Κλειδί τρίτο! Οι 10 κινηματογραφικοί σταθμοί του Σπίλμπεργκ στα '80s - αφιερωματα , θεματα || cinemagazine.gr
14:42
3/4

Κλειδί τρίτο! Οι 10 κινηματογραφικοί σταθμοί του Σπίλμπεργκ στα '80s

Το Πνεύμα του Κακού (Poltergeist, 1982) του Τόμπι Χούπερ

Ταινία του Τομπι Χούπερ ή μήπως μία παραλλαγή (και σίγουρα πιο τρομακτική εκδοχή) του «Ε.Τ.»; Ο Σπίλμπεργκ άσκησε πλήρη δημιουργικό έλεγχο στην ταινία, δημιουργώντας ένα έντονο παρασκήνιο για την πατρότητά της.

Στο «Πνεύμα του Κακού» το αμερικάνικο όνειρο έχει κάποια πολύ συγκεκριμένα στεγανά. Η οικογένεια είναι τακτοποιημένη στο υπέροχο σπιτικό της, η τηλεόραση - αυτό το τεχνολογικό θαύμα - αποτελεί αναπόσπαστο στοιχείο του νοικοκυριού και η προϊστορία της χώρας βρίσκεται καλά θαμμένη (κυριολεκτικά). Το όνειρο θα ανατραπεί με μεσάζοντα το πιο αθώο και γλυκό πρόσωπο: αυτό της Κάρολ Αν, της μικρής κόρης της οικογένειας. Με την έλευση των πόλτεργκαϊστ, η τηλεόραση θα γίνει μία πύλη εισβολής, η οικογένεια θα δοκιμαστεί και τα καλά κρυμμένα μυστικά θα βγουν στην επιφάνεια, πλημμυρίζοντας την εφησυχασμένη αστική συνείδηση. Το «Πνεύμα του Κακού» σοκάρει ευφάνταστα με τις ιδέες του, στοιχειοθετεί τον αμερικάνικο εφιάλτη και παραμένει εντυπωσιακό, αν και λίγο πιο χαβαλεδιάρικο απ’ ότι πρέπει. Πάνος Γκένας

Γκρέμλινς (Gremlins, 1984) του Τζο Ντάντε

Όπως τα καλύτερα παραμύθια που επιβιώνουν αιώνες τώρα, έτσι και τούτο το φιλμ (άλλη μία από τις περιβόητες παραγωγές του Σπίλμπεργκ τη δεκαετία του ‘80), έχει τις ρίζες του σε αυθεντικά ανατριχιαστικές ιδέες (εν προκειμένω περί σωματικής και νοητικής μεταμόρφωσης), για πλάσματα εξωπραγματικά όσο και αρκούντως γνώριμα, που μεταπηδούν από το χαριτωμένο «Μαμά, το θέλω για τα Χριστούγεννα!» στο αναπόφευκτα εφηβικό «Ουάου, τα σπάει ο κακός γκρέμλιν!» στάδιο.

Στη βάση αυτού του περιπετειώδους creature feature, φτιαγμένο με υλικά και τεχνική που το καθιστούν αδύνατο να σταματήσεις να το βλέπεις όποτε το ξεκινήσεις, ο Ντάντε έχει εξερευνήσει μία ενδιαφέρουσα οπτική της ποπ κουλτούρας, αναπόσπαστο έμβλημα της οποίας έγινε η ταινία του. Μα πάνω απ’ όλα, το «Γκρέμλινς», παίζοντας σε ίσα κομμάτια γέλιο, αγωνία, γλύκα και γουρλωμένη ματιά μπροστά στο θαυματουργά άγνωστο, συνεχίζει να αποτελεί ένα τέλειο δείγμα κινηματογραφικής ψυχαγωγίας για έξυπνες μάζες. Ένα χολιγουντιανό προϊόν αναπάντεχα πνευματώδες και διαολεμένα ανατρεπτικό. Θοδωρής Δημητρόπουλος