Κλειδί τρίτο! Οι 10 κινηματογραφικοί σταθμοί του Σπίλμπεργκ στα '80s - αφιερωματα , θεματα || cinemagazine.gr
14:42
3/4

Κλειδί τρίτο! Οι 10 κινηματογραφικοί σταθμοί του Σπίλμπεργκ στα '80s

Πριν τα Όσκαρ, τα ιστορικά δράματα, τους σκοτεινούς μελλοντικούς κόσμους, το «Stranger Things» και τους δεινόσαυρους, ο Σπίλμπεργκ έφερε τη μαγεία στη μεγάλη οθόνη, στάθηκε έμπνευση για γενιές νέων σινεφίλ και καθόρισε μία ολόκληρη δεκαετία. Με αφορμή το «Ready Player One» το ΣΙΝΕΜΑ κάνει στάση σε 10 κινηματογραφικούς στιγμές περιπέτειας, συγκίνησης και φαντασίας.

Από το ΣΙΝΕΜΑ

Οι Κυνηγοί της Χαμένης Κιβωτού (Raiders of the Lost Ark, 1981)

H πρώτη περιπέτεια του Χάρισον Φορντ ως Ιντιάνα Τζόουνς όχι μόνο αποτέλεσε την πιο μεγάλη επιτυχία της χρονιάς που κυκλοφόρησε, όχι μόνο έθεσε νέα εισπρακτικά δεδομένα, αλλά και εισχώρησε από νωρίς στις λίστες με τις πιο πετυχημένες δημιουργίες όλων των εποχών.

Πατώντας πάνω στις αδιάκοπα εφευρετικές σελίδες του σεναριογράφου Λόρενς Κάσνταν, ο Σπίλμπεργκ συνέδεσε την περιπέτεια, το ρομαντισμό, τον τρόμο και τη φαντασία σε μία ασταμάτητη μηχανή πρόκλησης συγκινήσεων. Οι «Κυνηγοί της Χαμένης Κιβωτού» παραμένουν διαχρονικό επιστέγασμα της τέχνης του Σπίλμπεργκ ως απαράμιλλου παραμυθά και ως δαιμόνιου διασκεδαστή. Από την άλλη θα στέκουν πάντα ως ένα τρανό παράδειγμα της ικανότητας του κινηματογράφου να ακυρώνει για λίγο την αληθινή ζωή, να σε εισχωρεί σε ένα θαυμαστό κόσμο και να σου δημιουργεί την τέλεια ψευδαίσθηση ότι μπορείς κι εσύ να κατοικήσεις μέσα του. Λουκάς Κατσίκας

Σπίλμπεργκ, Φορντ και Λούκας ξανασυναντήθηκαν με τον αγαπητό αρχαιολόγο άλλες δυο φορές μέσα στη δεκαετία. Στη σκοτεινή καρδιά του «Ιντιάνα Τζόουνς και ο Ναός του Χαμένου Θησαυρού» (Indiana Jones and the Temple of Doom, 1984) και στην πατρική αγκαλιά του «Ιντιάνα Τζόουνς και η Τελευταία Σταυροφορία» (Indiana Jones and the Last Crusade, 1989).

Ε.Τ. ο Εξωγήινος (E.T. The Extra Terrestrial, 1982)

Η άδολη φιλία ενός μικρού παιδιού με έναν ηλικιωμένο εξωγήινο αντιπροσωπεύει το πνεύμα των αρχών της δεκαετίας του ‘80 με τον πιο αγνό, υφολογικό τρόπο και ο Στίβεν Σπίλμπεργκ, στην πιο προσωπική του στιγμή, παραδίδει ένα αυτοαναφορικό αριστούργημα αναπάντεχα γειωμένης, επιστημονικής φαντασίας.

Με μία κάμερα που στέκεται αντιδραστικά στο ύψος ενός ανηλίκου, ο «Ε.Τ.» παρακολουθεί μία διαλυμένη οικογένεια και στην προσπάθεια να βρει το πρωτόλειο συνεκτικό στοιχείο που συνιστά ανθρωπιά, δηλαδή την επικοινωνία, επουλώνει τα ‘70s τραύματα και ενώνει σε μία οικογένεια το παγκόσμιο κοινό.

Η «καλύτερη ταινία Ντίσνεϊ», που δεν έγινε ποτέ από αυτήν, δανείζεται την αφηγηματική στόφα του κλασικού παραμυθιού και μεσσιανικά στοιχεία μιας οικουμενικής πίστης. Τα τραυματικά «άουτς» θα γιατρευτούν με το άγγιγμα, η σωτηρία από το χείλος του γκρεμού θα έρθει σαν μία ιπτάμενη βόλτα στο φεγγάρι και ο Σπίλμπεργκ τροφοδοτώντας την ανήλικη αναπόδραστη διάθεση για περιπέτεια, θα αποδώσει το θαύμα ως αθώο, παιδικό βίωμα. Οι δύο φίλοι θα βιώσουν τον ανυπόφορο πόνο της ενήλικης παρέμβασης και τελικά θα φτάσουν «σπίτι» μόνο μέσα από ένα λυτρωτικό αντίο. Και ο «Ε.Τ.» θα είναι εκεί για να θυμίζει πως το ταξίδι στην φαντασία θα έχει παντοτινή πατρίδα το συναίσθημα. Πάνος Γκένας