Βασίλης Χριστοφιλάκης: «Η κωμωδία μιλά για τη ζωή όπως είναι» - αφιερωματα , θεματα || cinemagazine.gr
15:38
15/5

Βασίλης Χριστοφιλάκης: «Η κωμωδία μιλά για τη ζωή όπως είναι»

Λίγο πριν την έξοδο του «Too Much Info Clouding Over my Head» στους κινηματογράφους, ο δημιουργός της ταινίας μας μιλά για τις ενέργειες «καμικάζι» που έκανε για να τη γυρίσει, σε μια εποχή που η κωμωδία δεν είναι στις άμεσες προτεραιότητες των συναδέλφων του. 

Συνέντευξη στον Τάσο Μελεμενίδη

Τον περασμένο Νοέμβριο εμφανίστηκε στη Θεσσαλονίκη μια ασπρόμαυρη ελληνική ταινία με μεγάλο τίτλο και όχι συνηθισμένες προθέσεις. Το «Too Much Info Clouding Over my Head» ήταν ένα στοίχημα του Βασίλη Χριστοφιλάκη, που γύρισε γρήγορα και φθηνά, με σκοπό να διατηρήσει φρέσκιες της ιδέες του αλλά και να στηρίξει την απόφασή του να βουτήξει στα θολά νερά της κωμωδίας που βασίζεται σχεδόν αποκλειστικά στον διάλογο και όχι σε γκαγκς ή παρεξηγήσεις. 

Η ιστορία της ταινίας είναι αντιστρόφως ανάλογη με αυτή του δημιουργού της, καθώς μιλά για έναν σκηνοθέτη στα 30 του που βρίσκει συνέχεια δικαιολογίες για να μη γυρίσει μια ταινία. Το αποτέλεσμα γοήτευσε στο τέλος, με την ταινία να κερδίζει το Ειδικό Βραβείο του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου (το οποίο και διακωμωδεί αρκετά κατά τη διάρκειά της), της ΕΡΤ αλλά και της διεθνούς ένωσης κριτικών FIPRESCI.

Έξι μήνες μετά, η ταινία ετοιμάζεται για την έξοδό της στους κινηματογράφους, κάτι που μας έδωσε την ευκαιρία για μια κουβέντα με τον Βασίλη Χριστοφιλάκη για τις σκέψεις του όσο γύριζε την ταινία, τις επιρροές του, τη γνώμη του για το είδος της κωμωδίας και τα μελλοντικά του σχέδια. 

Η ταινία έγινε μετά από μια σειρά περιπετειών αντίστοιχων της ιστορίας ή έδρασες πιο άμεσα και αποφασιστικά; 


Άμεσα και αποφασιστικά. Αυτό που λέμε στο χώρο του σινεμά «καμικάζι» και «κομάντο». Δεν ήθελα να περιμένω κρατική επιχορήγηση ούτε να εξαρτώμαι από κανέναν. Το παιχνίδι της υπομονής σκοτώνει τη δημιουργικότητα στα κινηματογραφικά πρότζεκτ. Είμαι της άποψης ότι ένας καλλιτέχνης ειδικά στο σινεμά πρέπει να ολοκληρώσει μια ιδέα μέσα σε ένα χρόνο, πολύ άπλα γιατί από εκεί και πέρα αρχίζει φυσιολογικά να τον απασχολεί η επόμενη. Η προηγουμένη, όσο καθυστέρει, απειλεί να του κάνει τη ζωή αφάνταστα μίζερη. Όσο πιο αποφασιστικά ενεργεί τόσο διατηρεί τα πράγματα φρέσκα. Πολλές φορές είναι πολύ δύσκολο να μην περιμένει, αλλά εκεί πρέπει να έχει εξοικειωθεί με τον συμβιβασμό ώστε να συνεχίσει να κινείται και η ιδέα να του δονεί τη ψυχή. 

Υπάρχουν αυτοβιογραφικά στοιχεία στα προσωπικά προβλήματα και τις εμμονές του πρωταγωνιστή ή όσα τον βασανίζουν είναι στοιχεία 100% της φαντασίας σου;

Όπως κάθε ηθοποιός φέρνω κάτι στο ρόλο από εμένα. Πόσο μάλλον όταν τον έχω γράψει ο ίδιος. Ξέρω πολύ καλά κάποια πράγματα που συμβαίνουν στον κεντρικό ήρωα. Όταν ολοκλήρωσα το σενάριο και αποφάσισα να παίξω τον Βασίλη της ταινίας ήξερα ότι έπρεπε να εκτεθώ. Δεν θα δούλευε αλλιώς. Δεν το σκέφτηκα στιγμή. Αν δεν το έκανα, θα έσκαγα. Αυτό δεν σημαίνει πως η ταινία είναι η προσωπική μου ιστορία, ούτε πως όλα αυτά έχουν συμβεί. Έχω σημαντικές διαφορές με τον ήρωα μου.

Ποιους σεναριογράφουςσκηνοθέτες θεωρείς ως τις σημαντικότερες επιρροές στη γραφή σου; 

Χωρίς συγκεκριμένη σειρά, Γούντι Άλεν, Τζιμ Τζάρμους, Κέβιν Σμιθ είναι σημαντικές επιρροές για μένα. Η πιο καθοριστική όμως, μιας και μιλάμε για γραφή, είναι αυτή του κατ’ εμέ μεγαλύτερου κωμικού σεναριογράφου όλων των εποχών: Ρενέ Γκοσινί. Το ξέρω πως είναι ιερό τέρας και δεν θα έπρεπε να τον αναφέρω καν στην ίδια πρόταση με μένα, απλώς μεγάλωσα με τις ιστορίες των ηρώων του και ήταν καθοριστικές για την ανάπτυξη του δικού μου χιούμορ. Όταν λέω μεγάλωσα, κυριολεκτώ. Κοιμόμουν πάνω σε Αστερίξ και Λούκι Λουκ.