12:11
28/4

Ρετρό αναμνήσεις! Οι συντάκτες του ΣΙΝΕΜΑ εξομολογούνται την πρώτη τους βιντεοκασέτα

Λουκάς Κατσίκας

Η μαμά είχε αδυναμία στις ταινίες τρόμου, εκτιμούσε πάντα ένα καλό σπλάτερ, αγαπούσε σφόδρα τον κόμη Δράκουλα και είχε μεταδώσει τον αιμοδιψή πυρετό στον γιο. Εκείνος την «έψηνε» από καιρό να αγοράσουν βίντεο με την πρόφαση ότι έτσι θα μπορούσαν να βλέπουν με την ησυχία τους όσα κινηματογραφικά μακελειά ήθελαν, δίχως να χρειάζεται να περιμένουν πότε το επαρχιακό σινεμά θα ελεούσε να φέρει κανένα θριλεράκι. Μετά από παρακάλια, ο μπαμπάς παραχώρησε το απαραίτητο οικονομικό κονδύλι.

Κι ένα καλοκαιρινό απόγευμα του 1986, ο υπάλληλος ήρθε σπίτι μας, κρατώντας τη μαγική συσκευή και μία κασέτα για δοκιμή. Μαμά και γιος αντίκρισαν με τρόμο ότι η βιντεοκασέτα δεν ήταν κάποια μακάβρια έκπληξη, αλλά η «Γυναικάρα με το Πράσινα» στην οποία έπαιζε η Ελένη Φιλίνη! Ευχαριστήσαμε μουδιασμένοι τον υπάλληλο για την... πρωτοβουλία (δεν θέλαμε να φανούμε αγενείς), τον ξεπροβοδίσαμε κακήν κακώς και λίγα λεπτά μετά πήγαμε να γραφτούμε στο πλησιέστερο βιντεοκλαμπ. Αργά το βράδυ κι ενώ έσκαγε ο τζίτζικας (και ο μπαμπάς, επειδή κάναμε κατάληψη στην τηλεόραση), βλέπαμε τον «Κόμη Δράκουλα». Ήταν μια νύχτα που θα θυμάμαι για πάντα.

Πάνος Γκένας

1986. Το πρώτο πράγμα που θυμάμαι ήταν το βάρος, αλλά και ο όγκος της συσκευής. Σαν να είχε προσγειωθεί ιπτάμενος δίσκος στο επιπλάκι που βρισκόταν η τηλεόραση Brandt (άλλη τεράστια κούτα κι αυτή). Μετά θυμάμαι να διαβάζω τον τίτλο της εταιρείας: Toshiba. Σκέφτηκα ενοχικά πως ήταν καλό πράγμα αν και ξένο. Ήταν άλλωστε η εποχή του «Λαλάκη του εισαγόμενου» και του «Ο Επιμένων ΕλληΝΙΚΑ!». Αφού ο τεχνικός έκανε τις απαραίτητες συνδέσεις, ήταν η σειρά του πατέρα μου να εμφανίσει την πρώτη βιντεοκασέτα που είχε νοικιάσει με υπερηφάνεια από το Studio Τζορτζ στο Πασαλιμάνι: «Αλαλούμ» με τον Χάρρυ Κλυνν!

Ο Μπέκας, ο Αρτέμης, η Γκόλφω, ο Χαράλαμπος Τραμπάκουλας, το «κατακαημένο Λέτσοβο» πήραν θέση στο σαλόνι μας. «Πατέρα θα με σφάξεις;» «Όχι παιδί μου, θα σε θυσιάσω...», λέει ο Χάρρυ Κλυνν/Αβραάμ προς το τέλος της ταινίας, και για 'μένα μια σάτιρα για τον κινηματογράφο, και μάλιστα ελληνική, στάθηκε η καλύτερη θυσία για το «αλαλούμ» της 7ης τέχνης. Πολύ πριν τα ιδιωτικά κανάλια, ο κόσμος του βίντεο έγινε η κινηματογραφική μας λέσχη και εμείς λιώσαμε τα δαχτυλικά μας αποτυπώματα στα rewind/fast forward. Πολύ νόημα να'ουμ!

