13:31
9/10

Με την κάμερα για καβαλέτο: 13 ταινίες που το σινεμά «ζωγραφίζει»

«Θα σε Βρω στον Παράδεισο» (What Dreams May Come, 1998) του Βίνσεντ Γουόρντ
Κλασικό παράδειγμα ταινίας που το κοινό αγαπά και οι κριτικοί γκρινιάζουν. Ακατάσχετο μελόδραμα, θα σου πουν, δεν θα έχουν τελείως άδικο, αλλά υπάρχουν πολλές μικρές «συγγνώμες» και μια μείζονα πίστη στην Τέχνη (την ζωγραφική κιόλας) που απαλύνει την απώλεια και, ίσως, οδηγεί στην ποθούμενη ένωση. Θρησκευτικά πιστό στην σημασία της τέχνης έργο, πλημμυρισμένο μοναδικά χρώματα (μιας και ο ήρωας ζει μέσα στους πίνακες της χαμένης γυναίκας του) και μια μεταφυσική άνεση από έναν ερημίτη Νεοζηλανδό σκηνοθέτη που έπρεπε να γνώριζε περισσότερος κόσμος.

«Θεοί και Τέρατα» (Gods and Monsters, 1998) του Μπιλ Κόντον
«Κλέβουμε» λιγάκι. Διότι εδώ διακυβεύεται η λατρεία επί ενός έργου που άνοιξε τα χαρτιά μας, έμαθε πως με τον «Φρανκενστάιν» (και τη «Νύφη» του) φωλιάζουμε παραμυθένια από 10 χρονών παιδιά και το έκανε σινεμά. Διότι η ξεχασμένη αυτή ταινία είναι το μυστικό μονοπάτι ανάμεσα στην πραγματικότητα της ζωής και την αλήθεια του σινεμά. Κι είναι για τον πόνο του δημιουργού που γίνεται ευεξία μας. Ωστόσο, να δικαιολογηθούμε, αν ο Τζέιμς Γουέιλ δεν ήθελε να ζωγραφίσει το πορτρέτο ενός καλόκαρδου κηπουρού, τίποτα από αυτή την ιστορία δεν θα συνέβαινε τόσο οργανικά.

«Frida» (2002) της Τζούλι Τέιμορ
Φαινομενικά παρασπονδία η επιλογή μιας βιογραφίας είναι όμως αυτή η βιογραφία κι εξηγηθήκαμε. Μπορεί να μην είναι ένα αλάνθαστο έργο (δεν πειράζει, τα ελαττώματα είναι συχνά ωραιοποιητικά και στο σινεμά), είναι όμως ένα βιωματικό έργο που καπνίζει από το αμέριστο πάθος της πρωταγωνίστριάς του. Οι πίνακες εδώ δεν αντιμετωπίζονται από την σκηνοθεσία σαν παράγωγα μιας ιδιότητας, είναι ο σφυγμός, τα όνειρα κι ο καημός ενός ανθρώπου που είχε την τέχνη του σαν μοναδική οδό εξόδου από μια πάνδεινη πραγματικότητα.

«To Κορίτσι με το Μαργαριταρένιο Σκουλαρίκι» (Girl With a Pearl Earring, 2003) του Πίτερ Γουέμπερ
Ο Βερμίερ (Κόλιν Φερθ) ζωγραφίζει τον κλασικό του πίνακα, η Σκάρλετ Γιόχανσον είναι η υπηρέτρια περί της οποίας ο λόγος και στη μέση της ιστορίας, που βασίζεται σε μια ιστορική νουβέλα (μυθοπλαστικό το γεγονός που περιγράφεται), ένα ζωγραφισμένο κορίτσι με μυθικά διφορούμενο βλέμμα και μια άσκηση στο φως που ακόμα φέρεται σαν σημείο αναφοράς. Κλασική ταινία καλοαναθρεμμένου κοινού χωρίς όμως να γίνονται και σημαντικές παραχωρήσεις στο κινηματογραφικό βάρος.

«The Fall» (2006) του Τάρσεμ Σίνγκ
Η πιο παράξενη και κατά κάποιον τρόπο παράταιρη ταινία της λίστας. Βλέπεις, το σύνολο  αυτού του γεννημένου εικονογράφου δεν είναι βασισμένο σε έναν πίνακα. Είναι όμως διαρθρωμένο πάνω σε μια φουλ ζωγραφική λογική συστήνοντας μια σημασία στις επιφάνειες, το χρώμα και την αφήγηση που την κάνει ξεχωριστή από κάθε άλλη μυθοπλασία της ιστορίας του σινεμά. Μια εκπάγλου καλλονής εικαστική περιπέτεια, μια γιορτή αισθητικής ηδονοβλεψίας, ένα ανεπανάληπτο φιλμ που έχει και μια ωραία νύξη πάνω στην έννοια της αφήγησης.