Το «Μπλε» είναι το πιο ζεστό χρώμα: Χρόνια πολλά Ζιλιέτ Μπινός!

Η ιστορία της επιστροφής στη ζωή μέσα από ένα χρώμα. Ο Κισλόφσκι ταγμένος στον κινηματογράφο της γενναιοδωρίας με το «Τρία Χρώματα: Μπλε», γιορτάζει την εσωτερική του ελευθερία και μέσα από τα μάτια μιας γυναίκας, θρηνεί την απουσία της αγάπης.

«Θέλω να κινηματογραφήσω τη συνείδηση» είχε πει ο Κισλόφσκι στο Φεστιβάλ Βενετίας του 1993 και έμεινε πιστός στο όραμά του. Από τις δέκα ταινίες-σύμβολα του «Δεκαλόγου» μέχρι το «Τρία Χρώματα: Μπλε» ο Πολωνός κάνει το ίδιο ταξίδι: περιπλάνηση στους πόλους της συνείδησης, βασισμένος περισσότερο στο ένστικτό του. Στο «Τρία Χρώματα:Μπλε» είμαστε μάρτυρες σε ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Η Ζιλί (Ζιλιέτ Μπινός) χάνει τον άνδρα της, που είναι διάσημος κλασικός συνθέτης και τη μικρή της κόρη. Μόνη σε ένα γοτθικό σπίτι της γαλλικής εξοχής, χωμένη ανάμεσα σε παρτιτούρες και μπλε κρύσταλλα , δε θρηνεί για το χαμό των προσώπων, θρηνεί για τη μοναξιά της.

Μέσα από το αγαπημένο παιχνίδι του Κισλόφσκι, τις αντανακλάσεις που κρύβουν μυστικούς κώδικες και αρχαία σύμβολα μιας άλλης ζωής, η Μπινός ανακαλύπτει το εσωτερικό της κενό. Σαν συνέχεια  από τη «Διπλή Ζωή της Βερόνικα», καθρεφτίζεται μέσα σε μπλε κρύσταλλα, σε σκονισμένα παράθυρα, αναζητώντας ένα κίνητρο για να ζήσει. Με ενοχές (γιατί μόνο αυτή έμεινε ζωντανή) και με πλήρη άρνηση του παρελθόντος, ταξιδεύει στην πόλη.

Ο Κισλόφσκι κινηματογραφεί την ψυχή της ηρωίδας και όχι τη σχέση της με τον περίγυρο. Μέσα από ασφυκτικά κοντινά πλάνα και εφιαλτική χρήση ευρυγωνίων, η «κάθοδός» της στο Παρίσι μοιάζει σαν περιπλάνηση σε μια πόλη μετά την καταστροφή. Που βρίσκεται η ελευθερία; Στη λήθη, λέει ο Κισλόφσκι, στην αποδέσμευση από το φάντασμα της αγάπης και τις αλυσίδες του. Αποτέλεσμα της λήθης η γενναιοδωρία.

«Μου είπαν ότι είστε γενναιόδωρη» της λέει η ερωμένη του άντρα της, όντας έγκυος με το δικό του παιδί. «Καθόλου» λέει η Μπινός, «απλά κατάλαβα οτι δε μου ανήκει τίποτα, δε σας ζηλεύω πια, αυτό το σπίτι το χαρίζω σε σας, είναι η κληρονομιά του μωρού».

Το «Τρία Χρώματα: Μπλε» κινηματογραφεί την επιστροφή στη ζωή μέσα από την εγκατάλειψη και τη μοναξιά. «Μπλε ταινία» είπαν. Όχι είναι μία ταινία μαύρη και παρ' όλα αυτά άξια προσήλωσης. Εστιάζει στην τέχνη της επιβίωσης μέσα από την ψευδαίσθηση και την απώλεια. Πρόκειται για την προσωπική μάχη του Κισλοφσκι με την ουτοπία και την απόλυτη ερημιά της ελευθερίας.

(Αναδημοσίευση κριτικής της Αθηνάς Σωτηροπούλου στο Περιοδικό ΣΙΝΕΜΑ)