13:31
9/10

Με την κάμερα για καβαλέτο: 13 ταινίες που το σινεμά «ζωγραφίζει»

«Αντρέι Ρουμπλιόφ» (1966) του Αντρέι Ταρκόφσκι
Η μία από τις δύο παρασπονδίες της λίστας. Όμως το ποταμιαίο αριστούργημα του Ταρκόφσκι υπερβαίνει τόσο την βιογραφία, όσο η πίστη που το διακατέχει την απλή θρησκευτική εικονογραφία. Υπόδειγμα και αιωνόβιο παράδειγμα εσωτερικού επικού σινεμά ανατολικής κοπής, μια ταινία που αν δεν μπεις εσύ μέσα της, να συμβληθείς με τον παλμό της, εκείνη δεν θα σου κάνει ποτέ τη χάρη. Στον Μπρέζνιεφ δεν άρεσε η παρουσίαση της μεσαιωνικής Ρωσίας (οπότε το έργο λογοκρίθηκε για χρόνια), και είναι λογικό μιας και ο Ταρκόφσκι έχει συντάξει μια απαράμιλλη πραγματεία πάνω στο ρώσικο Είναι, την καλλιτεχνική ελευθερία και την Ορθοδοξία σαν οργανικό κομμάτι της εθνικής ψυχής της χώρας του.

«Το Συμβόλαιο του Σχεδιαστή» (The Draughtsman’s Contract, 1982) του Πίτερ Γκρίναγουεϊ
Δεν θα ήταν δυνατόν να λείπει ο Γκρίναγουεϊ απ΄ τον χορό, ο κατά μία έννοια πρώτος αρμόδιος επιτετραμένος της ζωγραφικής στο σινεμά. Κι απ’ όλα του, δύσκολα μπορείς να διαλέξεις άλλο από αυτό το με όλες τις έννοιες κομψοτέχνημα, στο οποίο οι ζωγραφιές ενός καλλιτέχνη συμβάλλουν ακόμα και στην διαλεύκανση μιας υπόθεσης δολοφονίας. Κάπως έτσι το σινεμά κουβεντιάζει το πώς η τέχνη απογυμνώνει στα βασικά αλλά, ακόμα πιο πολύ, το γεγονός πως ένα έργο τέχνης είναι φτιαγμένο να αντέχει (αλλά και να χρειάζεται) τις ερμηνείες του θεατή του. Νάιμαν μουσική επίσης, ιστορικά πράγματα.

«Η Ωραία Καυγατζού» (La Belle Noiseuse, 1991) του Ζακ Ριβέτ
Δύστροπο έργο, τέλειο όμως ως προς τις προθέσεις του και βασικό για την υπόθεση πάνω στην διαδικασία της ζωγραφικής (κι όχι μόνο) δημιουργίας. Οι τέσσερεις ώρες είναι αποτρεπτικές για την πραγματεία του Ριβέτ, όχι όμως και τόσο όταν η Εμανουέλ Μπεάρ παρελαύνει στο μισό έργο σαν το γυμνό μοντέλο του ζωγράφου Πικολί, ενώ απρόσκοπτα η ιστορία κουβεντιάζει τα όρια και της δυνατότητες της τέχνης. Σκελετικό έργο, κι ας αποξενώνονται οι αμύητοι, μιας διαφορετικού τύπου φιλοσοφικής όσο και γήινης σκηνοθετικής αντίληψης.

«Καλύτερα Δεν Γίνεται» (As Good as it Gets, 1997) του Τζέιμς Λ. Μπρουκς
Το απόλυτο χολιγουντιανό feelgood, με αέρα πράγματι ξέγνοιαστων εποχών για την βιομηχανία, έχει υποπλοκές που στηρίζουν με σεναριακή τελειότητα το έργο και μία από αυτές είναι ο χαρακτήρας του ζωγράφου Γκρεγκ Κινίαρ που σε μια ωραιότατη σκηνή θα αποτυπώσει ζωγραφικά την Έλεν Χαντ καταλαβαίνοντας και αυτός πως όταν έχεις πάθη, «καλύτερα δεν γίνεται».