νάιτλι θα συναντήσει την…μαμά της, την συγγραφέα Σέιρμαν Μακντόναλντ, στο «Αγάπη στα Άκρα», μια μέτρια ταινία για τον Ντίλαν Τόμας, ξανά υπό την καθοδήγηση του βιντεοκλιπά Τζον Μέιμπερι («Η Πρώτη Φορά που Πέθανα»), αλλά στο άλλο θα κάνει και την «Δούκισσα» υποδυόμενη μια γαλαζοαίματη του 18^ου αιώνα, που είναι μια καλύτερη ταινία.

Το 2009 αγρανάπαυση, το 2010 όμως, στα 25 της, παίζει σε τρία έργα, το «Never Let Me Go» του Ρόμανεκ, έχει κάμποσους λάτρεις αυτό (και συναντιέται και με την Κάρι Μάλιγκαν), το «Last Night» που δηλώνω άγνοια και το συμπαθέστατο αστυνομικό που δεν βρήκε ποτέ το κοινό του, το «London Boulevard», μια ωραία, στυλάτη ταινία, εγγλέζικης φάρας που κερδίζει από το δέσιμό της με τον Κόλιν Φάρελ.

Την επόμενη χρονιά η Νάιτλι γνωρίζει τον Τζέιμς Ράιτον των Klaxons (παντρεύτηκαν το 2013 κι έχουν κι ένα παιδί) και παίζει στην απαιτητική ερμηνευτικά «Επικίνδυνη Μέθοδο» του Κρόνενμπεργκ που σημαδεύει εκ μέρους της και μια εγκατάλειψη της ωραιοπάθειας ενός κοριτσιού με όλα τα όπλα στη φαρέτρα της. Η Νάιτλι, ανέκαθεν ήταν σαφές αυτό, ανεξαρτήτως γούστων, εννοούσε να παίρνει σοβαρά τη δουλειά της και στοχεύει στην καταξίωση. Το 2012 συναντά για τρίτη φορά τον Τζο Ράιτ για να επιχειρήσει την δική της «Άννα Καρένινα», φοβερή βιρτουοζιτέ, μάλλον κενή ανάγνωση και προσεκτική Νάιτλι σ’ έναν ρόλο που καίει από το κινηματογραφικό παρελθόν, ενώ το 2013 αλλάζει παίζοντας στο «Begin Again» του Τζον Κάρνι (της φήμης του ανυπέρβλητου «Once»), προβληματικό έργο, προβληματική και η Νάιτλι σ’ έναν ρόλο μοντέρνο που δεν της πάει και τόσο.

Τα τελευταία χρόνια η Κίρα είναι ετησίως παρούσα, στο «Παιχνίδι της Μίμησης» είναι τυπικά ταιριαστή και φτάνει ακόμα και στα Όσκαρ για δεύτερη φορά, στο «Έβερεστ» του Κορμακούρ συμπληρώνει το ensemble, το 2017 ενσαρκώνει για τέταρτη φορά την Ελίζαμπεθ Σουάν σε μια σειρά που έχει πια εκπνεύσει (υπάρχει κι ένα ενδιάμεσο που έχει Πενέλοπε Κρουζ αντί αυτής), την είδαμε, χειραφετημένη, θαρραλέα και ερμηνευτικά εύρωστη στην «Κολέτ» του 2018. Σχετικά πρόσφατα συμπρωταγωνίστησε στο πλάι των Ρέιφ Φάινς, Μάθιου Γκουντ στα «Κρατικά Μυστικά» και είναι έξοχη στον «Στραγγαλιστή της Βοστώνης» του Ματ Ράσκιν για λογαριασμό του Disney+ (διαβάστε την κριτική μας εδώ).

Χρειάζεται καλύτερες ταινίες εν γένει η Κίρα Νάιτλι, έχει τον αέρα της σταρ και την προσήλωση της ηθοποιού, οι μεγάλοι ρόλοι λείπουν, έχει κι αυτή μια δυσανεξία στο μοντέρνο ρεπερτόριο. Να είναι καλά, το σινεμά χρειάζεται το πηγαίο στιλ της και την γκάμα του ταλέντου της.