Η Αυτοκράτειρα έχει κέφια: Είδαμε το «The Great» με τους Ελ Φάνινγκ και Νίκολας Χουλτ

Ο Αυστραλός Τόνι ΜακΝαμάρα γράφει σενάρια εδώ και μια 25ετία, έχοντας ανέβει επίπεδο τα τελευταία δέκα με δουλειές που γνώρισαν εμπορική επιτυχία και βραβεύτηκαν, όπως το ιατρικό τηλεοπτικό δράμα «Doctor Doctor» και τα επίσης τηλεοπτικά «Puberty Blues» και «Tangle». Σε παλαιότερες συνεντεύξεις του ανέφερε πως τον ενδιαφέρουν διάφορα είδη για τις επόμενες δουλειές του σε σινεμά και τηλεόραση, όχι πάντως τα costume dramas, ένα είδος που κατά τον ίδιο είχε να πει όσα είπε. Τελικά αντιλήφθηκε πως για να μείνει πιστός στο τελευταίο, δεν έπρεπε να τα αφήσει στη μοίρα τους αλλά να αλλάξει τους κανόνες τους. 

Συμμετέχοντας πρώτα στο σενάριο της «Ευνοούμενης» του Γιώργου Λάνθιμου και σε δεύτερο χρόνο έχοντας τον πλήρη έλεγχο της σειράς «The Great», ο ΜακΝαμάρα φαίνεται να βρήκε στον 18ο αιώνα και τα τεράστια ψυχρά παλάτια ένα παρθένο πεδίο στο οποίο μπορούσε να εισαγάγει τη γλώσσα της εποχής μας και να ενώσει κάπως τις ασταμάτητες ζυμώσεις και την κάτω από το τραπέζι διπλωματία του παλατιού με μια διαλεκτική που παραπέμπει στην υπερβολή της εφηβείας και τα καλύτερα λυκειακά teen dramas του αιώνα μας. 

Το «The Great» βρίσκεται περισσότερο προς αυτή την κατεύθυνση. Χωρίς την παρεμβατικότητα του Λάνθιμου και την ανάγκη του να οπτικοποιήσει τη δηκτική ματιά του σεναρίου, στέλνοντας σήματα παιχνιδιών εξουσίας που συνεχίζονται ως σήμερα, η τωρινή δουλειά του ΜακΝαμάρα είναι κατά βάση η χαρά του κειμένου. Οι ήρωες της ταινίας είναι ήρωες του σήμερα, με εκφράσεις, βρισιές, στυλ και μορφασμούς της εποχής μας, οι οποίοι είναι εγκλωβισμένοι σε κανόνες του χτες. Από αυτό το οξύμωρο προκύπτει μια καθαρή κωμωδία την οποία και αποδέχονται οι πρωταγωνιστές, συμμετέχοντας ενεργά σε σκηνές που θα βλέπαμε πχ σε μια από τις παλιές ένδοξες στιγμές του Γουίλ Φέρελ. Ειδικά ο Νίκολας Χουλτ βρίσκεται συνέχεια σε αυτό το μοτίβο, υποδυόμενος τον αυτοκράτορα-τρολ, τον Πέτρο τίποτα, που ζει υπό τη σκιά του νεκρού πια Πέτρου του Μεγάλου, αναρωτώμενος αν υπάρξει ποτέ επίθετο ικανό να προστεθεί δίπλα στο όνομά του. Σε αυτόν τον κόσμο συλλογικής παρακμής που διευθύνει ο νέος, όμορφος και εντελώς ανίκανος Πέτρος, μπαίνει μια νεαρή κοπέλα που δεν έχει πολιτικές και εξουσιαστικές φιλοδοξίες, αλλά ονειρεύεται ποιήματα, λουλουδάκια και έρωτες με έναν πρίγκιπα-υπόδειγμα. Δύο ώρες στο παλάτι φτάνουν για να τα ξεχάσει όλα. 