Ηλίας Δημόπουλος

Λίγο πριν τα Χριστούγεννα του 1985, «δωδεκαετής πλοίαρχος», μου προτάθηκε το δίλημμα ενός καταπληκτικού ταξιδιού-δώρου αντί της,  μάλλον αποκρουστικά για τους γονείς μου, εμμονής για την αγορά ενός βίντεο. Μου αντέτειναν πως θα έμενα «μόνος στο σπίτι» (χαχα, που να ΄ξεραν) αν μου γινόταν το χατήρι. Όπερ και εγένετο. Ένα JVC HR-D150E (μπαρντόν για την ετεροχρονισμένη διαφήμιση) ήταν όλο δικό μου. Όπως και το σπίτι, για σχεδόν μια εβδομάδα. Τα Χριστούγεννα, ήδη τέλεια περίοδος καθώς…Χριστούγεννα, απέκτησαν μια αίγλη που τελικά δεν περιγράφεται με γρήγορα λόγια. Ειδικά όταν διεπίστωσα πως όχι μόνο μπορούσες να νοικιάσεις όποια ταινία ήθελες και να τη δεις μέχρι λιωσίματος της κασέτας (ή επιστροφής της στο βίντεο κλαμπ, ότι ερχόταν πρώτο…) αλλά μπορούσες και να αντιγράψεις από την τηλεόραση!

Εξού και διαλέγω ως πρώτο πάτημα την μαγική στιγμή που ένας εκ των δύο κρατικών διαύλων θα έπαιζε «Το Κυνήγι του Κλέφτη» του Άλφρεντ Χίτσκοκ κι εγώ αντίκρισα για πρώτη φορά το μαγεμένο κοκκινοπορτοκαλί κυκλάκι της εγγραφής στο αδιανόητα καλαίσθητο καντράν της συσκευής. Η ταινία γράφτηκε σε βιντεοκασέτα BASF χρωμίου 4ωρη (η διαφήμιση εξακολουθεί), ειδώθηκε ντροπιάστικα πολλές φορές (και εξακολουθεί), ενώ όπως ίσως οι ομονοούντες θα έχουν ήδη συμπεράνει υπάρχει ακόμα αποτελώντας κειμήλιο μιας συνολικά απολαυστικότερης εποχής.

Κωστής Θεοδοσόπουλος

Εννοείται πως έσκαγα που δεν είχαμε VHS player στο σπίτι. Τα άλλα παιδάκια ξεστόμιζαν αβίαστα ατάκες του στυλ: «Μου το έχει γράψει η μαμά στο βίντεο για να το δω το Σ/Κ» και εγώ έπαιρνα ανάποδες. Η εκδίκηση ήρθε -παγωμένη όπως πάντα- αρκετά χρόνια μετά, κάπου το 2001 όταν και 15 χρονών πλέον είχα κρατήσει στις τσέπες μου κάποια από τα καλοκαιρινά μεροκάματα για να τα ξοδέψω κατά βούληση. Η κούτρα μου η αγύριστη τα είχε όλα υπολογισμένα: θα αγόραζα ένα Playstation 2, που θα συνδύαζε το Pro Evolution Soccer με την δυνατότητα αναπαραγωγής των, φρέσκων τότε, DVD. Και παιχνίδια και ταινίες, και βουνό και θάλασσα.

Ακόμη θυμάμαι να κρατάω τον λογαριασμό του ΟΤΕ και να μπαίνω με λαχτάρα να γραφτώ σε αυτό το αναθεματισμένο βίντεο κλαμπ της Φορμίωνος που τόσα χρόνια ζαχάρωνα την βιτρίνα του χωρίς να μπορώ όμως να την σηκώσω. Καταλαβαίνεις πως δεν έχει καμία σημασία το ποια ταινία νοίκιασα πρώτη φορά. Νομίζω, ωστόσο, πως ήταν τα «Πορφυρά Ποτάμια» του Ματιέ Κασοβίτς.

