10:02
23/7

Γιατί ο Φίλιπ Σίμουρ Χόφμαν υπήρξε ένας από τους σπουδαιότερους ηθοποιούς του σινεμά

6. «Ευτυχία» (Happiness, 1998) του Τοντ Σόλοντζ

Στον Φίλιπ Σίμουρ Χόφμαν άρεσαν πάντοτε οι ριψοκίνδυνοι ρόλοι. Απόδειξη η εμφάνισή του στην θαυμάσια ταινία του Σόλοντζ, όπου ο μέγιστος ηθοποιός κατόρθωσε να προσγειώσει στις διαστάσεις του ανθρώπινου έναν καταπιεσμένο και μοναχικό άντρα, ο οποίος εγείρεται σεξουαλικά όταν πραγματοποιεί χυδαίες τηλεφωνικές κλήσεις σε άγνωστες γυναίκες και αποδεικνύεται ανίκανος να συνάψει την οποιαδήποτε επουσιώδη επαφή από κοντά.

5. «Αμφιβολία» (Doubt, 2008) του Τζον Πάτρικ Σάνλεϊ

Στη μέχρις εσχάτων ερμηνευτική του αντιπαράθεση με τη Μέριλ Στριπ, ο Χόφμαν έβγαινε νικητής χάρη στο μετρημένο και υπόγεια δουλεμένο τρόπο, με τον οποίο προσέγγιζε την περίπτωση ενός αξιοσέβαστου Καθολικού ιερέα, ο οποίος βρίσκεται έκπτωτος όταν κατηγορείται για σεξουαλική παρενόχληση ανηλίκου και αναγκάζεται να σηκώσει στους ώμους του το βάρος των κατηγοριών που του απευθύνονται.

4. «Κανείς δεν Είναι Τέλεια» (Flawless, 1999) του Τζόελ Σουμάχερ

Οποιοσδήποτε άλλος ηθοποιός θα είχε παρασυρθεί από τις γραφικότητες, τις φαιδρότητες και τους άφθονους μανιερισμούς ενός ρόλου όπως αυτός της φαντασμαγορικής και ιδεαλίστριας drag queen που ο Χόφμαν κλήθηκε να υποδυθεί στην ταινία του Σουμάχερ. Επιστρατεύοντας για άλλη μια φορά το χαμαιλεόντειο ταλέντο του, ωστόσο, ο ηθοποιός έπαιρνε αυτό το εξωτικό φρούτο χαρακτήρα και το μεταμόρφωνε σε κάτι ρεαλιστικό, ευκόλως αναγνωρίσιμο και απολύτως αξιαγάπητο.

3. «Πριν ο Διάβολος Καταλάβει ότι Πέθανες» (Before the Devil Knows You’ re Dead, 2007) του Σίντνεϊ Λιούμετ

Θηριώδης και παροξυσμικός, σε μια ερμηνεία που εξέπεμπε προοδευτικά ένταση, αγωνία και ηλεκτρισμό, ο Χόφμαν εκτόξευε στα ύψη του τραγικού τη φιγούρα ενός απεγνωσμένου άντρα που προσπαθεί να πιάσει την καλή με τους λιγότερο νόμιμους τρόπους και στην πορεία οδηγείται στα άκρα από τις ασυλλόγιστες συνέπειες των πράξεών του.

2. «Τρούμαν Καπότε» (Capote, 2005) του Μπένετ Μίλερ

Απολύτως δικαιωματικό ήταν το Όσκαρ Α’ Αντρικού ρόλου για τον εκπληκτικό τρόπο, με τον οποίο ο Χόφμαν ζωντάνεψε τον περίφημο συγγραφέα στην οθόνη, κλείνοντας στην ερμηνεία του την παιδική φωνή και το ιδιαίτερο ψεύδισμά του, τα αγορίστικα χαρακτηριστικά του προσώπου, τους θηλυπρεπείς τρόπους, το δηλητηριώδες χιούμορ και τους άκρως εκκεντρικούς μανιερισμούς που επίμονα προσπαθούσαν να κρύψουν πίσω τους έναν ανασφαλή και κυκλοθυμικό άνθρωπο.

1. «The Master» (2012) του Πολ Τόμας Άντερσον

Χαρισματικός μεσήλικας ηγέτης, ευαγγελιστής μιας ψευδο-θρησκευτικής φιλοσοφίας δικής του επινόησης, αυτοαναγορευμένος προφήτης σε αναζήτηση εκκολαπτόμενων πιστών, αυτός είναι ο ρόλος καριέρας για τον αδικοχαμένο ηθοποιό.

Κι ο Χόφμαν τον ενσάρκωσε με ένα μοναδικό εκτόπισμα, σα να επρόκειτο για ένα σαγηνευτικό και απατηλό αίνιγμα που μπορούσε να σου προκαλέσει θαυμασμό και φόβο ταυτόχρονα και το οποίο απλωνόταν αναπάντεχο και πολυσχιδές στην οθόνη, σαν μια άσκηση μαζικής υποβολής από έναν πραγματικό μαέστρο των ερμηνειών.

Η πέμπτη και, δυστυχώς, τελευταία συνεργασία του με τον Πολ Τόμας Άντερσον θα αποτελεί από εδώ και στο εξής ένα σταθερό σημείο αναφοράς και ένα γνήσιο masterclass υποκριτικής για τις μετέπειτα γενιές.