Στα 10 επεισόδιά της, η Αικατερίνη της Ελ Φάνινγκ ξεκινά να προσαρμόζεται ώστε να φτάσει στο στάδιο που θα μεταμορφωθεί σε κάτι άλλο. Καταλαβαίνει άμεσα πως αν και σύζυγος του αυτοκράτορα, ο ουσιαστικός της ρόλος είναι κάτι μεταξύ κουνέλας και γλάστρας και δεν έχει την παραμικρή εξουσία ούτε καν προς τις κουτσομπόλες πλούσιες κυρίες με τις οποίες εξαναγκάζεται να κάνει παρέα μιλώντας για καπέλα, την ίδια ώρα που αυτή οραματίζεται σχολεία, μόρφωση και προσβάσιμο διαφωτισμό για το λαό της χώρας - που, για να μην ξεχνιόμαστε, ούτε που τον έχει δει από κοντά. Η ηρωίδα σταματά να γίνεται drama queen, κυριολεκτικά και μεταφορικά, και ξεκινά το εσωτερικό σχολείο για αυτοκράτειρες διαλέγοντας στρατηγικά μικρούς συμμάχους έχοντας όμως έναν πολύ απλό στόχο, να πάψει να ζει βίο αβίωτο.

Η Φάνινγκ, που σε αντίθεση με τον ΜακΝαμάρα θα μπορούσε να βρίσκεται για πάντα σε costume dramas, προσπαθεί να παραμείνει στο ίδιο μήκος κύματος με τον Χουλτ, αν και δε χρειάζεται να κάνει αντίστοιχες καφρίλες. Επιλέγει την χαριτωμένη υπερβολή, γνωρίζοντας πως παίζει σε κωμωδία με αλλαγμένους κανόνες και ότι θα πρέπει να έχει στο νου της ρόλους όπως του νέου παιδιού σε ιδιωτικό σχολείο - σκεφτείτε κάτι σαν αυτόν της Λίντσεϊ Λόχαν στο «Mean Girls». Το ίδιο συμβαίνει και με τους υπόλοιπους χαρακτήρες, γνωρίζουν πως όσα γνωρίζουν για αντίστοιχες μεταφορές θα πρέπει να τα ξεχάσουν, συμμετέχοντας σε μια προσεκτικά στοχευμένη σάτιρα που στέκεται κοντά στη διαλεκτική της εποχής μας, υπερθεματίζοντας πάνω στη μάχη των φύλων. 

Όσο νωρίτερα το αντιληφθεί αυτό το κοινό, τόσο καλύτερα θα περάσει. Δεν υπάρχει καμία πρόθεση για ιστορική ακρίβεια (και καλύτερα, όποιος θέλει να μάθει ιστορία ας προτιμήσει τα βιβλία όπως προτείνει και η ίδια η σειρά), ούτε καν πρόθεση για χρησιμοποίηση της ιστορίας ως δίδαγμα. Το «μια σχεδόν αληθινή ιστορία» που σημειώνεται με αστερίσκο στην αρχή κάθε επεισοδίου είναι σαφέστατο, το ενδιαφέρον έγκειται στον εκσυγχρονισμό ενός είδους, την ανοιχτή επικοινωνία του με το παρόν και το νεανικό κοινό του τελευταίου που στους τοίχους ενός παλατιού μπορεί να αναγνωρίσει το σχολείο του. 

Η σειρά, που είναι μία παραγωγή της Paramount, θα κάνει πρεμιέρα στη χώρα μας, αποκλειστικά από την COSMOTE TV, αμέσως μετά την παγκόσμια πρεμιέρα της, ταυτόχρονα στο pop up κανάλι COSMOTE SERIES MARATHON HD, με όλα τα επεισόδια να προβάλλονται back to back και το COSMOTE SERIES HD (Σάββατο 16/5, 22.00).