Τάσος Μελεμενίδης

Πιθανά να ήταν μια πολύ ωραία ιστορία ενός μικρού παιδιού που, βλέποντας αυτή τη νέα μαγική συσκευή στο σπίτι του, πήρε στα χέρια του ένα ασπρόμαυρο classic ή (για να είμαστε προσαρμοσμένοι στα μέσα των 80ς, όταν και συνέβη ό,τι συνέβη) τον Ε.Τ και αγάπησε μετά το σινεμά, αλλά δε θα ήταν η αληθινή. Τι συνέβη όντως;

Μαζί με την αγορά της συσκευής το 1986 κάπου στην ελληνική επαρχία, ήρθε και η πρώτη δοκιμή της, που ήταν το τελευταίο σουξέ του Στάθη Ψάλτη, «Κλεφτρόνι και Τζέντλεμαν». Ζημιά δε μου 'κανε, μάλλον θα μου άρεσε τότε και, δικαιωματικά, όσες φορές το ξαναπέτυχα στην TV, το έβλεπα με συμπάθεια γιατί μου ερχόταν αμέσως ή εικόνα της συσκευής της οποίας τελικά έβγαλα το λάδι για 15 περίπου χρόνια. Είναι κι αυτός ένας τρόπος να αγαπήσεις το σινεμά.

Νεκτάριος Σάκκας

Στο ερώτημα της πρώτης σου βιντεοκασέτας, προκύπτουν ξαφνικά τρία: εκείνη που σου έγραψαν στο βίντεο, αυτή που σου νοίκιασαν ή μήπως αυτή που σου αγόρασαν; Στην πρώτη περίπτωση, που άλλωστε προηγείται χρονικά, θυμάμαι σαν σε όνειρο να βλέπω χαζεμένος, πέντε ή έξι χρονών, σε μια γραμμένη βιντεοκασέτα, κάτι πορτοκαλί γραμμές που μετακινούνταν σε μαύρο φόντο. Ήταν η πρώτη μου επαφή με τη θεωρία της εξέλιξης των ειδών, με τον Καρλ Σέιγκαν να την εξηγεί υπέροχα στην περίφημη σειρά ντοκιμαντέρ Cosmos.

Αυτή η φθαρμένη, σχεδόν μαγική ανάμνηση απ’ την οποία μου είχαν απομείνει για καιρό μόνο κάτι πορτοκαλί μορφές ζώων και το καλώδιο του ενσύρματου (!) τηλεκοντρόλ του βίντεο που είχα την αίσθηση πως τους δίνει ζωή και κίνηση, ζωντάνεψε για τα καλά όταν πλέον είχα φτάσει τα 23 και έπεσαν τυχαία στα χέρια μου τα dvd της σειράς.

Μάρκος Φράγκος

Η πρώτη μου βιντεοκασέτα ενοικιάστηκε το 1984 από το Video Club 13 στην Οδό Πευκών του Νέου Ηρακλείου. Ήταν το «West Side Story» φυσικά. Για μένα το βιντεοκλάμπ ήταν η όαση στην οποία ήμουν αποφασισμένος να καταφεύγω για να συμπληρώσω τα «κενά» του κινηματογραφικού παρελθόντος, παρακινούμενος από μια εσωτερική «υποχρέωση».

Θυμάμαι ακόμη το κουτί με τη μαύρη μακέτα στις παλιού τύπου συσκευασίες των VHS και το πορτοκαλί-κόκκινο εικαστικό της ταινίας με τις σκάλες. Η αίσθηση ήταν μοναδική: μπορούσα να βλέπω και να ξαναβλέπω το «Dance At The Gym» και τη σκηνή του γκαράζ όσες φορές ήθελα. Η κασέτα επιστράφηκε μετά από είκοσι μέρες...