Μην (ξανα) δεις το Halloween* όταν μεγαλώσεις

Από τον Μανώλη Κρανάκη

Το «Ηalloween» είναι πιο τρομακτικό όταν μεγαλώνεις. Οταν συνειδητοποιείς ότι αυτό που στην πραγματικότητα φοβάσαι δεν είναι ο «μπαμπούλας» με την μάσκα, αλλά αυτό το κλινικό σινεμασκόπ που καλύπτει την απόσταση ανάμεσα στις αυλές των σπιτιών στα αμερικάνικα προάστια. Οι τακτοποιημένες οικογένειες που εμπιστεύονται τα παιδιά τους σε ανίδεες μπέιμπι σίτερς που κάνουν πρόβα για τη μετέπειτα συζυγική τους ζωή. Τα παράθυρα που δεν γνώρισαν ποτέ την προστασία των παραθυρόφυλλων. Οι για κάποιο λόγο πάντα ξεκλείδωτες πόρτες της κουζίνας...

Το «Ηalloween» είναι σαφώς πιο τρομακτικό όταν μεγαλώνεις. Οταν μπορείς να αντιληφθείς πως ο Μάικ Μάγιερς είναι πρωτίστως το πρώτο, μεγαλύτερο και πλέον καταδικασμένο θύμα της κατασκευασμένης ευδαιμονίας που μία ολόκληρη χώρα αντάλλαξε προ πολλού με την αθωότητα της. Γέννημα-θρέμμα μίας υποκρισίας που δεν θα μπορούσε ποτέ να βρει πιο ιδανική αντανάκλαση στο κατασκευασμένο δίλημμα του «trick or treat?» που κάθε φορά την ημέρα του Halloween ελευθερώνει το σαδισμό μίας κοινωνίας που θα χρησιμοποιούσε ακόμη και τον ύστατο τρόμο για να κερδίσει κάτι.

Το «Ηalloween» είναι απείρως πιο τρομακτικό όταν μεγαλώνεις. Οταν μπορείς να το δεις ως μία ανατριχιαστική παραβολή πάνω στην αναλγησία ενός κοινωνικοπολιτικού συντηρητισμού που θα μάθαινε στον κόσμο να ζει μόνο αν μάθει να φοβάται. Οταν μπορείς πια να το θεωρήσεις υπεύθυνο για τον πιο υπαρκτό αστικό μύθο που στοίχειωσε από τότε κάθε ένα από τα βράδια που μένεις μόνος στο σπίτι.

Μην δεις το «Ηalloween» αν έχεις μεγαλώσει. 30 χρόνια μετά μοιάζει πιο τρομακτικό από όσο όταν έχτιζε τον μύθο του ως ένα από τα πιο εμπορικά ανεξάρτητα φιλμ όλων των εποχών στους συνοικιακούς κινηματογράφους της Αμερικής εξαργυρώνοντας τις 325 χιλ. δολ που κόστισε με ένα συνολικό όγκο εισπράξεων που άγγιξε τα 47 εκ. Πιο τρομακτικό από όσο όταν η κριτικός Πολίν Καέλ εξηγούσε πως τελικά ολόκληρη η ταινία σε ωθεί να θέλεις κάποιος να σκοτωθεί προκειμένου να σταματήσει η δυσάρεστη αγωνία.

Το «Ηalloween» είναι μία ταινία που μπορείς να την δεις μόνο όταν είσαι παιδί. Οταν μπορείς να φοβάσαι με τη σιγουριά πως όταν ξημερώσει όλα θα έχουν τελειώσει και το μόνο που θα έχει μείνει για να σου θυμίζει όσα έζησες θα είναι οι λιωμένες κολοκύθες με τα ζωγραφισμένα πρόσωπα. Οταν η πικρή διαπίστωση πως «Δεν μπορείς ποτέ να σκοτώσεις τον μπαμπούλα» αρκεί για να σε στείλει οριστικά στην πιο επώδυνη ενηλικίωση που σε ανάγκασαν ποτέ. Αλλά που ευτυχώς υπάρχει πάντοτε κάποιος που θα ανάψει τα φώτα τη στιγμή που πρέπει.

Μόνο όταν μεγαλώσεις μπορείς να συνειδητοποιήσεις πως εκείνη τη «νύχτα με τις μάσκες» δεν υπήρχε στην πραγματικότητα κανείς για να σε βοηθήσει. Ησουν μόνος σου, αβοήθητος και ανυπεράσπιστος σε μία διαρκή αναζήτηση θάρρους. Περίπου ή -για να είμαστε δίκαιοι- ακριβώς όπως ο Μάικλ Μάγιερς.

* για τις ανάγκες του κειμένου χρησιμοποιείται ο αυθεντικός τίτλος της ταινίας που μεταφράστηκε στα ελληνικά ως «Η Νύχτα Με Τις Μάσκες». Για να συμπέσει με την γιορτή του Halloween η ταινία βγήκε στις αμερικανικές αίθουσες στις 25 Οκτωβρίου 1978.